Net als de virologen leer ook ik bij met voortschrijdend inzicht. Dat georganiseerde misdaad in zowat alle geledingen van de maatschappij binnengedrongen is. Dat veel belangrijke regeringsleiders school liepen bij hogepriester Schwab en daar met succes afstudeerden. Dat dit corona-evenement niet de eerste mislukte pandemie is. Dat we binnenkort niets meer zullen bezitten en gelukkig zijn. Ik kan er niet aan doen, maar het lijkt er op alsof deze doelstelling weldra bewaarheid wordt. Want met het onbetaalbaar maken van energie voor een groot deel van de bevolking, scholen en bedrijven is men goed op weg om de streefdatum van 2030 nog voor te zijn. Met deze onverklaarbare overheidsbeslissingen wordt immers een sneeuwbal in gang gezet die nog moeilijk te stoppen zal zijn. Tegenwoordig denken machthebbers in compartimentjes en vergeten dat alles met alles samenhangt. Mislukking verzekerd.
Om ons te verstrooien wordt het geval Oekraïne nog eens opgerakeld, of de haatmail op de sociale media. Dat is beter dan echt afschuwelijke misdaden, zoals een jonge medewerker bij wijze van grap een plastic zak over het hoofd trekken. De teneur van het interview over de hatelijke verguizing via sociale media, ditmaal van een journaliste, verliep langs voorspelbare paden. Ze was vrouw, van buitenlandse origine en woke journaliste. Blijkbaar zijn dat de slachtoffers en rechtse, conservatieve sprekers zijn allemaal racisten die hun mond moeten houden. De blanke man is altijd een dader. De geile man eveneens. Dit interview over haat riep wellicht nog meer haat op bij de geviseerde daders. Maar dat mag de pret niet drukken. Man tegen vrouw. Blank tegen zwart. Jood tegen moslim. Arm tegen rijk. Woke tegen behoudend. Nationalistisch tegen globalistisch. Alles is goed, zolang de gemoederen onder het volk maar worden opgehitst. Laat ze mekaar maar aftroeven. Dat spaart weer wat agenten uit.
Hoe anders zijn de foto’s van de bonobo’s in het boek “Freedom” van Jeremy Griffith. Daar zie je hoe liefdevol deze mensapen met hun kinderen spelen. Daar zie je nog de menselijke blik waarmee ze je aankijken. Het is trouwens een Belgische, Claudine André, die voor deze dieren een reservaat in Belgisch-Congo onderhoudt. Soms vraag ik me af wanneer onze beschaving is opgehouden te bestaan.
In de wondermooie serie “Station Eleven”, gebaseerd op het gelijknamig stripboek, wordt het wedervaren van een rondreizend Shakespeare-gezelschap in de nadagen van een pandemie verteld. Ik kreeg de indruk dat het deze keer een gelukte pandemie, in de oude betekenis van het woord, was die de wereldbevolking gedecimeerd had. Ze eindigt op de tonen van die groep uit de seventies “The brotherhood of man” met de tekst “together we stand, divided we fall”. Zo is het nu eenmaal. Hoe meer ze ons in de miserie drukken, hoe echter onze band zal worden. Als iedereen zijn deel doet, hoe klein ook, kunnen we veel mensen wakker maken. Vaak is een kleine rimpeling in het water genoeg om een tsunami van liefde te scheppen. Ik ben er dan ook gerust in. Overal in de wereld zijn mensen die deugen bezig om het tij te keren. Wat in de sixties begonnen is, zal weldra worden verdergezet. Maar beter. Met voortschrijdend inzicht.
