Sluipend gif
Het immuunsysteem van een mens is het geheime wapen waardoor alle levende wezens op onze planeet kunnen overleven. Dringt er een vijandig beestje binnen dan staat er een heel gesofisticeerd systeem klaar om de belager te isoleren en ter dood te brengen. Zonder dat wij er ons van bewust zijn vecht het wanneer nodig voor ons leven. Automatisch, we moeten er zelfs geen vinger voor op te tillen. Ons afweersysteem heeft bovendien een ongelooflijk krachtig geheugen, een database met miljoenen jaren aan gegevens over de goedaardige en kwalijke indringers die ons omgeven en op ons leven. En hoe hen te koesteren of onschadelijk te maken.
Is het dan niet vreemd dat de versterking van ons immuunsysteem niet aan bod komt in de adviezen waarmee we door de autoriteiten om de oren worden geslagen? Fruit en groeten eten voor vitamine C, zonnebaden voor vitamine D, zuurstofrijke lucht inademen, lekker ontspannen en onbezorgd zijn om stress te weren, het ontbreekt of neemt geen prominente plaats in. Juist de dingen die tegen ons immuunsystemen werken worden gepropageerd, zoals binnen blijven en mondmasker dragen. Er zijn artsen – niet veel en ze komen zelden aan bod – die beweren dat de verbeterde hygiëne en voeding van de westerse bevolking na de tweede wereldoorlog ervoor zorgde dat de gevaarlijke infectieziekten op termijn zouden verdwijnen. Er was zelfs al een forse daling van het aantal gevallen nog voor penicilline op de markt werd gebracht. Enkel preventie door een gezond immuunsysteem te onderhouden zou volstaan. Ze bleven echter roependen in de woestijn.
Nee, in plaats van ons immuunsysteem te versterken, bleef de technologie en zijn commerçanten de mens bestoken met almaar meer synthetische en lichaamsvreemde stoffen. Rubber in voeding, microplastics in voeding en cosmetica, antibiotica in vis en vlees, fluor in drinkwater… je kunt het niet zo gek bedenken of het vond zijn weg naar onze dagdagelijkse producten. In sommige gevallen leken we zelfs vuilniscontainers te zijn voor restafval dat de industrie anders moeilijk of tegen hoge kost kwijt kon raken. Nu is ook ons spijsverteringsstelsel een wonderlijk machientje, waar geen enkele fabriek tegenop kan. Het wordt zelfs onze tweede hersenen genoemd. Alles wat we eten wordt in stukjes getrokken en via de bloedbaan naar de desbetreffende organen gestuurd. Moeilijk verteerbare brokjes worden door onze diverse darmen – en laten we hun geniale flora van bacteriën niet vergeten – verder verwerkt en indien nodig afgevoerd. Er is echter een groep waar dit vernuftig systeem geen raad mee weet, dat is met de onnatuurlijke en in labo’s gefabriceerde stoffen die in steeds meer huishoudartikelen en voedingsmiddelen worden verwerkt. Ze werken als sluipend gif, want je weet het niet. Ook weet je niet wat deze stoffen op lange termijn veroorzaken. Misschien zijn ze wel de oorzaak van de toegenomen gevallen van astma en allergieën bij kinderen. Van autisme, chronisch vermoeidheidssyndroom, alzheimer… al die moderne ziekten die de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond rijzen en waarvoor niemand een remedie vindt. Vaak worden ze door ziekenfondsen niet erkend en dompelen ze mensen in diepe ellende en armoede.
Experts zeggen soms dat auto-immuunziekten het gevolg zijn van te doorgedreven hygiëne (dan staan we er met onze corona-ontsmettingshype goed voor), waardoor ons afweersysteem op hol zou slaan. Zou het niet andersom zijn? Slaat het niet op hol omdat het overspoeld wordt door giftige stoffen?
De grote schandalen die al van in het begin van vorige eeuw opduiken zouden een vingerwijzing moeten zijn, evenals de enorme schadevergoedingen die chemische en farmaceutische bedrijven al hebben betaald voor het marketen van levensgevaarlijke producten.
Zo was er de DDT-affaire, een wondermiddel dat op één nacht een hele braakliggende grond in een propere zandvlakte kon veranderen. Het werd in schoonmaakmiddelen en zelfs drankjes verwerkt. Nee echt, dat is geen grap. De advertenties en de reclamefilmpjes dwalen nog altijd rond op het net. Tot men ontdekte dat DDT niet alleen de beestjes, maar ook alle andere levende dingen, de mens incluis, van de aardbodem veegde. Weg DDT. Komt glyfosaat, dat nog altijd mag gebruikt worden in de landbouw dank zij de Europese regelgeving. Af en toe zijn er wel wat opstootjes die de wenkbrauwen doen fronsen, zoals het hoge dioxinegehalte in moedermelk en het kwaliteitsverlies van het mannelijke sperma, maar meer ook niet. De asbesttragedie is na een laatste proces in Italië begraven in de opruimfase. Je kunt er (voorlopig?) nog steeds mee terecht op het containerpark. De softenon-baby’s zijn oud of overleden. Het met HIV besmette bloed, de lekkende siliconenpads die ook werden gebruikt bij borstconstructie na amputatie wegens kanker… allemaal vergeten, voetnootjes in de glorieuze geschiedenis van het menselijk vernuft. Met zo’n slecht palmarès zou je denken dat de controle van de overheid strenger zou worden. Maar nee, de snelle toepassing van de corona-vaccins, waarbij de gebruikelijke testen van zes jaar tot pakweg een half jaar zijn terug gebracht, zouden best wel eens een opstapje kunnen zijn voor andere levensnoodzakelijke medicijnen. Dit betekent voor de industrie ook een fantastische financiële besparing, want de testperiode was buiten de productiekosten en verkoopondersteuning van hun spullen nog de enige grote uitgave. Experts, – jawel ik doe ook een beroep op deze algemene term – hebben immers al aangetoond dat de R&D grotendeels of volledig door de gemeenschap via subsidies en universiteiten wordt gefinancierd. Omdat er dank zij de weesproducten, – je weet wel die medicijnen die door caritatieve ondernemingen voor zeldzame ziekten tegen onbetaalbare prijzen worden verkocht (sarcasme!)– te veel de nadruk werd gelegd op de exorbitante winsten, zou het beperken van de testperiode wel eens een oplossing kunnen zijn.
