Enkele dagen geleden mocht aftredend voorzitter van onze christelijke volkspartij spitsroeden lopen op de Vlaamse staatsradio. Het gebeurt wel meer dat personaliteiten die niet helemaal in de rij lopen al van ‘s ochtends vroeg een vatje vitriool over zich heen krijgen op deze zender. Ik heb Joachim Coens nog horen spreken en ergens moest ik dan aan zijn vader denken, die ook de meer humanistische visie op de politiek huldigde, althans dat meen ik me toch te herinneren. Ik weet niet hoe het komt, maar dezer dagen begin ik onze Europese religieuze ethica steeds meer naar waarde te schatten. Wie een kerkse opvoeding kreeg en dan nog school liep bij nonnetjes en jezuïeten krijgt er later een afkeer van. Pas als het er niet meer is, begin je het te missen. Niet de show, maar de inhoud. ‘t Is zoals in dat liedje van Passenger: ‘only know you love her when you let her go’. De ex-voorzitter van de CD&V moest opkrassen toen de partij historisch laag scoorde na een peiling. Dat zijn van die enquêtes die bij verkiezingen nooit kloppen en waarvan je nooit enige informatie qua representativiteit van de steekproef of neutraliteit van de vraagstelling en selectie te zien krijgt. Hoogstens het aantal ondervraagden. Maar ik vermoed dat dit aan de politicus in kwestie een welgekomen uitweg bood. Met de rust en de vriendelijkheid die hij altijd vertoonde, sprak hij van niets of niemand kwaad en bleef een brave partijsoldaat. Hij had zoiets immers al meer meegemaakt, dat opzij zetten door de politieke collega’s, met zijn vader. Er zijn nu eenmaal mensen die niet passen in de krabbenmand van de politiek, of niet willen passen.
Een ander voorbeeld volgde nog wat later op de dag. Deze keer kwam de burgemeester van Genk aan de beurt. Hij had het gewaagd om een Vlaams plannetje af te ketsen, nl. de laadpalen in zijn gemeente uitbesteden aan een door de gewestelijke overheid gekozen privé-bedrijf. Hij werd kribbig terechtgewezen door de radiovrouw. Hij had het voorstel eerst in beraad genomen en niet direct afgewezen, wat onlogisch was volgens de journaliste. Bovendien is aankopen met velen altijd goedkoper. Ik ben nu wel een dwarsdenker, maar ik vond de argumenten van de burgemeester meer steek houden. Hij wees er op dat hij zo flexibeler met de prijzen kon omspringen, zoals bv. minder vragen aan Genkenaars dan aan sporadische gebruikers of nog, zorgvuldig omspringen met de data van de gebruikers en ze niet doorverkopen, zoals ondernemingen wel doen. Vanuit privacy-oogpunt durf ik zoiets een sterke repliek vinden. Maar dat is het ‘m juist, in onze corporatistische tirannie staat privatisering van alle overheidsdiensten hoog in het vaandel. Ik vrees dat ook deze politicus niet in het tijdsbeeld past. Burgemeesters die zich om hun burgers bekommeren beantwoorden niet meer aan het profiel.
De trendy politicus van nu is iemand die vooral de geglobaliseerde agenda van het economische wereldforum volgt. In een land als België is dat steeds via een tussenstap langs het Europese dictaat. Nu Duitsland en tal van andere lidstaten in de penarie zitten omdat ze het moeten stellen zonder Russisch gas moeten we plotseling solidair zijn met mekaar. Tijdens de coronacrisis was het met de mondmaskers en vaccins een ieder-voor-zichbeleid, maar nu moeten we plots rekening houden met mekaar. Dat betekent dat wij, die blijkbaar geen gebrek hebben aan gas, toch zullen moeten meedelen en zelf misschien in de kou gaan zitten. Duitsland is in Europa immers “to big to fail”. Dat landen als Nederland en Duitsland hun erg vervuilende kolencentrales zullen blijven gebruiken, waarvan de CO2 ook ons luchtruim binnenstroomt, ook dat is een vorm van solidariteit die wij moeten hanteren. En dat Frankrijk ons met Electrabel nog steeds in een handgreep houdt met onze kerncentrales, ook dat valt onder de noemer solidariteit. Ik heb de indruk dat alles nogal van één kant komt. Of krijgen wij soms steun van Frankrijk? Van Nederland? Duitsland? Een echt staatsman, zoals onze federale premier moet echter boven deze bekommernissen van de kleine man staan. Het grote goed, het algemeen belang, weet je wel. Het kan pijn doen, maar in het hiernamaals zullen we er de vruchten van plukken. Een beetje politicus 2.0 maalt er niet om.
