Inflatie en de leugeneconomie

Je bent nooit te oud om te leren, zei mijn moeder toen ze op haar vijfenzestigste nog Spaans ging volgen, om “De kolonel krijgt nooit post” en andere schatten in de oorspronkelijke taal te lezen. Er gaat altijd iets verloren als het bewerkt is. Ik heb deze laatste jaren heel veel geleerd. De belangrijkste les was daarbij dat je niet zomaar alles voor waarheid moet aannemen. En dat alles is vooral alles wat van officiële zijde komt. Hitler wist dat. In zijn besteller “Mein Kampf”, waarbij ik altijd aan de kampen en niet aan de strijd moet denken, zegt hij dat de leugen zo groot mogelijk moet zijn, omdat ze dan altijd de kracht van geloofwaardigheid heeft. Toch niet zo dom, die mislukte kunstschilder. De ideologie van het nazisme met z’n duizendjarig rijk van supermensen was dan ook zo magistraal dat het volk er in tuinde. Daarom is elke ideologie een instrument om de macht de consolideren, een heel verleidelijk instrument dat met behulp van sluwe propaganda en gewillige media op het volk wordt losgelaten. Op Nederland 2 is daar zopas een knappe reeks over verschenen, waarin je de artistieke foto’s en ontroerende filmpjes voor Hitlers fanclub kunt bekijken. Ik heb daaruit geleerd dat socialisme, communisme, liberalisme, libertarisme, christendemocratische en groene ideologieën enkel dienen om de plutocraten in het zadel te houden. Want zodra je een bepaalde ideologie aanhangt verdwijnt je oordeelvermogen en doe je precies wat de partij voorhoudt. Daarom zijn al die traditionele politieke groeperingen nu één pot nat geworden en dulden ze niet de minste tegenspraak, zelfs als die in strijd is met hun eigen ideologie. Bij de recente verkiezingen in Australië heeft dit een merkwaardig resultaat opgeleverd. De twee machtspartijen – ze hebben daar ook zo’n tweepartijenstelsel van liberalen en socialisten – haalden niet meer de volstrekte meerderheid en waren verplicht er een derde bij te nemen. Dit was een kartelpartij zonder ideologie, echte grass roots bewegingen die de krachten hadden samengebundeld omdat ze ontevreden waren over het gevoerde beleid en daar een eigen volkse invulling aan wilden geven. Ik hoop dat ze het redden en geen astroturf zijn of worden.

Het ligt voor de hand dat de allergrootste leugens, de kapitale leugen wordt verteld in de economie. Voor een wereld die danst naar de pijpen van de bankiers is de economie als wetenschap de ideologie. Ze werd perfect op maat van het grootkapitaal geschreven en hoewel ze vanaf het begin ernstige systeemfouten vertoonde, door allerlei spielereien in stand gehouden. In “Het kapitaal in de 21ste eeuw” van Thomas Piketty dat door The New York Times als het belangrijkste boek van het jaar , – dat was 2013 -, en misschien wel de komende 10 jaar, werd genoemd, bewijst de Franse econoom met een schat aan cijfermateriaal dat kapitaalbezit (renteniers) alsmaar meer opbrengt dan de economische activiteit (ondernemers en werknemers), wat tot een onhoudbare ongelijkheid en systeemfalen zal leiden. Het boek was nog maar pas verschenen of de bankencrisis van 2014 brak uit. Die maakte alvast duidelijk dat de bankiers in de cockpit zaten en dat hun hebzucht grenzeloos was. Terwijl arme sukkels die met woekerhypotheken een huisje hadden gekocht uit hun huis verdreven werden, streek een bende ratingbureaus en internationale financiële instituten neer om de (voornamelijk Europese) naties leeg te plunderen. Ze maakten torenhoge schulden om banken uit de problemen te halen. De slogan “too big to fail” is een meesterlijke leugen die daardoor heel geloofwaardig klinkt. Heel Griekenland werd leeggeroofd, dankzij een corrupte constructie die door een bank bedacht werd. Ook de subprime- hypotheken waardoor zo veel Amerikanen hun woning verloren waren door een bank bedacht en door collega-bankiers overgenomen. Trek zelf uw conclusies.

