Nadat onze media al enkele weken de paniektrommel hadden geslagen over de herstelling van de gaspijplijn Nordstream 1, bleek dat de gasstroom weer vloeide. Oef, Poetin had ze niet afgesloten. Had hij dat voornemen ooit bekendgemaakt? Wie zal het zeggen? Sinds onze nieuwsberichten zo volatiel zijn geworden als de energieprijzen, zijn er geen zekerheden meer. Een beetje zinnig mens weet uiteraard dat een land in oorlog geen erg lucratieve inkomsten laat liggen, op voorwaarde dat de verdiensten ervan ook echt in de zak van de leverancier terechtkomen. Als ze je tegoeden op buitenlandse banken confisqueren, dan richt je een eigen bank op waar de vijand geen macht over heeft en je laat je enkel via die bank betalen. De westerse propagandamachine maakte daar alras een fabel van, dat je enkel in roebel mocht betalen. Dat heeft die verdraaide Poetin weer mooi geregeld, denk je dan, want welk verstandig Europees land heeft nu roebels in zijn schatkist? Hij zet ons zonder gas. We zullen bibberen van de kou, deze winter. Dat zijn dan de gedachten die bij de man, pardon, de persoon in de straat, opkomen. Nu wordt het echter stilaan duidelijk, het zijn eens te meer onze leiders die ons bang willen maken om iets van ons te bekomen, zoals tijdens de vaccinatiecampagne. Wat willen ze van ons deze keer? Dat heeft onze hogere overheid, de Europese Commissie, verteld. We moeten 15% besparen op ons gasverbruik. Zo’n bericht zal de prijs van het gas alvast nog wat bokkensprongen laten maken. In de VS, die ons maar wat graag duur “fracking gas” willen verkopen, tot ver in de toekomst en zolang we het kunnen betalen, bracht dit bericht de nodige schokgolven teweeg. Want als er een groep is die nog banger is dan wij, brave burger, dan is dat wel de belegger. De futures namen een forse duik en dat lokte boze commentaren op over de EU op de grote zakenzenders. Het geeft maar aan hoe de belangrijke dingen des levens worden ondergesneeuwd met kinderachtige spelletjes van “naming and shaming” en regelrechte bangmakerij, al dan niet vergezeld van de nodige “bullying”. De jaarboeken van 2020, 2021 en 2022 zullen dan ook bij latere generaties dezelfde uitspraak ontlokken als die ik nu heb: wat een gekkenhuis. Al die branden, onlusten, oorlogen, hongersnoden, opstanden, moorden en noem maar op. In al die duizenden jaren is er nog niets veranderd.
Hoe komt dat toch, zou je kunnen vragen. Misschien ligt het mislukken van de mens om welzijn te creëren voor iedereen wel in het feit dat ons maatschappelijk bestel nog altijd op een primitief oerinstinct gebaseerd is: het recht van de sterkste. Dit thema wordt belicht in “Das Uhrwerk des Lebens”, een fraaie Arte-reeks in twee delen, waarin de houding van de maatschappij tegenover eerst het kind en daarna de oudere mens door de eeuwen heen wordt toegelicht. Deze twee groepen zijn de zwakkeren bij uitstek in elk tijdperk en ze duiden hierdoor de pijnpunten van onze evolutie aan. Zoals een bekend persoon zei: aan de behandeling van de zwaksten kent men zijn beschaving. Het lijkt nu een evidentie, dat je kinderen kind laat zijn, maar dat was het heel lang niet. Al van bij de oude Grieken en Romeinen, die we nu als een van de pijlers van onze beschaving beschouwen, was kinderarbeid, evenals kindermisbruik (Griekse filosofen en hun leerlingen) ingeburgerd. Kijk maar eens naar wat Aristoteles over de opvoeding van kinderen zegt. Een verbetering, theoretisch althans, kwam er met de christelijke dominantie en het kindje Jezus met zijn gematigde leer. De echte doorbraak kwam er toch pas met het humanisme, dat de waarde van elk individu in de kijker plaatste. Hierdoor kwam ook de zorg voor de ouderen weer voor het voetlicht, die na door de