Op de radio kwam nog maar eens een oud zeer aan bod, het gebrek aan plaatsen voor kinderen met een mentale handicap in het bijzonder onderwijs. ‘Ik hoop dat ze voor die kinderen evenveel geld willen uittrekken als voor die uit Oekraïne’ zie de vrouw. Er is veel voor te zeggen, hoewel het bij het beleid wel wenkbrauwen zal hebben doen fronsen. Dat we voor oorlogsvluchtelingen zorgen is mooi, maar dat we minder oog hebben voor kinderen van het eigen volk is dat veel minder. Nu worden die naar de gewone school gestuurd en ik kan me indenken dat die kinderen daar niet gelukkig zijn. Klasgenootjes kunnen wreed zijn, dat hebben de sociale media al genoeg bewezen. Er wordt ook veel moeite gedaan om volwassen vluchtelingen niet alleen op te vangen, maar ook om ze aan het werk te zetten. Vreemd als je bedenkt dat hun verblijf hier maar tijdelijk zal zijn. Zelfs al mogen ze blijven, dan zal het merendeel toch terug willen. Het lijkt er op alsof heel deze operatie eerder politieke dan menslievende bedoelingen heeft. We moeten deze vreselijke oorlog aan den lijve ondervinden en de Rus, die dit op z’n eentje veroorzaakt heeft, laten voelen aan wiens kant we staan.
Wie echter het eigen volk als eerste bekommernis uitroept wordt direct door de maatschappij in quarantaine geplaatst. Dat hiervoor een term uit de diergeneeskunde, nl. cordon sanitaire of afzondering van besmette dieren, wordt gebruikt is mensonterend. Zelfs praten met een besmet persoon mag niet. Dat ondervond de Waalse politicus Bouchez toen hij het waagde om te spreken met de voorzitter van het Vlaams Belang. Hij kreeg de hele politieke mikmak van het gewest over zich heen. Het komt mij voor dat de haat die de Waalse leiders voor extreemrechts koesteren ook meer te maken heeft met de angst voor een meer soeverein Vlaanderen waar niet alleen het Vlaams Belang, maar ook de NVA achter staat. Die twee samen vormen een groeiende bedreiging voor de macht die het Franstalig establishment op nationaal vlak uitoefent. Het is maar een idee. Eigen volk eerst is bovendien een claim die zelfs in de VS wordt gehuldigd, in daad altijd, in woord onder Trump, onder andere. Want “America First” is toch niets anders dan “Eigen volk eerst”.
Dat je in de eerste plaats voor eigen volk zorgt, zit trouwens in het woord “volk” ingebakken. Wat is volk anders als het geen groep mensen zijn die samen een gemeenschap vormen, eigen tradities en geplogenheden volgen en zich daardoor willen onderscheiden van de andere volkeren? Het andere uiterste is immers een totalitaire staat met individuen die geen cultuur of traditie meer delen en hun leven slechts kleuren met het dictaat van de staat. Houdt dat in dat je niet met andere volkeren in vrede kunt leven? Dat gevaar bestaat. Als we naar het lichtende voorbeeld Amerika kijken, zien we dat de zorg om het eigen volk al veel andere volkeren in de problemen heeft gebracht. Maar het andere uiterste is de totale vervreemding van jezelf, je afkomst, je authenticiteit… kortom je identiteit en een willoze trekpop wordt van de meesters. Dat heeft het WEF goed begrepen.
Heel educatief is in dit verband het essay van Vaclav Havel, “Poging om in de waarheid te leven” of “Or living in the truth”, spijtig genoeg nergens voorradig en nergens in herdruk. Hierin beschrijft hij hoe de oude Sovjet-staten in feite in een soort post-totalitair regime leefden, waarbij de brute onderdrukking van een dictatuur al was vervangen door een systeem van subtiele dwang met behulp van een gemeenschappelijke ideologie, die flexibel, allesomvattend (je aanvaardt geen deel ervan, maar alles) en dank zij dit comfort een hypnotische charme heeft. ‘De ideologie is een schijnwereld die probeert door te gaan voor de werkelijkheid en daarom moet ze zich bedienen van leugens’, schrijft hij.
Op veel kritische internetsites wordt gedacht dat we ons momenteel in een pre-totalitaire toestand bevinden, die met de “Great reset” ten volle totalitair zal worden. Als ik Havel volg is dat niet zo. We leven al volop in een post-totalitaire maatschappij, wat betekent dat we het totalitaire al achter de rug hebben. Het is echter zo goed geregisseerd dat we het niet weten. De transitie is geleidelijk aan gebeurd toen we van een dictatuur naar het consumentisme evolueerden, waarbij de parlementaire democratie stap voor stap buitenspel werd gezet.
Maar zien de mensen en zeker, onze politici, dat dan niet in, zou je denken. Havel vermeldt daar een leuke anekdote over. Zo zag hij een groentewinkel waar boven de bakken het opschrift stond: “Proletariërs aller landen, verenigt u”. Voor de betekenis van deze slogan moet je niet naar overtuiging of activisme zoeken, meent hij, de man wil gewoon uitdrukken dat hij een brave sovjetburger is en dat men hem dan ook gerust moet laten, zijn leven laten leven. Ik vraag me af hoeveel van ons regeringspersoneel in deze pragmatische staat van ontkenning leven. Ik vraag me af hoeveel mensen zich lieten vaccineren omdat ze geen problemen wilden krijgen. Zelfs nu nog en hoewel de Hoge Gezondheidsraad het afraadt, nodigen ze de tachtigers uit om nog maar eens een injectie te krijgen. De kwetsbare oudjes die al meer dan tachtig jaar een erg gediversifieerd afweersysteem opbouwden.
In Amerika werd zopas een vijftiger geëxecuteerd die samen met een vriendin bij een roofoverval een echtpaar had gedood. Hij was toen een twintiger en had bij drie verschillende gerechtshoven de doodstraf gekregen. Zoals het legendarische koppel Bonnie en Clyde was zijn leven een aaneenschakeling van armoede en doffe ellende. Als kind veel honger geleden, mishandeld en misbruikt en dan het pad van de misdaad gekozen. Leeftijd noch trieste jeugd werden als verzachtende omstandigheid aanvaard. Hij had een briefje achtergelaten waarin hij de mensen aanspoorde om goed voor mekaar te zijn, mensen met liefde te behandelen. Ik vond dat een mooie les voor een land waar de elektrische stoel, het vuurpeleton, en dodelijke injecties nog steeds in voege zijn. Je mag wel nog kiezen, net als het galgenmaal voor je uit het leven stapt. In de staat Texas hebben ze zelfs dat afgeschaft omdat terdoodveroordeelden vaak te dure en te veel gerechten kozen. Als kinderen uit een disfunctioneel gezin meer dan anderen crimineel gedrag vertonen en door allerlei geestelijke afwijkingen kunnen ontsporen, wat staat ons dan nog te wachten in onze disfunctionele wereld? (8 mei 2022)