Ook nu blijven flagrante leugens in de economie, die enkel bedoeld zijn om het eigen kapitaal te vergroten, de ronde doen. Zoals die over de inflatie, om er maar eentje te noemen. Bij deze term, die door de banken zodanig als spookbeeld wordt gebruikt, denk je dan aan Duitsland tijdens het interbellum en de schrik slaat je om het hart. Maar dan vergeten we dat het in onze inflatie slechts om een petieterig inflatietje gaat dat niet te vergelijken valt met de hyperinflatie uit het verleden. Want in Duitsland was heel veel geld in omloop, omdat het waardeloos was en de mensen moesten eten. Door de opgelegde herstelbetalingen die zo belachelijk onrealistisch hoog waren, drukte de Duitse staat maar geld bij dat door niets werd gedekt. Alle spaargelden waren immers op en de industriële opbrengst ging naar de overwinnaars. De Fransen hebben hiervoor zelfs een tijd het Ruhrgebied bezet. De inflatie van nu is in feite geen inflatie, maar een algemene uit de pan swingende prijsverhoging, te wijten aan door de mens uitgelokte schaarste. Het coronafenomeen en zijn nefaste economische maatregelen kanaliseerden monsteruitgaven naar de farma- en IT-industrie. De oorlog in Oekraïne zorgden dan weer voor bijkomende militaire uitgaven. De hallucinante winsten die hiermee werden gemaakt voor de bankiers kwamen niet in de reguliere economie terecht, maar werden opgepot in belastingparadijzen. Pikant detail: tijdens de QE-periode van de quantitative easing (wat een eufemisme!) werd de zogenaamde hulp aan de ondernemingen vaak gebruikt om eigen aandelen te kopen. Bovendien zorgden blokkering van goederen, handelsembargo’s en de stelselmatige verpotting van de maakindustrie naar China dat fabrieken over de hele wereld stil lagen bij gebrek aan grondstoffen en onderdelen. Het al dan niet psychopathologisch ziekteverlet (tot op heden), dat voortvloeit uit de angst- en biopolitiek, brengt dan weer een tekort aan geschikte arbeidskrachten mee. Daarnaast zijn de galopperende prijzen voor energie eens te meer een activiteit die geld uit de circulatie haalt. Wat je uitgeeft aan verwarming kan je niet meer uitgaven aan de nationale/lokale economie. Dat geld gaat regelrecht naar het buitenland. Ik wil hierbij aanstippen dat uit een studie van SD Worx het brutoloon van de Belg nog net geen 3000 euro bruto per maand is. Wat je daarvan overhoudt na belastingen en andere lasten lijkt me schamel te zijn. Dat loontje wordt dan wel niet opgepot maar volledig in de reguliere economie besteed. Je merkt het, de ideale smeltkroes voor economische rampen, maar geen die door een te groot geldvolume, i.c. inflatie, veroorzaakt wordt.

Dwarse economen beweren zelfs dat inflatie, een beetje, juist levenskracht geeft aan de economie. In feite is dat ook niet meer dan logisch. Geld moet rollen, zegt het spreekwoord. Als er genoeg geld in omloop is floreert de economie. Wie daar niet blij mee is, is de rentenier, het grootkapitaal dat slapend rijk wordt omdat in onze corrupte economie geld geld maakt, en veel geld, heel veel geld maakt. Zo veel dat je alle ondernemingen, regeringen en zelfs de hele mensheid kunt kopen. Daarom worden in Zwitserland nu weer allerlei leuke verhalen bedacht. Ach dat Zwitserleven toch. ‘t Is er ook goed leven, dat weten de deelnemers aan het Davos-spektakel ook. Er waren blijkbaar minder politici ingeschreven. Zelfs Macron bleef afwezig. Of dat betekent dat ze minder goede leerlingen geworden zijn, weet ik niet. Misschien is de situatie thuis niet zo schitterend. Of ze waren niet uitgenodigd, wegens niet meer nodig. Ze blijven immers braafjes de Great Reset stapjes zetten. Het zou ook het apenpokkenvirus kunnen zijn. Een staatsiefoto met pokdalige koppen en Klaus Schwab met puisten, stel je dat even voor. We mogen al eens lachen.

Nu zijn hogere lonen en meer geld in omloop niet alleen zaligmakend. Dat leerde ik dan weer door de scherpe pen van Jack London in “The iron heel” uit 1910. Hogere lonen zijn het stokpaardje van de vakbonden. Ze vinden dat als een bedrijf het goed doet dat ze daar hun graantje van moeten meepikken. Mooi. Jack noemt het profit-sharing. Maar die hogere kosten worden altijd doorgerekend naar de gewone man. Dat kan probleemloos omdat er geen concurrentie is die de prijzen regelt. Immers, ofwel worden ze voor de hele sector afgedwongen, ofwel worden ze door de staat opgelegd (zie dienstencheques), ofwel worden via kartelvorming afspraken gemaakt. Dat laatste mag niet, maar door de centralisatie van de bedrijfswereld en hun financiers gebeurt dit toch. Jack London noemt dit dan grab-sharing, men rooft mee, gedeelde hebzucht dus. Wie verdedigt de werknemer eigenlijk nog? Maar geen nood, er is licht aan de horizon. Overal gonst het van de burgerplatformen. Zelfs onze zieltogende senaat die bij gebrek aan ideeën onlangs de deuren sloot zag wel brood in zo’n praatbarak waar burgers hun gedacht eens kunnen zeggen. ‘t Zijn allemaal bruikbare data voor de volgende leugencampagne naar de verkiezingen toe.