industrialisatie en bijhorende uitputting van het volk, niet meer door de kinderen kon worden waargenomen. Ooit waren ouderen de leiders van gemeenschappen of adviseurs ervan die door hun ervaring en wijsheid doordachte beslissingen konden nemen. Nog lang zouden ze tot hun dood deel uitmaken van het gezin, meewerken en indien nodig, daar de liefdevolle zorgen genieten tot aan hun levenseinde. Hoewel het humanisme verbetering heeft gebracht, kan een gezin nu niet meer voor zijn kinderen en ouderen zorgen. Deze taak wordt overgenomen door een afstandelijk bureaucratisch systeem dat steeds meer tekort schiet. Het pensioenstelsel is daar een goed voorbeeld van. In België moet de actieve bevolking zorgen voor het pensioen van de niet-actieven. Het lijkt me een makkelijke methode om al die bijdragen direct op te souperen en dan maar af te wachten of de toekomst soelaas zal bieden. Demografische en economische ontwikkelingen kunnen immers danig roet in het eten strooien. Dit lijkt verdacht veel op een Ponzisysteem, waarbij de verliezen van de ene worden goedgemaakt door de inleg van de andere. Waarom worden die enorme kapitalen niet belegd? Dat ook dat niet alleszaligmakend is, ontdekte ik in “Zwarte Zwanen”, een programma van Max op NPO 2, een omroep van en voor ouderen. Ja, zoiets kan nog in het gidsland en het mag nog kritisch zijn ook. In Nederland worden die gelden wel belegd, zoals bij de supergrote fondsbeheerder BlackRock. Die vertegenwoordigen daar een miljardenspaarpot om van te duizelen en toch worden de pensioenen daarvan al 15 jaar niet geïndexeerd. De regering had dat daar uitgelegd met het argument dat de rente zo laag stond en daarbij vergeten dat hun beleggingen bij die slimme fondsbeheerder wel 6 à 7 % opbrachten. De gepensioneerden geven niet op. Ze betogen en spannen rechtzaken in. Ze berekenen zelf hoeveel hun inbreng na al die jaren heeft opgeleverd. Een van die ouderen, die alles netjes in tabellen en grafieken had verwerkt, kwam op een bedrag van meer dan 20 miljoen euro. Daar zou je een fijne oude dag mee kunnen doorbrengen en je kinderen op weg helpen, in plaats van dat zij moeten bijspringen. Niet iedereen wordt dement op latere leeftijd, gelukkig maar. Laten we dat zo houden.
Het lijkt wel alsof misdaad en macht onlosmakelijk met mekaar verbonden zijn. Misdaad of corruptie, machtsmisbruik, of hoe men het ook wil noemen. Het volk slikt het allemaal en dan op een bepaald moment, vaak tegen de eeuwwisseling, barst de buil open. Het volk rebelleert en de staat terroriseert. Na een bloedige apotheose raken de gemoederen bedaard en krijgt de mens wat ademruimte, erg tijdelijk meestal, tot aan het volgende kookpunt. Bij de overgang van de achttiende naar de negentiende eeuw was er ook zo’n scharniermoment. Het machtsblok in Europa werd toen opgeschrikt door de Franse revolutie en het Jacobijnse terreurbewind dat daarop volgde. Veel edelen werden toen een kopje kleiner gemaakt. Vooral de angst dat dit vrijheidsdenken zou overslaan naar de andere Europese landen zette de autoriteiten aan tot totalitaire praktijken. Verregaande controle, het bespioneren van burgers, het aanzetten tot verklikken, het uitlokken van geweld, het verbieden van vergaderingen, het inzetten van agents-provocateurs bij betogingen, de broodroof en arrestaties van critici … al deze dingen die we nu ook meemaken werden toen toegepast om de bevolking onder de duim te houden. We zien ook het begin van de geheime diensten of de staatsveiligheid, onder Napoleon en zijn hulpje Fouché, die zich vestigen in anonieme huizen om het volk van dichtbij te volgen, zonder zich iets aan te trekken van de wet. Het briefgeheim wordt moeiteloos geschonden en ze laten zich ook financieren