Nu ook onze regering overweegt om een vaccinatiepaspoort en vaccinatie zelf verplicht te maken, lijken alle wegen om deze invasie van onze cellen, met wie weet wat allemaal, gesloten te worden. Zodra iedereen de kans heeft gekregen om een shot te halen, bestaat er geen argument van discriminatie meer. Dergelijke redenering heeft alleen kans op slagen indien men de ogen sluit voor andere zienswijzen over het coronabeleid, ondanks het feit dat befaamde medici en wetenschappers, uiteraard met emeritaat of pensioen, kunnen bewijzen dat de PCR-test frauduleus is en de vaccins geen vaccins zijn maar gentherapie. Postmoderne filosofen wezen ons al op de gevaren van door de macht gedomineerde wetenschappen en universiteiten, en kijk waar we nu staan. Vluchten kan niet meer.
Dat corona een politiek wapen is geworden blijkt ook uit de verkiezingen in Madrid, waar een tegenstander van de coronahysterie veel kiezers kon bekoren. Maar als er weer een opstoot van besmettingen komt, zouden de kansen kunnen keren, opperde een politiek commentator. Misschien kan daar wel voor gezorgd worden. Met de PCR-test komt het er namelijk op aan hoe vaak je repliceert en hoe vaak je test. Vluchten kan niet meer.
Nu getuigt het verplichten van vaccinatie in deze tijden van tegenspraak van een zekere overmoed. Vreemd, want als je vroeger tegen een minister over een moedige beslissing sprak, begon hij al terug te krabbelen. Ze moeten wel heel zeker van hun zaak zijn om zoiets ingrijpends tegenover hun bevolking nog maar te overwegen. Want stel nu eens dat die dwarsliggers gelijk hebben en dat je van al die zogenaamde vaccins bloedklonters krijgt, dan moet het aantal mensen die lijden of sterven aan hersenbloeding, hartaderbreuk, trombose, auto-immuunziekten enz. enz. toch significant stijgen. Dat zijn geen cijfers die je zomaar kunt wegmoffelen. Of zullen ze dan weer geweten worden aan ons leefpatroon van te weinig beweging en te veel vlees, om ons volgende harnas, die van de CO2, voor te bereiden? De boeren weten het al. Eerst werden ze gedwongen tot intensieve en grootschalige landbouw en veeteelt om hun bedrijven in leven te houden. Nu wordt ook die vluchtweg afgesloten, want uitbreiding is er niet meer bij. De industrie heeft al genoeg geïnvesteerd blijkbaar. Vluchten kan niet meer.
Het vaccinpaspoort bestaat al in enkele landen en voor reizen naar het buitenland en de zogenaamde testfestivals is het er de facto al. Ook bij ons krijg je een bewijs van vaccinatie mee. Onlangs hoorde ik een trotse radiostem aankondigen dat van de zestigplussers 90 procent zou gevaccineerd zijn. Dat betekent dat ik in mijn leeftijdsgroep, de babyboomers en de soixantehuitards, bij die kleine minderheid van 10 procent hoor. Trek daar de mensen van af die om andere reden dan overtuiging niet gevaccineerd zijn en wie weet, hou je nog maar 8 procent over (een gokje). Anderzijds zullen er bij de gevaccineerden ook wel zijn die het niet volmondig lieten doen, of het niet beseften (dementerenden), of niet anders durfden. Maar toch, je voelt je wel heel marginaal. Je beseft eens te meer dat er niet veel wakkere Belgen zijn en dat de meesten zich onder onze taalgrens bevinden.
In het buitenland vind je wel meer aansluiting bij onze kritische houding. Vaak bekijken ze onze koninkrijkje bij de Noordzee ietwat meewarig, poor little Belgium, weet je wel. Dit imago wordt fors in stand gehouden door de prominente Belgen, onze culturele ambassadeurs in het buitenland. Dat werd laatst nog eens pijnlijk duidelijk toen onze Europese topper Michel het gedoogde dat zijn vrouwelijke evenknie geen stoel kreeg van Erdogan. Respect voor cultuur en economische belangen tegenover vrouwenrechten. Soms is het moeilijk kiezen. Nu is het respect van moslims tegenover een politica vaak problematisch. Ze krijgen geen handdruk – met corona is dat alvast opgelost – en geen stoel aangeboden, maar ze moeten wel een hoofddoek dragen. Ten minste als je Annemie Turtelboomuit België heet en niet Michelle Obama. Deze positie van underdog levert ons geen goodwill op, enkel spot. Ooit keek ik met plaatsvervangende schaamte naar Hugh Laurie die op zijn Engels arrogante manier bij Graham Norton lachte met een opmerking van een gastheer van een VRT-laatavondshow. Toen hij zich verontschuldigde voor zijn late komst, zei die zoiets als “o, we zijn al blij dat u naar ons wil komen.’ Pijnlijk toch, is dat de fiere, Vlaamse leeuw? Nee, schrap dat, dat is verdomd nationalisme.
