Toen de groene jongens nog jong waren…
De groene jongens van Greenpeace hebben zich zopas nog eens vastgeketend, deze keer uiteraard aan een Russische dieseltanker. Hé da’s toevallig, dacht ik, net nu ik die klassedocumentaire van Oliver Stone over de “Maidan uprising” aan het herbekijken was. Ik vond die zo goed omdat in al dat gespin van één kant ook eens een andere kijk op de zaak werd gegeven, met wat historische duiding erbij. Je kunt het gek vinden, maar als iedereen het over iets eens is, word ik achterdochtig. In die documentaire wordt gezegd dat die opeenvolgende manifestaties al maandenlang waren voorbereid, door westerse ngo’s ter plaatse. Zo zie je maar, het bedrog is van alle tijden. De missionarissen waren er ook niet altijd om zieltjes te winnen.
Dat Greenpeace dit nu deed – het was al een tijd geleden dat ze zoiets aggressiefs, pardon, passief-agressiefs deden – in volle Oekraïne-crisis nog wel, zette me toch aan het denken. De ngo’s, die je stilaan beter mgo’s (multimiljardair-gouvernementele organisaties) zou noemen, nemen nu ook veel geld aan van degenen die ze willen bestrijden. Bij de milieu-organisaties ontstond daardoor een leegloop van ouwe getrouwen die zich terugtrokken in de natuur en daar op hun eentje een stukje planeet gingen redden. Maar geen nood, de schoolkinderen stonden al te trappelen, gegroomd door hun welmenende ouders. Bij Greenpeace was er zelfs een van de stichters die het niet meer zag zitten en een ware kruistocht begon tegen de vervalste statistieken (hockeysticks e.a.) om de naderende milieurampen aan te kondigen en hun desbetreffende winstgevende oplossingen te promoten.
De actie van Greenpeace kon gelukkig genoeg worden afgeblazen door de tanker via een andere sluis de haven binnen te loodsen. Deze keer wel, maar zou het niet het begin zijn van een waar offensief?
Want ook zuster Ursula en geestesgenoten hadden zich de laatste tijd al drastisch uitgelaten over de levering van Russische energie. Ze willen geen druppel of brok meer binnenlaten. De fabrieken, de werknemers, de consumenten… dat ze hun plan maar trekken. Je hebt dan een dieseltje gekocht. Het was wel duurder, maar zuiniger in verbruik. Dat spaarde een slok op de borrel als je zoals de VDAB voorschreef tot 50 km buiten je werkplaats een job moest zoeken. Ook als die niet met het openbaar vervoer bereikbaar was, of slechts na meer dan een uur rijden. Werken zul je, anders geen brood. En dan wordt de diesel onbetaalbaar. En dan zijn de dieselpompen leeg. En als die oorlog in Oekraïne nu eens als excuus wordt gebruikt, om een concurrentiestrijd te verhullen bv. Weet je nog, dat schandaal met Volkswagen in Amerika? Als je daar een dieselwagen wilde kopen, was Volkswagen nummer één. Toen de CO2-gekte losbarstte was dit een probleem. Diesels stoten immers minder CO2 uit. Maar geen nood, plots werd daar een ouwe, getrouwe van onder het stof gehaald: het fijn stof. Als het pas geeft halen we de zure regen boven, of het gat in de ozonlaag… maar dat is sarcasme. De Duitse fabrikant was dan zo stom om te gaan knoeien, of misschien dachten ze: het zal zijn tijd wel uitdoen. Wie weet er echt het fijne van?
Waar we minder mee kunnen lachen is de oorlogstaal die vrouwe Ursula uitstoot. Als de ngo’s het niet klaarspelen, dan is er nog altijd dit scenario. Want hoe verklaar je anders dat je in een tijd dat de zenuwen gespannen staan gaat verklaren dat Oekraïne versneld lid zal kunnen worden van de EU? Misschien van de NAVO? Dat terwijl je goed weet dat het wettelijk gezien moeilijk zal zijn omdat een land verwikkeld in een grensconflict niet in aanmerking kan komen. Zelfs als je het niet meent, dan maak je de speculanten weer bang en hop, daar gaan de prijzen weer de hoogte in. Dan hoeft Poetin zelfs niet méér gas of olie te verkopen. Hij verdient sowieso al meer. Domheid of de grimmige spelletjes onder oligarchische facties?