door de misdaad. Héhé, waar hebben we dat nog gehoord? Een ander fenomeen, dat nu ook opduikt, is het verdacht maken van de geheime genootschappen, waarbij de vrijmetselaars en de illuminati de grote boosdoeners zijn. Gek genoeg stonden deze mensen aan de kant van het volk dat vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid wilde. Wat dan weer verklaarde waarom ze werden verdacht gemaakt. Nu ook nog, maar ik vrees dat dit een andere oorzaak heeft. We leven namelijk in een omgekeerde realiteit waar de liberalen dictatoriaal zijn en de conservatieven sociaal. Er zijn trouwens veel praktiserende politici lid van de loges. Wat ook opvalt is dat de schommelingen van de graanprijs zoals nu onlusten, misdaad en oorlogen bevorderen. Op een bepaald moment is er zelfs een bankencrisis omdat er te weinig munten zijn. Het lijkt erop dat steeds hetzelfde recept wordt toegepast. De tanker die de weg versperde voor de scheepvaart, de talloze branden in magazijnen, onlangs nog in graansilo’s in Libanon, de plotse inval in Oekraïne, de branden overal ter wereld die worden geweten aan de opwarming van de aarde (in Antarctica stijgt de ijsvorming schrikbarend, rijm dat maar eens aan mekaar)… Als je niet beter weet zou je denken dat zo’n samenloop van omstandigheden geen natuurlijke oorzaak kan hebben. Vooral omdat er op de achtergrond steeds een zwijgende en wellicht lachende derde is, die van al die ellende profiteert.
Is het industriële complex met zijn onmetelijke rijkdom de werkelijke aanstichter van al het slechte in de wereld? Zijn onze overheden slechts dommekrachten in dienst van een uitdeinende wereldoligarchie? Na de Franse revolutie werd het voor de kleine mens niet veel beter. Toen Napoleon orde in de chaos had geschapen en een model van controle en bewaking had opgezet, kon het laissez-faire kapitalisme voluit gaan en dit tot een stuk in de twintigste eeuw. Niet dat er geen volksverzet was, want dat was er wel. Zoals de Parijse commune die in de reguliere geschiedschrijving erg onderbelicht blijft. Ze duurde echter niet lang en werd op een afschuwelijke wijze neergeslagen. Er waren twee wereldoorlogen nodig om de mensen eronder te krijgen. De eerste zorgde voor de ontmenselijking van een heel jonge generatie mannen. De tweede werd gekenmerkt door de holocaust, die aantoonde hoe je met ongebreidelde mishandeling en massamoord mensen tot gewillige werkers en medische proefkonijnen maakt. Met slavenarbeid die tot ziekte en dood leidde werd de onderdrukking van het nageslacht voorbereid, met middelen en machtsconcentraties die ons tot nu toe in hun greep houden. Nee, de overheid strijdt niet tegen ons. De lachende derde op de achtergrond doet dat. De overheid is hun menselijk schild. Als het moet ontketenen ze een wereldwijde oorlog, daar twijfel ik niet aan. De kiem ligt klaar in Oekraïne. We hebben zelfs al mini-nukes aangekocht heb ik gelezen. Ik hoop alleen dat mensen slim genoeg zullen zijn om dit macabere spel te begrijpen. Niemand heeft immers het recht om iemand op te dragen een ander mens te doden. Zonder ons lukt het niet. Ik hoop vooral dat onze gewillige medemensen niet denken dat een chip in hun hoofd een beter alternatief dan oorlog zal zijn. We moeten de gewenning aan al die gevaarlijke technologische gadgets stopzetten. Ons leven is niet beter geworden sinds de industriële revoluties. Ons leven is alleen ogenschijnlijk gemakkelijker geworden. Dat is ten koste gegaan van onze individuele vrijheid, onze liefde voor mekaar, onze persoonlijke waardigheid en de kracht om samen een gelukkige wereld op te bouwen. Het draagvlak voor dit type nieuwe wereldorde wordt steeds groter. Zal het ons eindelijk lukken, na 2022 jaar? (25 juli 2022)
