Het excessief gebruik van antibiotica, ooit was er veel om te doen. In de Arte-docu rond dit onderwerp komt een slachtoffer aan het woord die er bijna aan gestorven was. Antibiotica was toen nog een wondermiddel dat voor alles en nog wat werd voorgeschreven en in sommige landen zelfs zonder voorschrift verkrijgbaar was. De resistentie die bacteriën hier tegen opbouwden werd vaak toegeschreven aan de Amerikaanse soldaten in Vietnam die de pillen ook in de ransel hadden zitten. Het werd dan niet lang genoeg afgebouwd, was het verhaal. Maar nu weten we wel beter. Het is de ongecontroleerde verspreiding van een farmasector zonder geweten en opportunistische staatshandlangers die aan de basis liggen van een catastrofe die zich nu al, zij het listig verborgen, voltrekt. Toen men in het westen, zoals gewoonlijk vrij laat, de gevaren voor de mens ontdekte, luidde men wel de alarmklok. Het viel immers niet te ontkennen dat tegen tal van gevaarlijke bacteriële besmettingen geen antibiotica meer gewassen was. Men ging over multi-resistentie en superbacteriën spreken en in de ziekenhuizen waarde het spook van de ziekenhuisbacterie rond. Wat gebeurde met mensen die hun hele immuunsysteem door overmatig gebruik van antibiotica naar de knoppen hadden geholpen – een vrouw zei dat ze zelfs voor tandpijn vlotjes een voorschrift kreeg – kon je zien aan de foto’s die de achteruitgang aangaven. Van een gezonde, blozende jonge vrouw naar een levend lijk. Ze was er bovenop gekomen door die speciale therapie met poep van gezonde mensen, niet smakelijk, maar het werkte. Haar darmflora en afweer tegen infecties werden weer opgebouwd. In de arme zuiderse landen verging het de mensen veel slechter. Ze waren al benadeeld door gebrek aan zuiver water en hygiëne, evenwichtige voeding en regulering, maar nu kon het antibioticagebruik daar een echte ravage aanrichten. Dodelijke ziektes als tbc en tyfus konden vanwege de resistente vijanden zoals de colibacille niet meer bestreden worden.
Maar ook in het rijke westen kon men niet op zijn lauweren rusten. Er werd wel minder antibiotica voorgeschreven, zeker de breed-spectrumsoorten, die alles doodden, maar er was een andere manier die multiresistente ziektekiemen kweekte… wat dacht u? Precies, de bestrijdingsmiddelen die men gebruikt in de intensieve landbouw. Chemie en farma, eens te meer een duivels huwelijk. Niet alleen is er het preventief gebruik van antibiotica in de grootschalige kippenbatterijen bv. en het gevaarlijke glyfosaat in de akkerbouw, maar er is nu ook de nefaste bijwerking van een fungicide, gebruikt in de Nederlandse bloembollenteelt die zowat over de hele wereld producten levert. Dit gebruik heeft geleid tot de verspreiding van de schimmel “aspergillus fumigatus”, allergenen die via de lucht verspreid worden en zowat de hele wereldbevolking teisterten. Mensen met een patent immuunsysteem hebben er geen last van, maar de anderen sterven er meestal aan. Dat zijn er zowat 700.000 per jaar. Waarom maakt de WHO hier geen ophef over? Enkele hints. In de docu wordt verteld dat de labo’s vrijwel geen antibiotica-onderzoek meer doen omdat dit niet lucratief is. Alles wordt ingezet op gentechnologie en sinds corona weten we hoe lucratief dat is. En hoe efficiënt. Aan de hoeveelste coronagolf zijn we momenteel toe? Ik weet niet wat u ervan vindt, maar ik beschouw heel deze evolutie als de kroniek van een aangekondigde ondergang. En ik heb de grootste moeite om de beweegredenen van “the powers that be” te begrijpen.
