23 april 2022. Ooit was er een tijd dat de natuurlijke voortplanting van de mens aangemoedigd werd, vooral door de godsdiensten. Niet alleen door de godsdiensten, maar ook door de overheid. Daarvan getuigt het kindergeld in ons land. Het ligt wel wat onder vuur. Voor de rijken, dat is alles van plutocraat tot de hogere middenklasse, zou het maar zakgeld zijn. Nu de middenklasse stilaan verdwijnt lijkt deze maatregel een opstapje naar de algemene afschaffing. Want er zal veel bespaard moeten worden. Een krant voorspelt dat België met zijn hoog overheidsdeficit in 2027 op plaats 2 zal komen in Europa, net na Roemenië. Dra wordt dan ook de oorzaak vermeld: het vette staatsapparaat, net als dat kindergeld een doorn in het neoliberale oog. Want onze hoge belastingen verhogen is moeilijk en al die kunstgrepen, zoals verdoken belastingen, cliquetsysteem, hoge verkeersboetes en meer betrappingskansen, halfbakken indexverhogingen enz., zullen niet meer volstaan. De VRT mag er nu al van proeven.
Maar geen nood, er is een krapte op de arbeidsmarkt, althans zo wil men ons toch doen geloven. De werkgevers hebben de aftrap gegeven, de minister volgt. Op de achtergrond zag je dan beelden van jongeren die in een walm en veel te enge ruimte vette hamburgers op een plaat gooide. De nieuwszenders liggen aan banden, maar soms nemen ze op subtiele wijze wraak. Deze keer werden de werklozen die geen uitkering trokken geviseerd. Dat zijn wellicht de geschorste mensen die wegens niet-erkende chronische ziekte, te langdurige burn-out of depressie, of gewoon de verkeerde arbeidshouding volledig uitgesloten zijn. Laat die mensen gerust, zou ik zeggen. Besteed de enorme budgetten die je nu voor activering aan gespecialiseerde ondernemingen geeft aan hen. Ook de vrouwen met een migratie-achtergrond werden speciaal vernoemd. Ze doen het huishouden, vaak voor een grote kroost, en ik kan u verzekeren dat zoiets een volledige dagtaak is. Als je er wil zijn voor je man en je kinderen ten minste. Een kwestie van prioriteiten, vind ik, die iedereen zelf moet kiezen. Heel lang geleden werd door vrouwelijke politici wel eens opgeworpen dat de vrouw aan de haard ook een soort verloning zou moeten krijgen. Dat hoor je al lang niet meer. De vrouw moet en zal een dubbele dagtaak aannemen. Toch begrijp ik niet dat er te weinig kandidaturen voor een job zouden zijn. Door automatisering en globalisering zijn veel jobs verdwenen en ze blijven verdwijnen. De fusies, faillissementen en sluitingen van bedrijven zorgden voor een verdere kaalslag. Ik blijf die niet-ingevulde jobs een miraculeuze bedoening vinden. Komt daar nog bij dat zelfs mensen die wel werken de eindjes steeds moeilijker aan mekaar kunnen knopen. Dus of je nu werk hebt of niet, het wordt altijd een bron van stress en zoals je weet is deze ongezonde stress dodelijk.
Minder geboortes en een stresserend werkklimaat, dat zijn alvast twee factoren voor een trage genocide van de mensheid. De gemedicaliseerde geneeskunde die volgens het winstprincipe draait is een belangrijke derde die de laatste jaren in een stroomversnelling kwam. Waren de vorige schandalen die nog met reusachtige schadevergoedingen konden worden afgekocht al nefast, dan is sinds de coronazwendel een wereldwijd moratorium ingesteld, zodat geen enkele staat de schade nog kan beperken. Een verkillend voorbeeld hiervan: in Duitsland werd in juli 2021 een onderzoek gevoerd naar de CO2-inname bij jonge kinderen die een mondmasker droegen. Die CO2-concentratie lag veel te hoog, zodat je van vergiftiging kon spreken. Toch bleef men die mondmaskers in scholen nog lange tijd verplichten. Deze informatie is nooit in de grote media verschenen. Net als de bloedklonters die bij veel mensen na vaccinatie optraden. Ik denk dat alleen al door dit experiment de genocide van ons ras een flinke “boost” heeft gekregen.
De zelfzekerheid, het zelfbewustzijn… kortom de trots die we als mens mogen koesteren wordt ook voortdurend een flinke knauw gegeven. Laatst nog was er een documentaire op Canvas die de vraag vrij en vrank stelde: ben je al bang, mens? Canvas werd vroeger de zender voor de meerwaardezoeker genoemd. Dat was toen marketingbureaus vlijtig naar typetjes zochten om de bevolking in subsegmenten onder te verdelen. Het programma behandelde de enorme invloed die A.I. of “Artificiële Intelligentie” op ons leven zou uitoefenen. Steven Spielberg had daar als introductie reeds een film over gemaakt, zoals gebruikelijk. Zowel de commentaarstem als de enthousiaste wetenschappers staken de loftrompet van dit technologische wonder, dat misschien ooit wel kanker zou genezen. Niet als het aan de farma ligt, dacht ik, die zal zo’n melkkoe niet willen missen. Cynisme hé. Misschien kunnen ze er ook Parkinson en die verschrikkelijke spierziekte van Mieke Vervoort bij doen. Je weet wel, die rolstoelatlete wiens onafscheidelijke hond zopas gestorven is. Een hond die zijn baasje overleeft. Triest. Het moest me even van het hart.
