Wetenschappelijke experimenten tonen aan dat het bijna onmogelijk is om een ademhalingsvirus op een andere persoon over te dragen

Professor Carl Heneghan en Tom Jefferson benadrukten hoe moeilijk het is voor iemand om een griepachtige ziekte (“GZ) op een andere persoon over te dragen. Zij wijzen op experimenten, of challenge studies, die lang voor Covid zijn gedaan met rhinoviridae, die gewone verkoudheid veroorzaken.

“Als u deze experimenten hebt gevolgd en goed hebt opgelet, net als de auteurs, zou u kunnen concluderen hoe moeilijk het is om GZ’s experimenteel over te dragen, zelfs bij alledaags werk waarbij sprake is van nauw contact en aanraken.

“Deze beroemde experimenten zijn relevant voor de overdracht van coronaviridae. Hoewel rhinoviridae en coronaviridae zich vastzetten op celmembranen met behulp van verschillende receptoren … lijkt het enige verschil … de lengte van incubatie en vervelling te zijn,” schreven prof. Heneghan en Jefferson.

SARS-CoV-2 is een coronavirus van de coronaviridae-virusfamilie. In maart 2022 werd een door de UK Vaccine Taskforce gefinancierde menselijke challenge-studie voor SARS-CoV-2 gepubliceerd. Ongevaccineerde deelnemers kregen een besmettelijke dosis van een “wild-type” van het SARS-CoV-2-virus intranasaal toegediend – met neusdruppels. Slechts 18 van de 34 (53%) deelnemers ontwikkelden een PCR-bevestigde infectie – alle symptomen waren mild tot matig.

Waarom zijn er niet eerder tijdens de “pandemie” menselijke challenge studies uitgevoerd? En als bekend was dat het zo moeilijk is om GZ’s over te brengen, roept dit de vraag op waarom regeringen zo snel overgingen tot het sluiten van bedrijven, ziekenhuizen en scholen om “de verspreiding te vertragen”?

Ademhalingsvirussen zijn al minstens een eeuw onderwerp van onderzoek. Shope, de ontdekker van de varkensgriep, en Smith, Laidlaw en Andrewes, de ontdekkers van de menselijke variant, konden het agens niet zichtbaar maken, hoewel zij het wel konden filteren uit menselijke uitwassen. Zij wisten dat het agens er was, maar visualisatie moest wachten tot de komst van de elektronenmicroscoop enkele jaren later.

Door verschillende studies en serendipiteit realiseerden onderzoekers zich echter al snel dat het influenzavirus niet het enige “kind in de buurt” was. Na de griep werden verschillende andere virale agentia van de luchtwegen ontdekt, elk met een andere vorm en structuur, maar allemaal min of meer dezelfde tekenen en symptomen veroorzakend: die van influenza-achtige ziekte.

Voor elk van deze nieuw ontdekte agentia kunnen de vragen van de onderzoekers grofweg in drie thema’s worden onderverdeeld:

1. Wat is de toegangspoort tot het menselijk lichaam en hoe wordt het overgedragen?
2. Wat is de incubatietijd en hoe ernstig is het ziektebeeld dat het agens kan veroorzaken?
3. Kunnen we het ziektebeeld experimenteel nabootsen en welke interventies voorkomen of verbeteren griepachtige ziekten?

Naast de UK Common Cold Unit in Salisbury voerden twee andere onderscheiden en vooraanstaande wetenschappers essentieel onderzoek uit naar respiratoire virussen, beide gevestigd in de VS: de groep van de Universiteit van Wisconsin in Madison en de groep van de Universiteit van Virginia (“UVA”) in Charlottesville.

Beide groepen bestudeerden de vele verwekkers van GZ’s met bijzondere aandacht voor de meest voorkomende: rhinoviridae (“rhin” betekent “neus” en infecties veroorzaken de verkoudheid) – RV – en coronavirdae (genoemd naar hun uiterlijk: “corona” betekent “kroon”).

