Hoe bang moet je zijn als je een bevriend land bezoekt met een klein leger en je hele hofhouding, zo’n slordige 700 man in totaal? Ik weet niet of er deze keer ook scherpschutters op de Brusselse daken zaten en of “The Beast” erbij was, je weet wel dat zwarte, geblindeerde, kogel- en bombestendig gevaarte waarin Obama rond werd gereden. Ik geloof zelfs dat er zo’n twee identieke wagens bij zijn, om eventuele aanslagplegers toch nog te verschalken. Er zal uiteraard ook wel een stuk machtsvertoon bij te pas komen, maar ook dat dient als afschrikkingsmiddel. Het doet me denken aan de koningen van vroeger en hun paleizen, waar je eerst kilometers moest afleggen en ettelijke trappen moest beklimmen om bij de ingang te komen en dan nog zat de vorst ver weg op een hoge troon, geflankeerd door struise ridders in harnas. Althans, zo was dat toch in het spel van de tronen.
Het lijkt er op dat de wereld door angst wordt geregeerd, angst van de machthebbers die hun psychoses overbrengen naar de massa. Nu we zowat op elk terrein van ons leven worden bedreigd, – onze leefwereld door climate change, onze gezondheid door virussen, ons leven door voedsel- en energietekorten – is de tijd van de grote verhalen aangebroken. Want zin brengen in de onzin die ons omringt is ook een mate van zekerheid brengen in een tumultueuze tijd. Liever de vijand die je kent dan de fatale onzekerheid van voldongen feiten.
Een hardnekkig scenario dat door de eeuwen heen steeds terugkomt is dat van de Joodse bankiersfamilies die begonnen als goudsmeden en geldwisselaars in de middeleeuwen en dan later uitgroeiden tot de grote poppenspelers die met behulp van steeds meer handlangers nu de hele wereld bestieren. Deze geschiedenis zou nu zijn glorierijke apotheose krijgen in het een-wereldregering-verhaal van het WEF. Dit is een mooi sluitend en enigszins geruststellend verhaal, want nu kennen we de veelkoppige draak waartegen we moeten vechten. Maar is dit wel het echte relaas van de moderne tijd, of een constructie die achteraf wordt opgebouwd door verbanden te leggen en zo tot een logisch geheel te komen, iets wat in het Duits “hineininterpretieren” heet? Nu ben ik er van overtuigd dat die oude bankiers en hun nazaten heel veel macht hebben en dat ze een deel van ons wedervaren door de jaren heen hebben bepaald. Dat ze hierbij zelfzuchtige, meedogenloze motieven hadden, daar is volgens mij ook geen twijfel over. Het kapitalisme is immers op deze principes gegrondvest. Maar dat ze enkel uit zijn op de knechting, ja zelfs de vernietiging van de gewone mens, daar geloof ik niet in. Er kan ook een natuurlijke gang van zaken zijn. Ik dacht dat de katholieke kerk volgens hun heilige schriften de geldhandel verbood en dat de Joodse mensen, toen als paria’s en moordenaars van Christus, die leemte hebben opgevuld. Hierdoor kregen ze geleidelijk aan niet enkel minachting maar ook een enorme macht, omdat de koningen veel geld nodig hadden voor hun oorlogen en dit niet altijd via belastingen bij hun onderdanen konden bekomen. Het lijkt me dan logisch dat je als een uitgespuwde en vaak vervolgde minderheid die financiële macht gaat uitbouwen en vestigen in alle belangrijke sectoren van het leven. Aan de basis van dit netwerk, dat zijn tentakels van de macht nu over de hele wereldgemeenschap uitspreidt, ligt dan geen duivels pact, maar een nuchtere, zakelijke verklaring. Die duistere verhalen zijn volgens mij niets anders dan een mythe, de berg van Mordor in “Lord of the Rings” die onoverwinnelijk lijkt.
In een recent gesprek van James Corbett met De andere krant, een Nederlands onafhankelijk nieuwskanaal, oppert deze dat het hele verhaal van de nieuwe wereldorde en de grote reset eerder iets heeft van een maffiafenomeen, een verbond van georganiseerde misdaad. Daarvoor had hij het in een andere rapportage gehad over de bevreemdende overeenkomst tussen een toespraak van de Canadese Justin Trudeau en een uiteenzetting die Poetin met de Chinese leider gaf over de WEF-doelstellingen. De teksten waren letterlijk, woord voor woord, gelijk. Ook het boek “Game over” van Heiko Schöning, enkel in het Duits verkrijgbaar, toont een aantal verrassende verbanden aan tussen politiek, economie en misdaadorganisaties. Opvallend is ook dat de usual suspects die steeds op de voorgrond treden, zoals Fauci en Gates, hier worden uitgebreid met onbekende ondernemingen en personen. Zo wist ik niet dat de entstof voor alle coronavaccins uit één bepaald Amerikaans bedrijf komt, waar ook het zeer gevaarlijke anthrax en tegengif wordt gemaakt. De eenzame wolf die de enveloppes met dit goedje verstuurde na 9/11 werkte hier en pleegde zelfmoord met paracetamol, iets wat voor iemand met een medische achtergrond heel merkwaardig is. De baas is dan weer iemand zonder medische achtergrond en komt onder meer van de contractant die voor NSA en CIA werkte en waar Edward Snowden ook in dienst was. Allemaal zeer verdacht, maar gelet op de verwevenheid van de dingen, ook niet echt verwonderlijk. In dit boek komen ook de banden met de georganiseerde misdaad (drugs, mensenhandel, oorlogsindustrie en de hele hannekesnest) aan bod, de gekende malversaties en tot nu toe onderbelichte feiten. Volgens onderzoeksjournalisten lijkt de huidige wereldmacht op een maffiastructuur met verschillende facties die nu eens met mekaar samenwerken en dan weer met mekaar afrekenen. Ik vrees echter dat de werkelijkheid veel profaner is en daardoor gevaarlijker. Geen Joodse complotten, geen illuminati, geen duivelaanbidders, geen eugenetici, geen ruimtewezens of reptielenwezens, maar die goeie, ouwe economie. Dat is niet Hitler met zijn bezwerende toespraken, dat is Eichmann met zijn bureaucratische punctualiteit. ‘It ‘s the economy, stupid,’ zei Bill Clinton en als Rhodes scholar kon hij het weten.