Al bij al waren de fantastische AI-realisaties in hetzelfde bedje ziek als die andere digitale wonderen. Het verkooppraatje is knap en meeslepend, maar de uitwerking stelt teleur. Wat is Alexa meer dan een sprekende PC of zelfs een smartfoon? En dan die menselijke robotten die met heel veel moeite een iets mindere versie dan Mark Zuckerberg of Bill Gates zijn? Het is zoals Elon Musk met zijn reizen naar Mars. Zorg eerst maar dat je een mens op de maan kan zetten, denk ik dan. Er werd ook veel gepocht met het gigantische volume aan data dat ze konden opslagen. Hectaren vol met harde schijven, de grootte van een koelkast. Ja, en dan, denk ik? Wat heb je er aan dat je weet dat Pipo de clown om 14,25 een e-mail naar Bassie en Adriaan heeft gestuurd om een optreden af te spreken? Dat is dezelfde redenering als mensen die niet weten wat ze met hun geld moeten aanvangen en dan garages met vintage cars vullen. Wat heb daar aan? Tenzij ze het gebruiken om ons brein te pikken en dat in hun totalitair perspectief te wringen.
De dominantie van het menselijk brein is een oorlogsfront dat eind negentiende eeuw werd geopend, met Charcot en andere podiumkunstenaars. Zoals steeds zijn er vele wapens die in deze strijd worden gebruikt. Maatschappelijke, zoals de ontwrichting van gemeenschap en individu, psychologisch zoals de experimenten met lobotomieën en later wat verfijnder, met drugs, hersenimplantaten, verspreiding van giftige substanties en zelfs straling, wordt beweerd. In dit laatste geval spreekt men over een vreemd voorval met personeel van de Amerikaanse ambassade in Havanna. Het kan een broodje-aap zijn, ik weet het niet. Dat men ver durft gaan, zag ik nog maar eens in die oude docu “Hearts en Minds” op Vimeo. Hoe men die Amerikaanse jongens zo ver krijgt om afgrijselijke dingen te doen, die daar dan nog over gaan opscheppen in klassen met jonge kinderen… gewoon onvoorstelbaar. Er zijn verhalen over experimenten met LSD. Onrustwekkend is ook dat zowel de militairen als de inlichtingendiensten bij deze breinprojecten betrokken zijn. Daar wordt enorm veel geld en energie ingestoken.
Het Human Brain Project probeert het brein van een muis na te bootsen, wat al talloze verdiepingen van ettelijke vierkante meters heeft gevraagd en na meer dan 10 jaar is het nog steeds niet gelukt. Denk je eens even in. Ze kunnen niet eens een functionerend kunsthart maken, en dat is nog maar pomp. Zelfs om een hartklep te vervangen grijpen ze naar een biologische klep, van een varken. Toch willen ze het brein verkennen dat zovele malen complexer is. Waarom? Misschien omdat ze onderweg al trucs ontdekken om ons brein te veroveren?
Ik hoop echt dat het hepatitisch front niet geopend wordt. Want de dood van Arno was vandaag 24 april alweer van de nummer een in het journaal verdwenen. Vervangen door hepatitis met een interview van, jawel, viroloog Van Ranst en wat later nog eens een vrouwelijke arts. Wanneer zullen onze politici wakker worden? Want in ons land en in vele landen is er geen enkele politicus die het tegen de totalitaire dreiging opneemt. We zullen zien wat de verkiezingen in Frankrijk opleveren. Als Marine Le Pen wint, dan lijkt het alsof verkiezingen wel iets kunnen veranderen. Als ze al haar beloften daarna nakomt, of daar ten minste ernstige pogingen toe doet, weten we dat verkiezingsbeloften betrouwbaar kunnen zijn. Wat niet betekent dat ik extreem-rechts de oplossing vindt, daarvoor is hun palmarès te gevaarlijk. Maar momenteel zijn zij de enigen die weerwerk bieden tegen de neoliberale agressor. Idem-dito voor Poetin, van wie sommigen ook denken dat hij de redder in nood is. Zijn gewillige aanpak in lijn met de WHO zegt alvast het tegendeel. Dus, ondanks alles blijf ik mijn heil toch bij onze beleidsmensen zoeken. Ik weet wel dat zelfs een groot staatsman begint te beven wanneer je tegen hem zegt dat hij van politieke moed getuigt, maar toch. Laat ze politieke moed tonen, liefst meer dan vijf minuten. Want hoe langer deze genocide tegen het menselijk ras voortduurt, hoe vreselijker het verzet zal zijn. Wij mensen laten ons niet vernietigen. Ook niet als men ons voorschotelt dat we op de melige tonen van “Imagine all the people” door het aards paradijs zullen huppelen en ons als de vogels zullen tooien en eten van de vruchten des velds. Of zoiets in die aard. Wij willen leven en voortleven in onze kinderen. Is dat te veel gevraagd?
