Mijn zoektocht naar de andere waarheid begon toen het coronabeleid van de overheid mijn referentiekader op z’n kop zette. Van de bedachtzame regering die ingrijpende maatregelen pas nam na grondig overleg met het parlement en de belangengroepen met vaak diametraal tegengestelde belangen bleef niets meer over. Zonder rekening te houden met de sociale en economische gevolgen werd een staat van beleg uitgevaardigd, waartegen zelfs de notoire dwarsliggers zoals vakbonden, ondernemersbonden, sociale organisaties en ngo’s niets inbrachten. Ze faciliteerden niet alleen de funeste verplichtingen, ze propageerden ze zelfs bij de achterban. Tot op de dag van vandaag heb ik dat niet begrepen.
Maar de pandemie dan, zul je zeggen, noopte die dan niet tot snel ingrijpen? Nee, niet echt. Om te beginnen kwam de waarschuwing van een instantie die in ons land geen enkele juridische of democratische autoriteit geniet. Later bleek dan dat heel wat commissieleden van deze organisatie erg nauwe banden hadden met de ondernemingen die aan de pandemie fortuinen zouden verdienen. Bovendien merkte ik zelf niets van deze besmettelijke en zeer dodelijke ziekte. Gezin, familie, vrienden, buren, relaties… niemand werd ziek. Ik moest me behelpen met percentages, aantallen, grafieken en angstaanjagende tv-beelden en radioberichten. Via de onafhankelijke fora op internet hoorde ik een andere klok luiden, die meer overeenkwam met de werkelijkheid die ik vaststelde. Stilaan werd het duidelijk dat ik in andermans paranoia was aanbeland.
Na verloop van tijd begonnen dan de filmpjes te circuleren, van onze viruscommissaris die in het VK kwam uitleggen hoe je mensen van een pandemie kunt overtuigen door ze angst aan te jagen. Je vernam dat er een soort generale repetitie was gehouden vlak voor de geplande uitbraak van corona. Tegelijk kwam een ander wereldomvattende omwenteling voor het voetlicht te staan, van een tot nu toe onbekend economisch forum dat de G-toppen en Bilderbergs grandioos de loef afstak. Het is niet vreemd dat in zo’n klimaat allerlei complottheorieën de kop opsteken. In een psychotisch kruitvat is iedereen naar zingeving op zoek.
Nu, twee jaar later, is het er niet beter op geworden. Naast de pandemiedreiging is er oorlog en misschien wel een wereldoorlog op komst. De prijzen voor verwarming, voeding, behuizing, verplaatsing, kortom alle primaire levensbehoeften, zijn nu zo hoog geworden dat zelfs in het rijke westen mensen de rekeningen niet meer kunnen betalen. In de ontwikkelingslanden lonkt de hongersnood en massale sterfte. We worden nu angst aangejaagd met ziekte, koude, milieurampen, honger, kernrampen, oorlogen en last but not least… biochemische wapens. Al deze voorspellingen worden ons verteld om ons te waarschuwen. Ja, en dan? Wat helpt het om te waarschuwen tegen ellende waar je als burger niets kunt tegen ondernemen? Maar onze overheden doen rustig verder. Hoewel peilingen en prognoses bewezen hebben de bal vaker mis te slaan dan juist, houdt men dogmatisch vast aan beslissingen die door internationale organisaties zonder enige jurisdictie in ons land genomen zijn.
Zowel de informatie van de overheid als van de klassieke mediaspelers, vaak niet van mekaar te onderscheiden, zit vol met tegenstrijdigheden, onlogische argumenten en leemten. Wie bijkomende gegevens vraagt moet lang wachten, krijgt stapels dozen na gerechtelijk bevel en dossiers die van begin tot eind zwart doorstreept zijn. Deze geheimhouding omwille van de staatsveiligheid of de privacy lijkt bedoeld te zijn om de ware toedracht te verhullen. De censuur doet de rest. Het wordt aan het publiek overgelaten om de lege vakjes in te vullen. De gedweeë, bange of onverschillige burger zal de voorgeschotelde “waarheid” geloven. Zijn kritische opponent zal onafhankelijke bronnen zoeken en proberen daaruit de “waarheid” te distilleren.