Toen public relations, reclame en marketing het bedrijfsleven binnendrongen, kreeg zakendoen een heel ander gezicht. Waar uitbuiting en zelfverrijking vroeger flagrant zichtbaar waren en daardoor verzet opriepen, zorgden deze technieken voor een schitterend rookgordijn. De gedragspsychologie gaf aan deze technieken, die ook steeds meer onderwezen werden, nog meer armslag. Het stond in de sterren geschreven dat de nieuwe wetenschappen ook stilaan de politiek zouden veroveren. Want de tabellen, statistieken, taartdiagrammen, prognoses, peilingen, enquêtes, evaluaties, groepsdiscussies en andere onderzoeksmethodes gaven aan de beleidsmakers een ideaal instrument om gefundeerde beslissingen te nemen, die later kunnen gerechtvaardigd worden, ook als ze tot fatale resultaten leiden. Deze handelswijze biedt de leiders een gerust gemoed en een positief zelfbeeld. De reden waarom over de hele wereld vrijwel alle regeringen het door het WHO uitgestippelde pandemieplan volgden is hier een culminatie van. Ze volgden immers allen dezelfde studierichtingen, in dezelfde universiteiten en behalen dezelfde MBA’s. Ze ontmoeten mekaar op talloze rondetafels, symposia, conferenties en culturele of caritatieve soirées. Ze worden lid van dezelfde loges, alumni-verenigingen en stichtingen. Ze zitten in het bestuur van dezelfde ngo’s en lobbygroeperingen. Af en toe is het hommeles omdat het eigenbelang blijft meetellen, maar over de grote teneur van de wereldeconomie gaan ze allemaal akkoord.
Voor de homo economicus is een mens niets meer dan menselijk kapitaal. Hij mag goed leven om zijn producten te kunnen kopen. Hij mag werken zolang dat opbrengt voor het bedrijf. Zodra hij niet meer bruikbaar is, wordt hij “gedownsized” en weggecijferd. Het mag wreed en onmenselijk lijken, maar zo gaat het er nu aan toe. Ook in de politiek. Denk maar aan de percentjes, de grafiekjes en de gedragscontrole tijdens de coronaperiode. Het werd voor politici soms heel moeilijk om aan te tonen dat ze zich bekommerden om onze veiligheid. In een eeuw waarin men over een kernarsenaal beschikt dat onze planeet talloze malen kan vernietigen, maakt men zich zorgen om een virus dat een luchtwegenaandoening veroorzaakt, die soms fataal kan aflopen, zoals zoveel andere longinfecties. Is dat geloofwaardig?
Onlangs werd de zeer interessante Arte-reportage herhaald die het vlindereffect gebruikt om de verslindende invloed van de economie op het leven van de mens aan te tonen. Eens te meer wordt aangetoond hoe een eenvoudige menselijke beslissing, zoals het verhogen van de rentevoet, hongersnood en opstand kan teweegbrengen. Op die manier is de Arabische lente ontstaan. Zo kunnen ook “traders in commodities” of handelaars in primaire grondstoffen zoals energie en voeding hetzelfde doen. Dat is wat we nu meemaken. Het is een manipulatie van de marktprijs die met goede bedoelingen werd ingevoerd en ontspoorde tot een heel vernietigend iets. Het was dat vlindereffect dat Michael Chrichton met alle middelen, van het schrijven van bestsellers en blockbusters als Jurasic Park tot in talloze voordrachten en interviews, wilde duidelijk maken: de mens kan geen complexe systemen beheersen. Dat er nu een WEF, samen met miljardairs en politieke kopstukken, toch weer een poging doet om het ultieme complexe systeem als wereldheerschappij over miljarden mensen, getuigt weer maar eens van zelfoverschatting. Ze zouden beter uit hun ivoren toren komen en kijken naar de échte wereld, zoals die nu is, met zijn permanente oorlogen, zijn eeuwige armoede en ellende, zijn uitbuiting van hele mensengemeenschappen en zich dan de vraag stellen: wat deden we verkeerd? In plaats van op de gekozen weg verder te gaan.
De arrogantie van de mens is een moeilijk uit te roeien ding. Het fungeert als een schild tegen de angst voor de dood. We hebben schrik voor honger, koude, natuurrampen, wilde dieren, ziekten, ongemakken… mekaar. Veel van die gevaren hebben we min of meer opgelost, maar het zou nog beter kunnen. Want angst verlamt en angst is ook een slechte raadgever. ‘Je moet geen angst hebben, enkel voor de angst zelf,’ zei ooit een groot Amerikaans president. Een gouden raad die we nog steeds in de wind slaan. In Lincoln’s dilemma, een recente documentaire, merk je hoe een moedig politicus geschiedenis kan schrijven met twee belangrijke resultaten die de toekomst van Amerika zullen bepalen: de afschaffing van de slavernij en de verankering van de Verenigde Staten. Men zegt dat politiek de kunst van het haalbare is. Mag het soms ook een beetje de kunst van het onhaalbare zijn?
