De paniekpandemie – Luc De Wandel
Anderhalf jaar. Zo lang zijn we al in de greep van de Corona-pandemie.
Ik heb zelf ook prijs gehad: een week lang 41°C koorts, doodop, kortademig, totaal geur- en smaakverlies, kortom, de ‘full monty’!
Ik heb het dan wel over vijftien jaar geleden. Doodziek! ‘Griep’ heette dan toen nog, en ook toen deden mensen – zoals ik – er drie tot vier maanden over om terug een toestand te bereiken die enigszins kon vergeleken worden met die van voor de besmetting. ‘Long Covid’ heet dat nu met een modewoord. En het smaak- en geurverlies duurde nog langer. Ook dus bij een ‘gewone’ griep.
Niets nieuws onder de zon.
Maar Corona is toch veel dodelijker! Even kijken naar de cijfers. Al in het begin van de Coronacrisis verklaarde een ziekenhuisdirecteur heel open op tv dat van alle Coronapatiënten in zijn ziekenhuis 2/3 er lagen mét Corona, maar niet wégens. Met andere woorden: hun besmetting werd slechts toevallig vastgesteld of opgelopen in het ziekenhuis zelf. Het vraagt niet veel goede wil om dan te concluderen dat ook bij de sterftegevallen deze verhouding zou kunnen terug te vinden zijn. Iemand die overleed én met Corona besmet was bij het overlijden, werd volgens mijn bronnen in diverse ziekenhuizen meestal als ‘Coronadode’ geregistreerd. Het genoteerde aantal Coronadoden van ongeveer 21.000 in 2020 zou dan in werkelijkheid worden gereduceerd tot 7000. Laten we nog soepel zijn en daar 10.000 van maken. Nauwelijks meer dan in een kwalijk griepseizoen, zoals dat van 2017-2018.
Maar er blijft dan toch nog die fikse oversterfte?
Ook die oversterftecijfers werden al door statistici in twijfel getrokken, maar zelfs als ze zouden kloppen, dan blijkt toch dat het brutosterftecijfer in ons land niet hoger is dan in al de jaren voor 1983. Ieder jaar daarvoor stierven er pro capita meer mensen dan nu, met een jaargemiddelde van ongeveer 11 promille, en in de jaren ‘70 zelfs constant boven de 12 promille. In 2020 was dat 11 promille. Dat is inderdaad meer dan tijdens de jaren van het voorgaande decennium, maar op langere termijn zeker niet uitzonderlijk en al helemaal geen reden tot paniek. Bovendien was er in 2020 ook oversterfte door de hittegolf in augustus en was er zeker ook een niet te verwaarlozen aantal extra doden door wegens Corona uitgestelde levensreddende behandelingen.
Die vorige decennia telden talloze kwalijke griepuitbraken, die eveneens voor duizenden doden zorgden. De pers wijdde er toen ook aandacht aan, zij het op een positieve, optimistische manier (3) (Patrick Deboosere, demograaf verbonden aan de Interface Demografie van de VUB).
Toen schreef een krant: “het staat thans vast, dat de griep 1960 in werkelijkheid niet gevaarlijk is. Ze wijkt voor een doorgedreven behandeling met “ASPRO”, 2 tabletten om de 3 uur, en warme dranken.” (20 februari 1960). Ter info: de mortaliteit pro capita was toen 12,4 promille (11 in 2020).
Wat een schrijnend contrast met de paniekzaaierij in de kranten van het voorbije jaar! In plaats van gerust te stellen en een positieve invalshoek te kiezen kon het nooit negatief en angstwekkend genoeg zijn. .
Ik schrijf hier daarom, en met overtuiging: de ‘levensgevaarlijke pandemie’ bestaat alleen in de pers, en in de hoofden van politici en burgers die de pers geloven.
Hoe is het dan zo ver kunnen komen? Ook dat ligt voor de hand: de uitbraak van een zeer kwalijke griep – er is geen zinnig mens die ontkent dat het ‘geen gewoon griepje’ is – in China bood het communistisch regime een uitgelezen kans om aan de wereld te tonen hoe efficiënt en krachtig een autoritaire staat kan optreden in noodsituaties. De paniek werd daartoe eerst stevig opgeklopt, zoals dat bij propaganda gebruikelijk is. Sensationele tv-beelden over doodvallende burgers op straat en manu militari opgesloten zieken moesten de ernst van de toestand pakkend illustreren. Ook de in recordtijd gebouwde noodhospitalen waren gefundenes Fressen voor de propaganda van de dictatuur. En dan kwam de verlossende, harde aanpak van de overheid, de grote redder in nood. Perfecte marketing: behoefte gecreëerd, oplossing aangeboden. Wie kan beter?
Omdat internationale media mekaar altijd de loef willen afsteken qua sensatie, kon het inderdaad nog beter: de angstzaaiende boodschap verspreidde zich razendsnel wereldwijd. Toen ook in Italië een (zeer vervuilde en demografische oude) regio werd getroffen door hoge sterftecijfers, was het hek helemaal van de dam. Fake nieuws en getrukeerde foto’s werden dagelijks gemeengoed. Alles kwam uit de kast om die éne, overweldigende boodschap over te brengen: ‘je moet nu héél bang zijn’. Doodsbang, letterlijk.
