Toen ik deze ochtend over de wantoestanden in de EU-vluchtelingenkampen in Litouwen hoorde, heb ik even wat gegevens bij mekaar gesurft. Ze zijn leerzaam, alleen maar om te begrijpen waarom het mensvriendelijke Europa zijn gasten zo onmenselijk behandelt. Enkele cijfers. De bevolkingsdichtheid in Europa bedroeg in 2020 zo’n slordige 111 mensen per km2. Hiermee is Europa na Azië het dichtst bevolkte continent van de wereld. Binnen de EU is Nederland de absolute topper met 401 inwoners per km2. België is mooi tweede met 375 inwoners per km2. Afrika, waar de meeste vluchtelingen naar Europa vandaan komen telt er 94 per km2. Ter vergelijking, in de VS bedraagt de bevolkingsdichtheid 34 inwoners per km2. Je zou je kunnen afvragen waarom die Amerikaanse technocraten in het meer bevolkte Afrika toch gronden kopen, hoewel ze er dicht bij huis veel meer hebben. Of waarom een instelling zoals de VN met zijn convenant het al zo dichtbevolkte Europa de verplichting – nu ja, sterke aansporing die niet kan geweigerd worden – wil opleggen om bijkomende inwoners op te vangen. Dat kun je zelfs niet met de beste wil als medemenselijkheid uitleggen. Het is onrechtvaardig tegenover de migranten en het is onrechtvaardig tegenover de autochtone bevolking van de EU. Daar komen altijd problemen van.
De meeste van die vluchtelingen zijn jonge mannen die in hun geboorteland overtollig zijn. Ze hebben daar geen hoop, geen toekomst. Ze vertrekken uit landen met een rijk potentieel aan economische opportuniteiten, die echter niet aan de bevolking ten goede komen. Ze worden dan de prooi van mensenhandelaars en sterven in gammele bootjes op weg naar het verboden paradijs. Want in die dichtbevolkte landen van dat paradijs voelen de bewoners zich bedreigd, niet enkel wat werkzekerheid betreft, maar ook wat cultuur, religie en zelfs hun leven zelf betreft. Daar heeft de “war on terror” voor gezorgd. De politiek moet dus aan de ene kant migranten verwelkomen volgens het niet-bindende convenant van de VN en aan de andere kant stoer doen voor de achterban. Dan sterven er meer dan veertig van die gelukszoekers in de VS van de warmte in een ongekoeld transport. De noodzaak om een blanke, krachtige vrouw, een warme Tatcher, zoals de ex-voorzitter van de CD&V haar betitelde, is daar niet vreemd aan. Een minister van migratie benoemen die zelf een migratie-achtergrond heeft is geen goed idee om een kiezerspubliek van migranten tevreden te houden. Dat kabinetschefs van ministers niet bezwaard worden door enig respect voor andersdenkenden, wordt dan weer aangetoond door een andere kabinetschef, van liberale strekking, die vrije abortus verdedigt door een extreem-rechts politicus toe te snauwen dat hij beter geaborteerd was geworden. Het is een ideetje voor de technocraten: ruim tegenstanders al van voor de geboorte uit de weg. Maar we dwalen af.
Vluchtelingen zijn ook steeds meer klimaatvluchtelingen, of zo worden ze toch genoemd. Maar als je dieper graaft merk je dat ook dit vooral economische vluchtelingen zijn. Vervuld water door de industrie, droogte door verwoestijning van intensieve land- en mijnbouw, politici die door westers smeergeld en corruptie hun land en bevolking ten gronde richten. Een zeer mooie en aangrijpende documentaire in dit verband is “Tu crois que la terre est chose morte”, eens te meer Arte, over de vergiftiging van de bodem op Martinique, een paradijselijk eiland in de Antillen. 80% van het grondoppervlak is daar nu ingenomen door intensieve bananenteelt en even veel grond is besmet met de gevaarlijke pesticide “clordécone”, die o.m. kanker, Alzheimer en andere neuro-degeneratieve ziektes veroorzaken. Lokale landbouwingenieurs, wetenschappers en traditionele kwekers proberen overal kleine natuurlijke oases te creëren waar de originele, heel diverse plantengroei kan gevrijwaard worden voor het nageslacht. Het gebruik van die planten is afkomstig uit eigen tradities of meegebracht door andere volkeren die het eiland bewoonden. Veel ervan hebben geneeskrachtige waarde, die zelfs uit de Ayurvedische cultuur, zo’n 3500 jaar voor onze tijdrekening, dateren. Er is zelfs een kruid tegen Parkinson, een aandoening die toen al bestond. Misschien zijn wij niet de eerste beschaving die aan beschavingsziekten ten onder zal gaan. De bevolking begint ook opnieuw met ambachtelijke landbouw, om minder afhankelijk te worden van import. De luttele opbrengsten van de intensieve bananenteelt voor het volk zelf zijn net genoeg om de transportkosten van die buitenlandse invoer te betalen, zei iemand. De “chlordécone” werd in de jaren 90 van vorige eeuw in Frankrijk verboden, maar in de bananenkolonies bleef het gebruik toegestaan. De mensen kwamen in Martinique massaal op straat en zongen: ‘we worden vergiftigd, we worden vermoord.’ Ik denk niet dat Macron daar op vakantie zal gaan.