Zoals de Common Cold Unit bestudeerden zij de overdracht van de agentia door middel van challenge studies. Een techniek die we beschreven in Riddle 6.

Wij concentreren ons hier op de Wisconsin-groep en laten het werk van de UVA over aan de volgende aflevering.

Verschillende studies haalden de krantenkoppen. In 1984 vatte de Wisconsin-groep enkele van hun beroemdste experimenten met het rhinovirus samen.

In het experiment met 14 vrijwilligers in een kleine kamer waren 5 “donors” (symptomatische vrijwilligers die besmet waren met een rhinovirus en het agens doorkweken) en 9 “ontvangers” (niet-besmette vrijwilligers). Hoewel er geen ventilatie was en de deelnemers met elkaar praatten, zongen en kaartten, werd geen van de “ontvangers” besmet.

Voor het volgende experiment gebruikte de Wisconsin-groep 11 donors en 11 ontvangers die drie dagen lang 12 uur lang een afgesloten slaapzaal deelden, maar niet dezelfde wasgelegenheid gebruikten en geen fysiek contact met elkaar hadden, waardoor het risico van overdracht door fomites (d.w.z. oppervlakken) tot een minimum werd beperkt. Deze keer werden drie ontvangers verkouden, maar slechts één liet de specifieke, bij de challenge gebruikte RV 55-stam uitscheiden.

In een ander beroemd experiment kusten 11 geïnfecteerde donoren 11 ontvangers gedurende minder dan een minuut. De onderzoekers registreerden 16 gevallen van oraal contact, maar slechts één besmette ontvanger.

Experimenten met overdracht via de lucht waren niet mogelijk omdat de onderzoekers geen rhinovirus uit de lucht konden isoleren.

Bij negen van de verkoudheden die zich in de experimenten ontwikkelden, konden de Wisconsin-onderzoekers geen RV55 isoleren, de stam die bij de challenge werd gebruikt. Dit waren waarschijnlijk episodes van GZ’s die buiten de experimentele omstandigheden ontstonden.

Als u deze experimenten hebt gevolgd en opgelet, net als de auteurs, zou u kunnen concluderen hoe moeilijk het is om GZ’s experimenteel over te brengen, zelfs bij alledaags werk dat nauw contact en aanraken omvat.

Deze beroemde experimenten zijn relevant voor de overdracht van coronaviridae. Hoewel rhinoviridae en coronaviridae zich op celmembranen vastzetten met behulp van verschillende receptoren – met ingewikkelde namen, denk aan hen als docking stations verspreid over ons lichaam – lijkt het enige verschil tussen de klinische beelden die met deze agentia in verband worden gebracht de duur van de incubatie en de uitscheiding te zijn.

Nogmaals, het lijkt moeilijk om uitdagende studie-infecties te reproduceren in alledaagse omgevingen zoals slaapzalen, kamers en gemeenschappelijke ruimten.

Maar afgezien van Wisconsin, heeft iemand iets dergelijks geprobeerd met SARS-CoV-2? Ja, in een menselijke challenge studie werden 18 van 34 jonge niet-gevaccineerde ontvangers besmet.

Er zijn drie centrale kwesties. Ten eerste, waarom zijn we afgestapt van de menselijke aanpak; ten tweede, waarom zijn we teruggevallen op observatiestudies en modellen van slechte kwaliteit? En tenslotte, wat kunnen we van het verleden leren voor de toekomst?

Als we deze drie vragen niet kunnen beantwoorden, hoe kunnen we dan het klinische beeld experimenteel reproduceren en de interventies ter voorkoming of vermindering van griepachtige ziekten testen?

M.a.w. zoals ondertussen al een eindeloos aantal keer aangetoond werd, hadden de coronamaatregelen niet de minste wetenschappelijk basis. Eén wereldwijd psychologisch gedragsexperiment om mensen klaar te stomen voor de digitale gevangenis waar men ons wil in plaatsen.