Alle landen volgden, de mediapandemie was geboren.
Ik geef toe: ook ik was op mijn hoede in die eerste weken vol paniekzaaierij. Volgens de berichtgeving bleek het immers te gaan om een uiterst besmettelijk én dodelijk virus. Een soort Ebola-light, misschien wel? Dus keek ik de kat uit de boom en schortte mijn bezoeken aan de kleinkinderen, de vrienden, de fitness en de sauna even op. Lang voor dat opschorten verplicht werd. Ik hou er namelijk van om zelf verantwoordelijkheid te nemen, en mijn houding niet te baseren op de adviezen van Vadertje Staat. (Zie ook: ‘omgekeerde lockdown, Great Barrington Declaration’).
Zo’n houding betekent: zelf informatie zoeken, liefst wetenschappelijk verantwoorde. De opluchting kwam al heel gauw, en wel in de vorm van een immens cruiseschip, het inmiddels beroemde ‘Diamond Princess’. Daar was Corona ook uitgebroken, en dat was de quasi perfecte droom van alle virologen: een geïsoleerd ‘staal’ om besmettelijkheid en dodelijkheid te bestuderen. De resultaten waren geruststellend: het was helemààl geen Ebola-light en de kans om aan het nieuwe virus te overlijden, was zelfs nauwelijks groter dan bij een stevige griep. Zo meldde de Amerikaanse prof. Ioannidis al snel in een medisch tijdschrift.
Toen had iedereen die voor zichzelf kon denken en redeneren, het begrepen, of toch moeten begrijpen: de paniek was ongegrond, totaal uit verband gerukt door de mediaheisa. Die media klopten het probleem op uit winstbejag en sensatiezucht, wat hen kan vergeven worden, winst maken is immers hun doel. En politici panikeerden lustig mee.
Akkoord, het was alle hens aan dek in onze ziekenhuizen, want er waren te weinig bedden op de intensieve zorgafdelingen, maar dat schrijnend tekort is er al jarenlang bij iedere ernstige griepuitbraak, omdat hun aantal met 15% verminderd is in tien jaar (5530 bedden minder). Volgens sommige beleidsvoerders waren er de voorbije jaren zelfs nog bedden te veel! (2) De zelfde beleidsvoerders die nu gretig meesurften op de paniekgolf en die, net als hun Chinese collega’s, eens aan hun doodsbang gemaakte volk gingen laten zien hoe krachtdadig, dapper en betrouwbaar zij waren als het om het bedwingen van noodsituaties ging. Een politiek cadeau uit de hemel, in de meeste landen. Behalve Zweden.
Het vervolg van die uiterst besmettelijke paniekgolf, die bijna iedereen aantastte, kennen we intussen: lockdowns, broodroof, mondmaskers, vrijheidsbeperkingen, inperking van de basisrechten van de burgers, een financiële ramp zonder voorgaande, gefnuikte levens van kinderen en jongeren, een depressieve, ontredderde bevolking… kortom: een catastrofale tsunami van randschade.
Toch blijven pers, ‘deskundigen’ en politici volharden in die schandalige boosheid: er gaat geen dag voorbij zonder paniekzaaierij. Is het niet een nieuwe variant – een virus muteert naar duizenden varianten, dat is zijn overlevingsmechanisme – dan is het wel de melding dat de vaccins eindeloos zullen moeten herhaald worden wegens die varianten. Hoe dan ook: de paniekmolen blijft draaien.
En dat terwijl ondertussen dagelijks blijkt dat dit virus zich gedraagt zoals we dat al eeuwig gewoon zijn van virussen: het verdwijnt quasi in de zomer, en het zal ook opflakkeren in de herfst. Weerom: niets nieuws onder de zon.
Hoog tijd dus om de rem van de paniekmolen hard aan te trekken, in extra bedden en personeel te investeren, en terug naar het normale leven te keren. Als we dat niet doen, dreigen de waanzinnige, uit paniek ontstane ‘oplossingen’ meer doden te eisen dan eender welke bekende griepvariant ooit. De cijfers liegen er niet om: 23.614 oproepen naar de zelfmoordlijn in 2020, dat is een stijging van maar liefst 28%. De zelfmoordcijfers zélf vertonen voorlopig geen stijging, maar die zijn nog niet compleet en dus nog onbetrouwbaar.
De door pers, virologen en politici gecreëerde angstspychose heeft velen tot de rand van de wanhoop gedreven. Het is geen vijf voor twaalf, maar tien nà. De paniekzaaierij en het krankzinnige maatregelencircus moeten stoppen. Om nooit meer te herstarten.
Nu, vandaag, om verder onheil te voorkomen.
https://www.health.belgium.be/nl/gezondheid/organisatie-van-de-gezondheidszorg/ziekenhuizen/cijfers-en-rapporten (1)
https://www.netwerkacutezorgnoordwest.nl/nieuws/belgie-7000-ziekenhuisbedden/ (2)
https://www.queteletcenter.ugent.be/vergeten_griep/ (3)