Ondertussen zijn de jongeren amok aan het maken. Ze komen van Brussel en hier en daar waagt iemand het zelfs om te zeggen dat ze van allochtone afkomst zijn. Daar gaan ze nu eens met de pletwals overheen gaan, zie, avondklok, verbod op samenscholing, controle van identiteit, zwarte lijsten met verbod op trein, tram en bus, allez hop, zo komen we er wel. Trek ze Lederhosen aan en stuur ze op sportkamp, zou ik zeggen (graptje). En nee, profilering door de politie zou er niet aan te pas komen. Symptoombestrijding dus, misschien hebben ze dat van de medische sector geleerd. In de serie “Dark States” van Louis Theroux interviewde hij met zijn gebruikelijk flegma jongeren uit Milwaukee; een stad waar de misdaad met talloze moorden op twee jaar tijd tot een torenhoog maatschappelijk probleem was uitgegroeid. Nochtans was dit een plek waar gezinnen woonden die omwille van de veiligheid van hun kinderen uit Chicago waren weggetrokken. Je zag het ook aan de straten met nette burgerwoningen in open bebouwing, de “suburbs”, dat hier ooit de middenklasse woonde. Toen was er nog industrie, maar die was naar China verkast, zoals overal in het vrije westen. ‘Hoe komt dat toch,’ vroeg Louis Theroux aan zo’n jongen die wat rondhing op straat met z’n vrienden. ‘Geen werk, geen toekomst,’ antwoordde die laconiek én gevat. Ze hadden nog dromen, voornamelijk een succesvol rapper worden, zo een die miljoenen verdient. Vroeger konden ze bokser worden, of basketter, of muzikant en zanger, op voorwaarde dat ze langs de achterdeur binnen gingen. Ergens geloofden ze nog in de American dream. Ik moest gelijk aan het liedje “Bobby Brown” van Frank Zappa denken, je weet wel: ‘I’m gonna get a good job en get real rich’.

Ik denk dat de achttienjarige jongen in Texas die zomaar 21 mensen doodde, waaronder achttien kinderen van tien jaar oud, ook geen dromen meer had. ‘Loose your dreams and you will loose your mind,’ zingen de Rolling Stones. Hij was blijkbaar een eenling en werd gepest. Dat is een veelgehoord feit bij dergelijke tragedies. Ik weet niet of er na het geweeklaag eens goed onderzocht wordt wat jongeren tot deze afschuwelijke daden drijft. Willen ze de maatschappij tot in het diepste van haar ziel treffen en kiezen ze daarom omaatjes en jonge kinderen? Willen ze voor ze zelf uit het leven stappen de lieflijke obstakels die hen ervan konden weerhouden eerst uit de weg ruimen? Want nee, beste Joe, de wapenwet aanpassen zal niet helpen. Dat is een verkiezingsleugen die enkel uw partij dient. Dat is symptoombestrijding, een rookgordijn voor wat er echt scheelt en dat is dat uw maatschappelijk model niet deugt. En hoe groter de kloof tussen arm en wijk wordt, hoe meer misdaad er komt. Dat Europa grotendeels gespaard wordt van dit soort fenomenen is niet te wijten aan het wapenverbod, maar aan het feit dat de “american way of life” nog niet helemaal doorgedrongen is. Ik hoop dat dit zo blijft, want we zijn goed op weg om in dezelfde valstrik te lopen. Gisteren zag ik een haveloze man langs een drukke weg lopen, geen winkel in de buurt. Hij duwde een supermarktkar voort, gevuld met troep. Ik kon mijn ogen niet geloven. Zulke beelden kende ik uit Amerikaanse films van het alternatieve circuit, of als grootstedelijk fenomeen dat je bij ons misschien in Brussel aantreft. Ik hoorde ook dat men in Frankrijk, net als in de VS, nu voedselbonnen geeft. Als je echter naar de officiële berichtgeving luistert, dan is er niets aan de hand. Iedereen blijft dezelfde optimistische mantra’s spuien van het werelds papegaaienkoor. Onze beleidsmakers zijn zo verstrikt in hun vooruitgangsdenken dat ze niet zien dat de wereld veranderd is. Bob De Wit zei al dat politici de laatsten zijn om veranderingen op te pikken. Ze houden niet van verandering omdat dit hun macht bedreigt. Het zou ook kunnen dat politici heel goed begrijpen dat ze die macht al lang verloren zijn. Aan de bankiers. (28 mei 2022)