Wat de biochemische wapens betreft, was het me opgevallen dat al geruime tijd gesproken werd over biolabs in Oekraïne en in de rest van de wereld. Er werd ook vermeld dat na een Russische aanval op een fabriek giftige stoffen zouden vrijgekomen zijn. Het Oekraïense leger was blijkbaar volle vaten ammoniak aan het overladen. Wat ze daarmee van plan waren, werd er niet bijverteld. Maar Biden voorspelde wel dat Poetin biowapens zou kunnen gebruiken zoals in Syrië. Nu herinner ik me dat incident in Douma, waarbij Assad er van beschuldigd werd biochemische wapens te gebruiken. Je kreeg afschuwelijke beelden van stuiptrekkende en naar adem snakkende kindjes te zien. Robert Fisk zaliger die toen ter plaatse was (en niet in een buurland of op het dak van de Hilton) interviewde toen een arts in dat noodcentrum die zei dat het om de inademing van stof ging na een explosie en dat die mensen al wekenlang in kelders leefden, verstoken van frisse lucht. Robert Fisk was een gelauwerd oorlogscorrespondent met veel ervaring in het Midden-Oosten. Ik vertrouwde hem en was geneigd zijn versie te geloven.
Als we van de huidige verslaggeving al niets meer kunnen geloven, hoe moet het dan niet gesteld zijn met de geschiedschrijving. Of moeten we geschiedvervalsing zeggen? Als onze rakker Boris de oorlog in Oekraïne met Brexit vergelijkt, alle twee een inbreuk in de soevereiniteit, staat de hele wereld op z’n kop. Maar zal het de geschiedenisboeken halen? Als de BBC probeert om Finland in het oorlogsbedje te trekken, zal dat interview met de bevoegde minister overleven? Finland was volgens de geschiedschrijving ooit door Rusland bezet, maar kon die vervaarlijke beer met z’n legertje soldaten op ski’s en in witte camouflage (voor de sneeuw uiteraard) verdrijven. Of nee, was dat geen scène uit een James Bond film (een ouwe, nog een goeie)? Sorry, grapje.
Minder grappig is de docureeks op Apple tv die kort en goed “The line” heet. Het vertelt het wedervaren van een een peleton Navy Seals die in Irak tegen IS vechten en waarvan een van de leidinggevenden zich heel erg misdraagt. Hij schiet op burgers, waaronder een oude man, een jong meisje en martelt een vijftienjarige jongen die zich bij IS had aangesloten had, waarna hij die met zijn jachtmes doodt. Ik herinner me de foto waarop hij het hoofd van de dode jongen bij de haren omhoog houdt. Achter hem staan enkele soldaten van zijn peleton. Later zal een van de soldaten die alles naar buiten brachten zeggen: “ik begreep waarom wij mee op de foto moesten, maar ik heb geweigerd.’ Het was ook de reden waarom er uiteindelijk een rechtzaak van kwam, want een gevangene doden is volgens de conventie van Genève een oorlogsmisdaad. De vrijspraak van de man stond in de sterren geschreven. De acties van zijn familie, de tv-programma’s op Fox, de bemiddeling van Trump, het wegwerken van de NCIS openbare aanklager, het verlenen van immuniteit aan getuigen die hun verhaal veranderden, de soldaat die de moord op zich nam omdat ook hij immuniteit had gekregen… alles wees op een grove manipulatie van het recht. Bovendien had de gedaagde soldaat getekst dat hij de jongen met zijn mes had afgemaakt, om te pochen, toch een klinkklaar bewijs. Dat bij een elitegroep als de Seals een medesoldaat wordt aangeklaagd is zeldzaam. De enkele klokkenluiders die bij het proces nog overbleven kwamen me dan ook als moedige en rechtschapen mensen over. Ze werden door de tegenpartij en hun media als laffe doetjes bestempeld, maar ik vond het juist van heel veel lef en verantwoordelijkheid getuigen. Ze wilden door de aanklacht juist vermijden dat deze man, die zelfs daarna bevorderd was, nog andere jonge soldaten zou leiden. Dat is dan ondanks de vrijspraak toch gelukt, want hij heeft het leger verlaten. Zijn aanklagers eveneens. Ze kwamen me voor als mannen die echt geloofden dat ze Irak van IS gingen bevrijden. Na het trauma van de twee torens en alle gruwel daarna, kan ik me voorstellen dat jongens die eerder voor een burgerbaan zouden kiezen toch hun steentje wilden bijdragen aan de maatschappij. Ze waren geen ijzervreters zoals de opponent in het spel. Het was er hem en zijn entourage duidelijk niet om te doen zijn onschuld aan te tonen, maar om het proces te winnen en hem vrij te krijgen. Dat vond ik een verkillende vaststelling, dat zo’n grote groep mensen het blijkbaar O.K. vond om andere mensen zo te behandelen. ‘Het was toch IS, zei er een.
Ik durf er een duit om te verwedden dat deze historie, als ze al de tijd overleeft, als een heldendaad van de “all American soldier” zal worden geframed. De verliezers zullen de slechteriken zijn, die de reputatie van het leger en een exemplarische Seal wilden aantasten. Ik hoop dat ook deze reeks het verleden overleeft. Ik betwijfel het, want wordt de geschiedenis niet altijd door de overwinnaars geschreven?