Daarom is het zo hartverwarmend dat er nog wereldbekende acteurs zijn die het lef hebben om het onrecht in onze wereld aan te kaarten. Ik denk hierbij aan “Dark Waters” van Mark Ruffalo, een HBO-serie die op Play More van Telenet loopt. Hierin komt een vergeten schandaal van wereldformaat aan bod, de teflon-affaire van Dupont. Producer Mark Ruffalo speelt hierin de advocaat die de rechtstreekse slachtoffers van deze gevaarlijke stof, vooral arbeiders van de fabriek en landbouwers die in de omgeving woonden. Uiteraard zijn er veel meer slachtoffers, zowat 99% van de wereldbevolking heeft het spul in zijn lijf, maar die zijn juridisch niet te verdedigen. De bewuste stof staat namelijk niet op de lijst en kan bijgevolg door een overheid niet verboden worden. De advocaat was dan ook verplicht om voor elk geval apart schadeclaims te eisen, gerechtelijke procedures die nog tot op de dag van vandaag verdergaan. Een bloedstollend fragment in de film is wanneer de advocaat in de streek van zijn jeugd komt en twee kinderen op de fiets voorbijrijdt. Het oudste meisje glimlacht naar hem en hij merkt dat er iets vreemds aan de hand is met dat kind. Als kijker heb je dat gevoel ook, maar je weet niet waarom. Het lijkt belangrijk, maar je blijft in het ongewisse. In een van de laatste fragmenten komt hij weer in het dorpje en zie je een flashback van de fietsende meisjes. Nu wordt het beeld duidelijk: de tanden van het meisje zijn zwart. In het gif zit immers veel fluoride, goed voor de tanden in kleine hoeveelheden, rottende tanden bij hoge dosissen. Het was voor mij een confrontatie met de neiging tot vergeten van de mens. Ik had immers al de documentaire “How Dupont poisoned the world” gezien en daarna gewoon vergeten. Er werden nochtans schokkende dingen in verteld. Over de baby van een werkneemster bij Dupont die geboren werd met een halve neus en een dood oog. De man komt even voor in de film bij het tankstation. Over het feit dat teflon niet alleen in pannen, maar ook door 3M in stoffen voor bekleding en kleding werd gebruikt, zoveel toepassingen dat vrijwel iedereen op aarde ergens teflon in zijn bloed heeft. Voor een studie destijds vond men enkel in Noord-Korea een man die het goedje niet in zijn lichaam had, althans volgens die documentaire. En wat die lijst met verboden stoffen betreft: bij de aftiteling van de film kun je lezen dat er nog meer dan 90 stoffen verwerkt worden in onze producten die niet geregistreerd zijn. Samen met al die andere troep die ons immuunsysteem dagelijks belagen en ons misschien nooit meer verlaten, vormt dit een explosieve cocktail voor het menselijk ras.
Daarom is het in deze tijd van censuur opmerkelijk dat er nog kleine mirakels als “Dark Waters” bestaan. Kijk ook naar de reeks “I know this much is true” van Mark Ruffalo, gebaseerd op een boek en waarin hij de psychiatrie op de korrel neemt. Een ander klein mirakel is de documentaire “Soil” waarin Woody Harrelson, een andere juist geëngageerde acteur, hij heeft het over het vitale belang van CO2 voor het groen blijven van onze planeet, zolang het in de grond blijft. Er is nog hoop.
In afwachting moeten we maar roeien met de riemen die er zijn. Weg blijven van industrieel voedsel en zoveel mogelijk bio kopen. Naar verluidt zou men daar ook mee sjoemelen, maar ik hoop toch dat je dan melk drinkt van koetjes die in wei hebben gelopen en groenten die zonder synthetische pesticiden zijn gekweekt. Bio-vlees en -vis bevatten dan ook geen residuen van antibiotica. Het schijnt trouwens dat dit niet enkel zou gegeven worden als preventie tegen ziekten, maar ook om het dier aan gewicht te laten winnen. Er is vet nodig om gifstoffen op te slaan. Dan zijn er nog de detergenten waarmee we baden, douchen, onze haren wassen, poetsen, de vaat doen en ga zo maar door. En dat terwijl het beste product nog altijd uit onze waterkraan stroomt. Water is een van de krachtigste solventen en lost beter dan welke chemicaliën ook vuil op. Even een reclamespotje imiteren. Dat over water heb ik pas geleerd in een fraaie docu over water op Arte. Een mens moet zich blijven informeren. Dus even resetten, folks, niet meer alles voor waar aannemen omdat het de traditie is. Blijf waakzaam en leef.
Gastbijdrage door Eva Frans
