2020 was weer geweld-ig!
Om dit annus horibilis passend af te sluiten en het feest van de vrede op te luisteren werd een Waterloos gezin – vader, moeder en twee jonge dochters – bij de inval van vijftien politiemannen danig gebrutaliseerd. Nu is het slagveld waar de illustere Leeuw van Waterloo prijkt wel meer het toneel geweest van extreem geweld. Naar het schijnt was de weide waar Napoleon het onderspit delfde een moeras van lijken en bloed. Goed om te weten dat je als toerist op de stoffelijke resten van je voorouders loopt. Het begon met een klein berichtje in de krant en een filmpje op de sociale media. Een van de dochters had de stevige aframmeling die de protesterende ouders te beurt viel gefilmd, zo gaat dat tegenwoordig en wat een geluk denk ik soms.
De video ging viraal en al snel ontstond er een sociale-mediastorm. Alras schoot de propagandamachine van de publieke opinie in gang. Bij de kwaliteitskranten verscheen een artikel dat zowat overal dezelfde hoofding en bodytekst had, iets van een persbureau misschien dat wel wat verschilde van het initiële verhaal. Plots was de politie het grote slachtoffer, twee van de vijftien werden gewond. Ik vermoed dat het Waterloos koppel een stevige gevechtstraining had gevolgd, of als hobby ging boksen, maar het mocht niet baten. Pa, ma en de oudste dochter vlogen de gevangenis in.
Eensklaps werd de reden voor de raid veranderd. In het eerste berichtje ging het over een telefoontje voor geluidsoverlast, nu over een lockdownparty met tien personen. Wie? Wat? Waar zijn die personen? Weggekropen in de bosjes? Gevlucht en niet opgepakt? Volgt er nu een klopjacht? Ik kon er geen touw meer aan vastknopen. Maar dan verdween het filmpje bij de gewillige sociale media, u kent ze wel, de usual suspects. Er verscheen een andere versie, waar zoveel balkjes over de politiehoofden waren gezet, dat je van het hele débacle niets zinnnigs meer kon maken.
Maar zoals wel meer gebeurt, hadden ze buiten de waard gerekend, dit keer in de persoon van de arts die het echtpaar verzorgde vlak na het gebeuren. Ik denk dat die mens zo geschokt was dat hij zich zijn eed van Hippocrates herinnerde. Aan de hand van de verwondingen en het relaas van de ouders vlak na de feiten vertelde de man dat de vrouw een gebroken neus had omdat ze heel hardhandig tegen de grond was geschopt, dat de echtgenoot een politiewapen tegen het hoofd werd gedrukt en dat het jongste meisje van 13 jaar alleen thuis achtergelaten was, hoewel haar ouders nog tot de volgende dag opgesloten werden.
Hierop volgde dan weer een reeks artikels met eerherstel van de politie en shaming van het gezin. Verwarring zaaien is ook een beproefde commubnicatietechniek. Ik ben echter geneigd om de ouders te geloven. Ergens moet ik het altijd opnemen voor de underdog. Maar het lijkt zo ongelooflijk, dat in ons koninkrijkje bij de zee geweld tegen burgers dat eerder bij een dictatuur past, ook hier voorkomt. Op dat moment besef je dat, ondanks al die boeken die je gelezen hebt, de hersenspoeling nog steeds werkt. Semira Adamu die zich verzette tegen uitzetting, Johan Jacobs die in een staat van psychose was, de Sloveniër die dan nog werd vergast op een dansje en de Hitlergroet, het heel jonge kindje in de bestelwagen vol migranten. En veel vroeger nog of verder van ons bed: de mijnwerkers tijdens een betoging tegen de sluiting van de koolmijnen, de studenten van Berkeley in the sixties, al die arbeiders die tegen uitbuiting vochten, al die suffragettes die emancipatie wilden, die Italiaanse jongen van Occupy Wall Street, George Floyd die wilde ademen… allemaal dood, dood door dienaars van de overheid. Plots herinner ik me de woorden van een prof wiens naam ik niet meer weet: ordediensten zijn diensten die de orde verdedigen. En vergeet niet dat de staat als enige gelegaliseerd geweld mag gebruiken. Ja, dat zal wel, heb ik toen wellicht gedacht. Waarde (waardige?) landgenoten, we zijn allemaal zombies geworden.
Toch eindig ik met een vrolijke noot: 2021 wordt een prachtig jaar waarin we weer volop zeelucht vol gezonde jodium kunnen opsnuiven, zonnebaden voor onze broodnodige dosis viramine D, vrienden en omaatjes kunnen bezoeken en kussen of handen drukken al naargelang de traditie, massaal muziekconcerten kunnen bezoeken, onze kinderen naar scholen en jeugdclubs kunnen sturen, de wereldwonderen exploreren… kortom het nromale leven dus. En dat zullen we allemaal te danken hebben aan het virus, beste mensen, en aan ons wonderlijk, complex immuunsysteem dat ons al jaren op deze aardbol laat leven. Want het virus werkt niet mee. Net zoals bij de Mexicaanse griep heeft het geen slagkracht meer. Het aantal hospitalisaties daalt voortdurend, de overlijdens ook. Enkel het aantal besmettingen zou nog stijgen, hoewel niet spectaculair en we weten onderhand ook al dat hoe meer je test, hoe meer besmettingen je krijgt. De vaccinatiefanaten moeten zich al in bochten wringen om ons nog schrik aan te jagen. Met een mutatie van het virus, héééél besmettelijk, maar niet gevaarlijk. Je zult maar trucker zijn en kerstmis niet thuis kunnen vieren. Met onze vrienden en buren maken we grapjes over corona. Als we mekaar in de supermarkt tegen komen vragen we: ben je ziek geweest? Nee. Ik ook niet. We glimlachen dan wat ironisch, wat je niet ziet met onze muilkorfjes aan, maar we kunnen nog verstaanbaar babbelen.
Daarom geen nood, we redden het wel. In 2021 beginnen we met een nieuw paradigma, dat volledig zal verschillen van de transhumane mens waar Santa Claus zo mee dweept. Miljoenen jaren evolutie tegen een paar duizend jaar primitieve technologie. Wie zal er winnen, denk je? Gelukkig nieuwjaar!
Gastbijdrage van Eva Frans