Uiteraard zijn de oorlogsvluchtelingen, net zoals de oorlogen, van alle tijden. Ook zij worden als pasmunt gebruikt voor allerlei geostrategische doeleinden. De Oekraïnse vrouwen en kinderen die hun mannen moesten achterlaten werden zoveel mogelijk bij gastgezinnen geplaatst. Voordelig en het brengt de schandelijke inval van de Rus op een persoonlijk niveau. Maar veel van die meevoelende gastgezinnen hadden gedacht dat de opvang maar voor enkele maanden was. Met de vakantie voor de deur werd dit problematisch. Er kwam nog meer gemor, want al van bij het begin liepen de zaken niet van een leien dakje. Bovendien kostte de overbrenging en extra opvang ook al snel meer dan een miljoentje en dat moest dan weer worden bijgepast door het terugschroeven van uitgaven voor de eigen bevolking. Zo zou bij het toekennen van een sociale woning niet enkel het inkomen maar ook het spaarpotje in overweging worden genomen. Wie er meer dan 43.000 euro op heeft staan, vliegt er uit. Mensen die een erfenisje ontvingen, kunnen het appeltje voor de dorst of de reserve voor ziekte of andere onvoorziene rampen maar beter vergeten. Degenen die alles opsouperen worden bevoordeeld of letterlijk met niets arriveren worden bevoordeeld. Geen maatregel om de gemoederen te bedaren en bovendien een zegen voor de zogenaamd populistische partijen. Maar politiek is vooral berekening. Het stond in de sterren geschreven dat Turkije overstag zou gaan en tegen de toetreding van Zweden en Finland bij de NAVO geen bezwaar meer zou hebben. Mits die landen toegaven dat de Koerdische partij geen vrijheidsstrijders maar terroristen zijn en desgewenst de dissidenten die bescherming zochten in hun land zouden uitleveren. De Koerden worden eens te meer verraden door hun westerse bondgenoten. Ze mogen opdraven als de oliebelangen tijdens de oorlog in Irak en Syrië worden geschaad, of bij de uitschakeling van IS, maar daarna worden ze in de steek gelaten. In het Turkse deel waar de Koerden wonen worden de mensenrechten voortdurend geschonden, maar geen kat die daarom maalt. Ook van Ocalan, die bij zijn opsluiting zoveel westerse steun kreeg, in woord althans, wordt niet meer gesproken. Zelfs zijn advocaten horen niets meer van hem, net als Julian Assange in de wergeetput van de geopolitiek geworpen. Dat Koerdistan zal er misschien enkel komen als de wereldmachten een extra splijtzwam in het Midden-Oosten nodig hebben.
Migranten zijn net zoals wij, honkvaste burgers, de pionnen van de machtigen der aarde. In “Histoire populaire des impôts” (Arte) wordt dit op een ludieke wijze door tal van experts gepresenteerd. Vroeger steunden de koningen voor hun oorlogen op geld van de adel. Toen dit niet meer voldoende bleek gingen ze belastingen heffen bij hun onderdanen. Dat werd steeds meer. Bij WO1 mocht de kleine man zijn zonen opofferen en daarna nog eens forse lasten betalen om alles weer op te bouwen. Na WO2 kregen ze schrik dat iedereen communist zou worden en begonnen ze sociale voorzieningen uit te bouwen. Maar dat dreef de overheidsuitgaven weer omhoog, vooral omdat de grootste fortuinen met de hoogste belastingen naar Zwitserland en later belastingparadijzen trokken. Toen kwam de BTW uit de mouw, een schitterende vondst, zei een expert, want nu kon zowel de overheid als het bedrijfsleven incasseren en dat allemaal ten laste van de kleine man.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat er wat wordt afgelachen op die G7-toppen. Er wordt wel onderhandeld over geweld en honger, maar dat mag de pret niet drukken. Over die virtuele BRICS- top wordt minder bericht. James Corbett wees me onlangs in een van zijn artikels op het feit dat BRICS een idee was dat ooit in een white paper van Goldman Sachs stond. In Café Weltschmerz leerde ik dan weer dat de BRICS-landen wel volmondig instemmen met de technocratische transitie (een Chinese corona-lockdown zou gebruikt zijn om een run-on-the-bank te camoufleren of pantoufleren zoals de Fransen zeggen), maar dat Poetin noch Xi Zinping die wereldregering zien zitten. Het zou de huidige controverses kunnen verklaren. ‘Waarom hebben die technocraten zo weinig empathie,’ vroeg de interviewster. ‘Er zijn nu eenmaal mensen die met een aangeboren psychopathie worden geboren,’ was het antwoord. Ik geloof dat niet. Psychopaten zijn altijd het resultaat van een liefdeloos kinderleven. En zelfs liefdevolle ouders kunnen niet altijd tegen een harteloze wereld op. (3 juli 2022)