Misschien moeten we opnieuw in de geschiedenis duiken om antwoorden te vinden. Het heeft alles met de controle van de menigte te maken. Onlangs zag ik nog beelden van de massale betogingen van de mijnwerkers onder Margaret Tatcher. Je zag dan de bereden politie te paard in de menigte galopperen. Ik zweer het je. In Medialogica op NPO probeerde men het politiegeweld goed te praten en het filmen van hun wangedrag af te keuren. Je zag dan een man op de grond liggen, met bebloed hoofd, terwijl een hond in zijn arm beet en hij ondertussen nog slagen moest incasseren van een agent. Je zag een vrouw op de grond liggen terwijl een politiecombi op haar toe reed. Op de speciale VN-rapporteur voor marteling die dit een misdaad noemde werd een karaktermoord gepleegd, door hem te linken aan conspiracy sites. Het fysieke geweld tegen de massa is niet veranderd, maar er is een ander soort geweld bijgekomen. Dat merkte ik dan weer in “Café Weltschmerz” waar Paul Cliteur, ook vaak geviseerd door de publieke opinie, een jonge afgestudeerde vrouw te Leiden, docente Raisa Blommestijn, ontving die haar doctoraatsthesis “Het spook van Weimar” kwam bespreken. Het boek behandelt de afbrokkeling van de democratie naar een totalitaire staat, vergelijkbaar met de situatie die we nu kennen. Hierop werd de auteur brutaal verbaal aangevallen door een oudere collega van de universiteit, waardoor alvast een kenmerk van de totalitaire tendens aangetoond werd, nl. die van het afschaffen van de vrije meningsuiting.
Het geweld verbergt zich nu achter een veelheid aan maskers, dat van climate change, van gender equality, social justice, war on terror, war on drugs, pandemics … ik zeg ze in het Engels omdat ze over de hele wereld zo gebruikt worden. Sinds kort zijn daar ook de onvermijdelijke oorlogen voor het goede doel bijgekomen: tegen Rusland en weldra misschien China. Andersdenkenden maken dan kennis met fysiek en soms dodelijk geweld, maar liever houdt men het beschaafd en gebruikt men broodroof, sociale uitsluiting, publieke vernedering en andere pesterijen. Dit brengt mee dat niet alleen onze natuur wordt bedreigd, maar ook onze cultuur. Want hoe kun je nog uit je eigen cultuur boeken lezen, naar theater of film gaan, praatprogramma’s, reportages of zelfs journaals volgen wanneer je weet dat ze bevooroordeeld zijn en niet de objectieve waarheid tonen? Bovendien wordt alles dan zo voorspelbaar en saai, omdat je vooraf weet wie de deelnemers zijn en wat ze vertellen. Je kunt enkel nog naar Vlaamse klassiekers grijpen, of naar Engelse, Frans en Duitse werken, waardoor je toch de voeling met je eigen gemeenschap verliest. Soms denk ik dat dit ook tot het grote transitieplan behoort. Een wereldgemeenschap zonder verleden met één taal, één visie, één dictaat.
Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat achter al deze manipulaties een zeker sadisme schuilt. De markies die zijn naam aan deze afwijking leende zag een macht die niet alleen de natuur, maar ook de zon en de schepping zelf wilde vernietigen. Een absolute macht met een absolute vrijheid die de ontmenselijking koelbloedig uitvoert. Tegelijk gaf hij de onmacht hiervan aan. Want hoewel de meesters wel dromen over een mecanicien die het heelal verpulvert, in het stof van de hemellichamen zal het leven verdergaan. Het verlagen van de mens tot voorwerp van experimenten, het reglement dat de wil tot macht en de mens als voorwerp vastlegt en het afgesloten terrein waarin hij gevangen zit, zijn lessen die de theoretici van de macht zullen terugvinden als ze de tijd van de slaven moeten organiseren. De markies de Sade had meer in zijn mars dan de seksuele perversies waarmee hij meestal wordt vereenzelvigd. Onze mecaniciens weten alvast hoe ze hun slavenstaat zullen controleren. De verschillende werven zijn operationeel. Ze zullen mislukken. Wij zijn het stof waar sterren van gemaakt zijn. (7 juli 2022)