Een goed politicus is in onze eeuw ook iemand die zelf geen ethische normen heeft, of liever enkel ethische normen die volledig beantwoorden aan de neoliberale, corporatistische mantra’s. Deze worden netjes in twee verdeeld: een stelletje strijdkreten voor rechts of de conservatieven, een tegengestelde litanie voor links of de progressieven, daartussen is geen enkele nuancering of vermenging mogelijk. Dat merkten we weer bij het onverdoofd slachten. Ongeacht of een schaap beter af is met een of andere methode, werden lokale politici die aan de geplogenheden van hun moslimkiezers wilden tegemoet komen, afgestraft. Het linkse partij-adagium is immers tegen onverdoofd slachten. Dissidentie wordt afgestraft in plaats van te onderzoeken waarom deze religies gebruiken die indruisen tegen de cultuur van een land waar ze al generaties wonen nog steeds willen handhaven. Voelen ze zich niet thuis bij ons? Worden ze te veel geminacht zodat ze nood hebben aan een eigen identiteit? Waarom konden ze in hun heimat geen menswaardig leven opbouwen? Al deze vragen blijven onbeantwoord omdat de politieke partijen blind vasthouden aan hun marketing-imago.
Hetzelfde fenomeen zie je nu ook in de VS met de abortuswetgeving. Links is voor, rechts is tegen. Er is geen tussenweg mogelijk. De partijtucht dicteert. Je zou je kunnen afvragen waarom in een land als de VS met voldoende anticonceptiemiddelen en morning-afterpillen nog zoveel abortussen noodzakelijk zijn. Of waarom de termijn voor abortus steeds verlengd moet worden, zodat de foetussen bijna volgroeid en met een afschuwelijke methode verwijderd worden? Of waarom meisjes fysiek steeds jonger geslachtsrijp worden maar geestelijk niet volwassen genoeg om een kind te krijgen? En waarom wordt er over het recht op abortus gesproken, terwijl het in veel gevallen een afgedwongen verplichting is, omdat er morele (incest, verkrachting) of socio-economische (werkloosheid, carrière, armoede, gebrek aan ondersteuning) principes aan de basis liggen? Ook al deze kwesties blijven onaangeroerd, omdat het gemakkelijker is de vrouwen met de vinger te wijzen en hun kinderwens te negeren. Meer aan preventie doen, meer hulp bieden aan kwetsbare groepen, al deze oplossingen worden niet overwogen. Omdat ze indruisen tegen de globalistische visie van de wereldmachten. Die laten deze druppels op de hete sociale plaat liever over aan de caritatieve stichtingen, waar mee ze geld en aanzien kunnen verwerven. Dit is geen pleidooi voor het verbod op abortus, integendeel. Dit is een pleidooi om de beslissing over de geboorte over te laten aan de ouders. Alleen zij kunnen beslissen of ze een kind kunnen of willen. Als ze een zwaar autistisch kind verwachten, wat nu vaak gebeurt, zullen ze verstandig genoeg zijn om voor abortus te kiezen. Als ze niet in staat zijn om een kind al het nodige te geven, eveneens. Zelfs als ze verkeerd kiezen, is het hun recht om fouten te maken. Dan kan de maatschappij die verantwoordelijkheid overnemen. Want je wilt je kind, dat nooit zelfredzaam zal worden of in een staatsinstelling zal terechtkomen, niet overlaten aan een overheid die de laatste jaren zo overduidelijk andere dan ethische overwegingen toepast bij zijn beslissingen.
De politicus 2.0 is erg opgezet met het filantropisch kapitalisme à la Bill Gates. Een documentaire van Slugnews en Arte uit 2021 werpt wat licht op deze ontwikkeling. Je ziet de Franse president Macron die Bill Gates voorstelt bij zo’n fundraiser waar miljoenen worden opgehaald voor zijn projecten. Bij de gulle gevers zijn ook Afrikaanse staatshoofden die blijkbaar genoeg fortuin maakten om bij de gulle gevers te horen. Jawel, ze bestaan dus. Naast vaccinatie van de Afrikaanse bevolking houdt de stichting van goedgeefse Bill zich ook bezig met de introductie van genetisch gemanipuleerde gewassen, bij voorkeur die soorten die in Afrika tot het basisvoedsel behoren en probleemloos met oude, beproefde methodes gekweekt en verwerkt worden. Het gevaar voor de gezondheid en de voedselvoorziening van de bevolking werd niet besproken, hoewel eigen wetenschappers en ook lokale boeren hun bezwaren uitten. Maar de autoriteiten die ook graag bij de caritatieve evenementen aanschoven, zagen geen bezwaar. Een andere project betrof de malariamug, een insect waar Bill erg veel last van heeft. Ook voor deze kwestie boden de donateurs van zijn stichting, net als voor de GMO’s, een lucratieve oplossing, lucratief voor hen uiteraard. Dat de regering van de ontvangende landen hiermee akkoord ging kan ik in het geval van de muskietennetjes nog wel begrijpen, maar als het om genetisch gemanipuleerde muggen gaat die men per vliegtuig over een groot gebied uitstrooit? De regeringsvertegenwoordiger in Burkina Faso die de weldaden van de operatie aan de lokale overheden kwam uitleggen werd door de documentairemaker aangesproken. Hij legde uit dat dezelfde actie in Brazilië voor onheil had gezorgd omdat deze muggen muteerden in sterkere en langer levende soorten en dat zelfs de wilde muggen er werden door aangestoken, wat de verspreiding van malaria nog bevorderde. Het mocht niet baten. De man vluchtte voor de waarheid, iets wat meer gebeurt bij zulke zaken.
