Het recht op onverschilligheid
Het zat er al een tijd aan te komen. Met het recht op onbereikbaarheid dat voor de ambtenaar zal gelden is een nieuwe stap in de richting van onpersoonlijke dienstverlening gezet. In de privé is dat al lang aan de gang. In de ambtenarij eveneens, maar dan zonder het in een openbare richtlijn te gieten. Iedereen kent het geval van de loketbediende die net voor je aan de beurt komt de boel dichtklapt. Ik twijfel er niet aan dat er veel goede wil aan de basis ligt van dergelijke ingreep. Als we het met de gebruikelijke tunnelvisie bekijken, uiteraard. Is er momenteel nog een andere visie mogelijk? Je komt moe thuis van een hele dag werken. Je moet de kinderen nog eten geven. Misschien heb je zelfs nog boodschappen moeten doen met een paar jengelende kleuters aan je lijf. Daarna nog wat quality time met man en kroost, om een goede moeder en echtgenote te zijn. Voor de huismannen, gescheiden vaders en degenen die aan taakverdeling doen gelden dezelfde opmerkingen, maar sta me toe dat ik die nog uitzonderingen op de regel vind. Dus… je zit dan eindelijk uitgeput in de sofa met een comfortdekentje en je baas belt. Dat is natuurlijk om de muren op te lopen.
Toch zit er nog een andere kant aan de zaak, andere kanten zelfs. Want de onbereikbaarheid van een werknemer na kantooruren opleggen is toegeven dat het werk dat hij doet geen betrokkenheid vereist. Werk is iets dat je doet omdat het moet en niet omdat het je passie is. Nu kun je opmerken dat veel banen weinig voldoening bieden, maar dat is veel meer omdat de maatschappelijke waardering ervoor ontbreekt dan wat anders. Een mooi gepoetst huis, een perfect gefileerde kabeljauw, een straat zonder zwerfvuil en een bus schoolkinderen die veilig ter bestemming komen, zouden evenwaardig in respect en verloning moeten zijn als die van een… laten we het even boudweg uitdrukken… als die van een minister. Zonder politici kunnen we het nog wel een tijd stellen, maar de mensen die voor je welzijn zorgen, die kun je geen dag missen.
Een ander negatief gevolg is de falende dienstverlening. De klant die in de supermarkt moet laveren tussen rekkenvullers en hun karren, die het online moet stellen met een bot die voorgeprogrammeerde oplossingen biedt die nergens toe leiden, die enkel typevragen kan invullen op zijn klachtenformulier en ga zo maar door. De patiënt die zijn (tand)arts na de uren en in het weekend niet meer kan bereiken, de telecomoperator die voor particulieren in het weekend niet meer opneemt, de elektriciteitsleverancier die je van hot naar her stuurt bij een panne… kortom, het recht op onbereikbaarheid.
Ik ga dat recht ook opnemen. Vanaf nu volg ik de officiële actualiteit niet meer. Wel de onafhankelijke pers, maar dan met mate. Met mijn recht op onverschilligheid ban ik de waan van elke dag uit mijn leven. Het nieuws over wettelijke verplichtingen zal wel op een of andere manier tot mij komen, daar twijfel ik geen seconde aan. Ik vul mijn tijd met waardevolle dingen: boeken, series en films, over filosofie, geschiedenis en romans. Uiteraard ook komedies. Mijn favoriet is “Don’t look up”, nu op Netflix te zien. De politiek niet-correcte wetenschapper (Leonardo di Caprio), de idiote president (Meryl Streep), de debiel lachende nieuwslezers, de zoetgevooisde techplutocraat, de domme mensenmeute… Het zit er allemaal in. Een allesverwoestende komeet nadert de aarde en niemand gelooft het. De eindscène is hilarisch.
