Hoe verder ik vorder in “The real Anthony Fauci” van Robert Kennedy, hoe meer verwarring ik voel. Het bedrog, steeds met veel menselijke slachtoffers, van deze man en zijn geestesgenoten is zo overweldigend. Bovendien is elk citaat en elk feit ondersteund met bronvermelding uit onverdachte hoek, zoals officiële overheidsverslagen en rapporten of onderzoeksjournalistiek van toonaangevende nieuwsmedia. Hoe is het dan mogelijk dat vrijwel alle regeringen en internationale instellingen over de hele wereld de dwangbevelen – want dat zijn ze toch – van deze man volgen?
Het werd me nog meer duidelijk toen ik de strenge straf voor de burgemeester van Sint-Truiden hoorde. Ze had zichzelf en haar familie en vrienden bevoordeeld door ze eerder te laten inenten dan de andere burgers van de stad. Zoiets noemen ze vriendjespolitiek, een veelgebruikte techniek bij pakweg lucratieve aanbestedingen die, – laten we mekaar geen Liesbeth noemen – vaak ongestraft of licht gestraft blijven. Maar het blijft uiteraard deontologisch ongepast. Hier is het me echter minder om te doen. Immers, dit voorval wees er me eens te meer op dat politici blijkbaar echt geloven in het bestaan van een dodelijke pandemie en ongevaarlijke, efficiënte vaccins, hoewel dit wordt weerlegd door tal van gerenommeerde experts met een lange ervaring. Enkele hiervan werken zelfs in België. Hoe is het mogelijk dat ze hier geen rekening mee houden? Zijn ze er niet van op de hoogte? Het is toch vreemd dat een burgemeester zijn mooie positie zou riskeren voor een onbetrouwbaar experiment. Tenzij… tenzij ze het echt niet weet.
Voor mij is dit een van de meest bevreemdende ervaringen, dat mensen hun zintuigen en hun hele verstand kunnen uitschakelen om mee te gaan in een dwangneurose van autoriteit en angst. Ik heb het fragment van de omwoners van concentratiekampen al meermaals gezien. Ze worden gedwongen om de bergen lijken, gaskamers, hopen kleding, schoenen en menselijke haren te bekijken. Misschien zijn er ook hier en daar wat uitgemergelde overlevers te zien. Als ze terugkeren merk je er maar enkelen die wenen. Het merendeel kijkt bang of kwaad. Ze zijn als kinderen die denken dat ze door hun ogen te verbergen helemaal zullen verdwijnen, of dat het gevaar weg is zodra ze het niet meer zien. Ik denk dat dit de ontkenning van de “human condition” is, de mens die van zichzelf vervreemdt.
Wie de onafhankelijke media raadpleegt ziet cijfers van mensen die aan allerlei bijwerkingen van de vaccins sterven of er gevaarlijke aandoeningen aan overhouden. In de gesubsidieerde of door de industrie gefinancierde media wordt dit doodgezwegen. Hun berichtgeving is echt Kafkaiaans. In een interview met een huisarts en prof, worden dan dubbele vragen gesteld. Eerst een pertinent gedeelte: maar zijn die testen wel nodig als het een milde variant is? Dan afsluitend: maar kunnen we dat aan, zo veel testen? De arts beantwoordt enkel het tweede deel en begint over zelftesten als de huisartsen overbevraagd zouden worden. Over het antwoord op het eerste deel blijft de luisteraar op zijn honger zitten. Of de expert geeft zelf aan dat die nieuwe omicron-variant waarvoor landen nu strenge maatregelen nemen erg mild is, maar dat inenten de boodschap blijft. Alsof het redelijk is dat mensen voor een gewone verkoudheid het risico van een experimentele inenting moeten nemen.
De kans dat er een nieuw Neurenberg Tribunaal komt is groot, gewoon al omdat het coronabeleid indruist tegen alle wetten die na dit tribunaal zijn overeengekomen. Het verweer van de beschuldigden zal dan misschien ook zijn dat ze het niet wisten. Ik weet niet of dat de juiste verdediging is. Want er zijn stemmen die zeggen dat omstaanders die niets doen even schuldig, zoniet schuldiger zijn dan de daders.