Dat politici beslissingen nemen die tegen het welzijn van hun bevolking ingaan, is een trieste zaak. Het wijst er op dat ook zij niets meer dan een speelbal zijn van de internationale machtskliek. Ze zijn zoals de vele burgers die zich laten vernederen en zwijgen. Albert Camus zegt hierover in “De mens in opstand” dat zwijgen betekent dat je niets vindt en niets verlangt. In wanhoop vind en verlang je net als in het absurde alles in het algemeen en niets in het bijzonder.’ De coronajaren zijn hier een goed voorbeeld van. De zwijgende mens droeg zijn lot en zocht daarna vergetelheid in het herwonnen recht op amusement. De zwijgende politicus droeg zijn lot en zocht daarna compensatie voor het machtsverlies in een stortvloed van regulitis. Hij kan alleen nog de mensen die onder hem staan bevelen en daarmee de poten onder zijn eigen stoel afzagen. Het is moeilijk te zeggen wanneer de grens van het slaafse volgen bereikt zal zijn. Het kan een klein onrecht zijn, meent Camus, minder erg dan het andere kwaad dat je is aangedaan. Iets zoals de gestegen broodprijs in Tunesië bijvoorbeeld. Volgens Camus komt uit de opstandige impuls een bewustwording voort, het plots doorbrekend inzicht dat er in de mens iets is waarmee hij zich kan vereenzelvigen. Dat merk je nu al aan de vele tegenreacties die op de huidige technocratische dictatuur volgen. Een leuk voorbeeld hiervan is het boekje van de Zweedse schrijver Frode die vanuit Noorwegen zopas “Bill Goats and the forest” uitbracht. Dit sprookje voor kinderen en grote mensen vertelt hoe een geit, bevangen door een godcomplex, met zijn kudde een heel bos wil overnemen. Dergelijk initiatief is een ludieke vorm van opstand die ons zelfbewustzijn kan voeden. Je moet er dan ook jong mee beginnen. Ik hoop dat er vertalingen komen, maar je kunt het verhaal ook navertellen voor je kind of zelfs in het Engels voorlezen. Kinderen krijgen tegenwoordig in de sociale media genoeg Engels voor de kiezen. Bestellen kun je op de site van de auteur die het in eigen beheer uitgaf: billgoats.com.
Wanneer zal de meerderheid overstag gaan? Het ziet er naar uit dat we zelfs de grootste inbreuken op ons menszijn voor lief willen nemen. Niet alleen was er de invasie van ons lichaam, met de coronavaccinatie, maar de lichtzinnigheid waarmee over de geboorte, de dood, de vrouw, de man, het kind en het huwelijk wordt omgegaan zouden al redenen genoeg zijn om “nee” te zeggen. Alles wordt makkelijk gemaakt, met de druk op een toets als het ware: een injectie bij een voltooid leven, een extractie van de vrucht bij een abortus, plastische chirurgie bij verandering van gender, je levenspartner kiezen in een spelprogramma als “Blind getrouwd”. De rampzalige gevolgen, zoals wanhoopsdaden, volgen later in de vorm van familiedrama’s, zelfdoding, massamoorden, verslavingen, ongeneeslijke ziekten… Zo hoorde ik onlangs nog vertellen over een oud koppel dat naar een rusthuis was gegaan, daar niet kon aarden en daarom elk weekend opnieuw naar hun vroeger appartement ging logeren. Op een gegeven moment zijn ze samen, hand in hand, naar beneden gesprongen. Wat is dan het verwijt aan onze maatschappij? Niet dat we rustoorden in vraag moeten stellen, maar dat we die mensen beter naar euthanasie moeten begeleiden. Vroeger sprongen koppeltjes die niet mochten trouwen van de Boerentoren in Antwerpen, of van de Arc de Triomphe in Parijs. De keuze van deze manier om uit het leven te stappen is een boodschap gericht aan onze gemeenschap. Ook dat wil men nog afnemen, met de beste bedoelingen welteverstaan. Het is de laatste daad van een mens in opstand waarmee hij zijn medemens wil duidelijk maken dat er iets grondig mis is. Maar het kan best de prijs van het brood zijn dat ons wakker schudt. (30 juni 2022)+