Een ander pijnlijk incident vond ik toen Tarentino ergens in een festivaljury zat en een Vlaamse speelfilm die bij ons de hemel werd ingeprezen verketterde. Fragment nooit meer herhaald, uit ons gemeenschappelijk geheugen gewist. Ondertussen worden onze kunsten en kunstenaars verder vermoord. Veel talent trok en trekt nog meer naar het buitenland. Ook Ivo van Hove die met het internationaal theater Amsterdam een zeer fijne reeks ‘Romeinse Tragedies’ op de Nederland 2 mocht brengen, kwestie van de toneelliefhebbers in quarantaine wat soelaas te bieden. Zelfs de gezagsgetrouwe theaterdirecteurs en intendanten zien de bui nu hangen en beginnen zich zorgen te maken. In de toekomst, – als het coronastof zal gaan liggen, met een beetje geluk althans – zal het nooit meer worden als voorheen. Het al marginale publiek van de schone kunsten zal nog marginaler worden en wellicht verworden tot zoiets als de opera, die enkel met zware subsidiëring van de overheid en de bedrijfswereld, door relatiegeschenken in de vorm van abonnementen, in stand wordt gehouden. Enkel gereserveerd voor de hogere klassen die dan tegelijk het klappen van de zweep bepalen. En het is overal hetzelfde nu, welk land men ook kiest. Vluchten kan niet meer.
Maar er zijn ook directe artistieke slachtoffers van het coronaoffensief. Een gevierde actrice uit de populaire soap “Thuis”, Leah Thys, lag zwaar ziek van corona in het ziekenhuis, nadat ze eerst haar echtgenoot al aan dezelfde ziekte had verloren. Beiden waren nochtans gevaccineerd. Snelsnel bracht men weer een expert ten berde, die vaccinatie ondanks de collateral damage kwam verdedigen. Corona is veel erger dan de bijwerkingen behoorde ditmaal niet tot de argumentatie. Want ja, wat is erger dan de dood? Zolang de machten blijven vasthouden aan hun tunnelvisie en geen andere meningen of medicatie toelaten, zal de coronadreiging als een zwaard van Damocles boven ieders hoofd blijven hangen. Er circuleren zelfs gesprekken van artsen op het net die getuigen van onverklaarbare bloedingen bij hun patiënten die zelf niet gevaccineerd zijn, maar wel samenwonen met gevaccineerden. Dit zou erop kunnen wijzen dat precies gevaccineerden besmettelijk zijn. Of dit een mogelijkheid is wordt uiteraard niet onderzocht, zelfs niet vermeld in de massamedia. Sterft iemand aan corona of aan het vaccin? Je weet het niet want er wordt nooit een post mortem onderzoek uitgevoerd. Na crematie blijft er ook niets meer over om later te onderzoeken. Intussen blijft de polemiek rond verplichte vaccinatie gaande. De tegenargumenten worden weer selectief gekozen: discriminatie en privacy. Een belangrijk argument ontbreekt steevast: twijfel over de veiligheid en de effectiviteit van het vaccin. De autoriteiten en hun media over heel de wereld negeren dit feit. Vluchten kan niet meer.
Het is zelfs zo dat de sociale media, waar afwijkende opinies nog mochten, steeds meer mensen die het politiek-correcte meta-narratief niet volgen verbannen. Omdat dit op wereldschaal gebeurt kunnen we van een ongeziene censuur en inbreuk op de vrije meningsuiting spreken. Toen Boris Pasternak zijn roman “Dokter Zhivago” wilde uitgeven, kon dat niet onder de dictatuur van Stalin. Hijzelf kon naar het buitenland ontkomen, maar hij zag zijn bevriende schrijvers en dichters geëxecuteerd worden of verbannen naar de goelag voor een langzame dood. Onder Chroetsjov verbeterde het niet. Hij kreeg huisarrest in zijn datsja en moest zijn manuscript via diplomatenkoffers naar uitgevers in het buitenland verzenden. Gelukkig voor hem woedde toen de koude oorlog volop. Zijn roman werd niet alleen in veel vertalingen gepubliceerd, maar won ook de nobelprijs die hij uiteraard niet persoonlijk mocht ontvangen. Het verschil met nu is dat we met een geglobaliseerde censuur te maken hebben. Dus… vluchten kan niet meer.
Hoezeer de macht ingrijpt op de massamedia wordt eveneens geïllustreerd door het magistrale doek van Picasso dat “Guernica” heet, naar het prachtige, oud-Spaanse stadje van die naam. Hij maakte deze schilderij voor de wereldtentoonstelling van 1937 in Parijs voor het Spaanse paviljoen, terwijl in zijn geboorteland de burgeroorlog onder Franco woedde. Met behulp van Duitse bommenwerpers had Franco dat dorpje met de grond gelijk gemaakt. De kunstrecensenten van de grote kranten maakten het schilderij met de grond gelijk, hoewel Picasso toen al een gerenommeerd kunstenaar was. Dat is later veranderd, maar het geeft toch aan hoe de macht en de media ook toen al met mekaar vervlochten waren. Ze waren toen nog goede maatjes met Franco en Herr Hitler, is het niet?
Het was te verwachten dat het postmodernisme gekaapt zou gekaapt worden door de macht, die er opnieuw een gevaarlijke farce van heeft gemaakt. Ze is er in geslaagd om van de deconstructie een universele constructie te maken, een verraderlijk fata morgana. Spijtig, want een deconstructie van het coronatijdperk zou nu bijzonder leerzaam zijn.
Eva Frans