Nee, beste mensen, de milieubeweging is zijn onschuld verloren, verkocht aan het grootkapitaal. Het begon wel anders, met mensen die echt begaan waren met ons welzijn. Ze werden daartoe geïnspireerd door de Club van Rome, die ook onverdacht idealistisch leek, een zegen voor de mensheid. Maar daar zag je de wortels van het kwaad al: de nadruk op overbevolking, het stokpaardje van de eugenetica, en figuren zoals Maurice Strong, een olieman en intimi van de Rockefeller clan. Zo beginnen de sprookjes altijd. Er was eens een jezuïet met een hartverwarmend idee: anders gaan leven, een concept dat steunde op drie begrippen, nl. stilte, soberheid en samenhorigheid. In de jaren zeventig en tachtig was dit een boud idee, maar wel een waar mensen naar konden verlangen. Deze jaren waren een echte verschrikking voor de gewone mens: oorlogen, vliegtuigkapingen, ontvoeringen, neerstortende vliegtuigen, botsingen en ontsporingen van treinen, stakingen, fabriekssluitingen, groeiende aantallen werk- en daklozen, aanslagen op VIP’s, stadsterrorisme, seriemoordenaars… de hel. De boodschap van Anders Gaan Leven, bekoorde dan ook een aantal mensen, genoeg om een beweging en later een politieke partij op te richten. De politieke partij die de naam verkortte tot Agalev trok mensen van allerlei gezindten aan: van trotskisten en andere communisten tot progressieve christenen. Alras werden de drie pijlers veranderd in ecologisch, vreedzaam en basisdemocratie. Weg met het beschouwelijke van de stilte, het onkapitalistische van de soberheid en het gebrek aan individualisme van de samenhorigheid. Toen konden we de bui al zien hangen, vooral omdat ook in Wallonië de evenknie Ecolo ontstond. Zo beschikte het hele land over een eentalige zweeppartij die de uiteindelijke doelstellingen van wat nu het WEF heet, zouden gaan vervullen.
In den beginne wilde de groene partij nog anders gaan leven. Ze lanceerde de term “consuminderen”, wat nog steeds de beste manier is om ons leefmilieu te sparen. Ze zette de mensen aan tot samen in de auto naar het werk rijden, om brandstof te sparen en zo ontstond Taxistop. Veel van deze ideeën vloeiden ook voort uit het gedachtegoed van de provo’s uit de zestiger jaren en later de kabouters die in de politiek gingen. Ze hadden een project met witte fietsen die je in de stad gratis kon lenen en gewoon achterlaten voor een andere gebruiker. Deze mensen zouden elektrische auto’s en fietsen een hypocriete gruwel hebben gevonden. Ze aten macrobiotisch, d.w.z. groenten, granen en vruchten van het land waar ze woonden en in het seizoen waar ze groeiden. Om het vervuilend systeem van wegwerpverpakkingen tegen te gaan propageerden ze de bulkverkoop van basisgoederen, iets wat door de grootdistributie gekelderd werd. Het enige dat de groene partijen in ons land voor mekaar hebben gekregen op het vlak van vuilnisbeperking is dat we voor scheermesjes van bekende merken torenhoge prijzen moeten betalen, terwijl Coca-Cola & Friends rustig plastic en blik blijven verspreiden, oncomposteerbare troep die we langs alle wandelwegen terugvinden.
De milieubeweging van nu is een aanfluiting van wat ze ooit heeft beloofd. De lucht, het water, onze bodem wordt door steeds meer industriële pollutie, ook die van de groene, vervuild. Voor de vergroting van bedrijfsruimte of zeer lucratieve woningbouwprojecten worden de weinige bomen die we nog hebben gerooid. Groene politici verkopen hun ziel aan een wereldoligarchie die op weg is om de hele planeet te verwoesten. En ze beseffen het zelf niet.
