Een van de antwoorden die psychopathische moordenaars op de waarom-vraag geven is: omdat het kan. Nog een topper is: omdat ik wilde weten of ik er mee zou wegkomen. Voor mensen zonder empathie of moreel kompas is sociale interactie een spel. Je zag het in de filmreeks “The Hunger games” gebaseerd op de gelijknamige boeken. Daar wordt met de honger die mensen lijden zodanig gespot dat ze willen deelnemen aan een dodelijk spel waarbij ze hun lotgenoten moeten vermoorden om zelf te overleven en er een centje aan over te houden. Ik weet niet of de jongeren die vurige fans werden van het vrouwelijke hoofdpersonage en haar stoere medestanders de diepere zin van het verhaal hebben begrepen. Ik twijfel er ook aan of ze de link met het heden hebben gelegd. Ik denk dat zelfs hun ouders er niet verder hebben over nagedacht, anders zouden ze nu niet zo gewillig in de coronaval trappen. Want deze films tonen duidelijk hoe een machtige kliek lacht met de miserie van de burgers die hen onderhouden. Misschien gaan we nog niet zover dat we er “killer entertainment” van maken, hoewel programma’s waarin mensen als idioten worden afgeschilderd, of moeten quizzen voor een job, huwelijkskandidaat of startkapitaal voor een bedrijf al aardig in de buurt komen.
Ze houden de gek met ons. Als je per ongeluk in een uitzending van een onzer parlementen terechtkomt, lijkt dit zo. Soms is het gewoon gekrakeel over wie de schuldige is van een maatschappelijke tragedie die zich voltrokken heeft. Dan weer gekissebis over puntjes en komma’s van regeltjes en wetjes. Zodra het echt interessant wordt, bij voorbeeld wanneer de oppositie aan zet komt, verdwijnt de camera naar de wandelgangen voor een zogenaamd duidend gesprek met iemand die zich even moest profileren. De discussie over het vertalen van een in schabouwelijk Vlaams opgestelde tekst sloeg alle records. Die kun je gerust catalogeren onder de noemer communautaire pesterijen. Ik bedacht daarbij dat ze een bijkomend effect (of bijkomende bedoeling?) hebben. Laten we het janhangel maar even de kast opjagen. Die gaan dan weer moord en brand schreeuwen op de sociale media. Dat is lachen geblazen. Bijna net zo leuk als in volle coronatijd feestjes bouwen zoals Boris.
Je krijgt de indruk dat alle beslissingen al genomen zijn en dat zich in die parlementen de “comédie humaine” afspeelt om het democratische label te behouden. Voor het vuile werk wassen de door ons afgevaardigde regeringsleiders de handen in onschuld. Daarvoor hebben ze technocratische agentschappen en adviescentra in dienst die met de politie bij het krieken van de dag in huizen van al dan niet dementerende oudjes binnenvallen om ze te ontzetten uit hun vertrouwde omgeving. Er was ongetwijfeld een “clear en present danger”. Wat dat inhield, daar hebben we (momenteel?) het raden naar. En nu maar hopen dat er geen projectontwikkelaar staat te trappelen om daar luxueuze, comfortabele residenties voor oudjes neer te zetten. Wordt vervolgd?
De regeringsleiders houden mekaar ook voor de gek. Op wereldvlak. Ze pesten mekaar met blokkades, embargo’s van voedsel en medicijnen, handelsovereenkomsten – jij mag bij de club en jij niet –, militaire krachtpatserij, censuur, arrestatie van concurrerende topfiguren van buitenlandse ondernemingen en ga zo maar door. Alles van een kinderachtig en vilein niveau, maar met dood, uithongering, abjecte armoede en nooit aflatende miserie tot gevolg. In de economische sector zegt men dat de bedrijfscultuur wordt bepaald door het management. In de politiek wordt de cultuur van een land eveneens bepaald door de overheid. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we in eeuwige handelsoorlogen en politieke conflicten verwikkeld zijn.
We zullen het bijgevolg onder ons moeten oplossen, mensen. We worden niet uitgenodigd in Davos, of op G-ontmoetingen, of op Bilderberg-conferenties. Maar we kunnen vriendelijk en behulpzaam zijn onder mekaar. Het slecht voorbeeld van onze leiders resoluut afwijzen. Ons niet laten opzetten tegen de zogenaamde andere. Die bestaat niet, die is een mens zoals wij. Onze kring van mensen is bovendien zeer wijd geworden en omspant de wereld. Je vindt soulmates van Zuid-Afrika tot Alaska, van Ierland tot Australië, van India tot Japan. Laten we de sociale media daarvoor gebruiken, voor vriendschap, voor liefde… all you need is love.
