Een van de scherpste citaten uit Orwell’s 1984 is wel die van de laars: ‘als je een beeld van de toekomst wil denk dan aan een laars die op je gezicht stampt, voor altijd’. Ik moest er aan denken toen ik dat bericht over dat 14-jarig meisje hoorde en de politieman die haar een vuistslag gaf. Over haar vergrijp heb ik nog niets gehoord, maar het had blijkbaar iets met spuwen te maken. Spuwen is een reactie van machteloosheid. En minachting, dat ook wel. Even kwam een afschuwelijke gedachte in me op. Het zal toch niets met de weigering van een mondmasker te maken hebben, zeker? Dat deze verklaring in me opkomt is niet verwonderlijk. Je moet tegenwoordig van niets meer schrikken. Jonathan Jacob en iets langer geleden, Semira Adamu. En die Servische politicus. En die baby in het busje met migranten. Namen die we veel te veel vergeten. Het beeld van dat Griekse meisje van Occupy Wall Street dat van onze ordedienaar ook al zo’n vuistslag kreeg. Ze mocht haar relaas nog eventjes komen doen in Terzake. Toen ging dat nog wel. Nu is zelfs het politiegeweld tegen Afro-Amerikanen in de VS uit de media verdwenen. Voorbij of geen belangstelling meer? Er werd geklaagd over het gebrek aan respect voor de politie. Respect moet je verdienen, zei mijn moeder altijd.
Vandaag de dag zijn er meningen die niet meer aan bod mogen komen. Over de inhoud van de grote demonstratie op zondag 23 ll. werd weinig of niets vermeld. Vooraf pleegde men wel even een karaktermoord op twee initiatiefnemers. Op Robert Kennedy bij voorbeeld, die met zijn fonds, dat nadrukkelijk de gezondheid van kinderen wil beschermen, en die men in het hoekje van de antivaxxers plaatst, hoewel hij geen tegenstander van elke vaccinatie is. Het is trouwens ongepast om de term als een scheldwoord te gebruiken. Rekening houdend met de ontstaansgeschiedenis van vaccins en de verdere vermarkting ervan kan men gerede twijfels hebben bij het medisch nut ervan. Over het commercieel nut kan iedereen het echter eens zijn. Een vaccin is een van de middelen die op grote schaal aan gezonde mensen kunnen worden verkocht, net als al die preventieve kuurtjes trouwens.
Een andere kop van Jut was Rainer Fuellmich, die ook als complotdenker werd afgeschilderd. Nochtans heeft deze advocaat die zowel in Duitsland als Californië kan pleiten al zijn sporen verdiend bij de aanpak van fraude bij multinationals. Hij is ook degene die een beroep doet op de regels die na het Nürenberg-tribunaal werden afgesproken, zoals nooit meer medische experimenten op mensen, kinderen in het bijzonder. Misschien is dit de reden waarom veel landen, waaronder de VS, aarzelen om jonge kinderen in te enten. Want een niet volledig getest vaccin is een experiment, hoe je het ook draait of keert. Er verschijnen ook berichten dat de vaccins verschillende samenstellingen zouden hebben, die men “batches” noemt en dat men de ingeënte mensen als proefpersonen zou opvolgen.
Is dit waar? Onwaar? Het is erg moeilijk om als leek de waarheid te achterhalen. Want als iets niet in de openbaarheid mag besproken worden, dan kan men zich geen mening vormen. We moeten dan maar aannemen wat de autoriteit ons vertelt, zoals kinderen die “waarom” vragen aan hun ouders en als antwoord “daarom” krijgen. Maar zo werkt het niet bij volwassen mensen. Ik ga ervan uit dat degenen die geen uitleg geven dat doen omdat ze de waarheid voor ons willen verbergen. Of omdat ze geen zinnige verklaring kunnen geven. Ik moet wel zeggen dat ik nooit naar journaals of duidingsprogramma’s op tv kijk. Mijn tv-tijd reserveer ik voor cultuur en mijn leestijd voor boeken en niet voor kranten of magazines. Ik luister wel naar de staatsradio, dat vind ik al saai genoeg. En eentonig, want je hoort altijd maar hetzelfde. Je kunt de reacties ook zelf makkelijk voorspellen. Zoals het verslag over de betoging van zondag 23 januari 2022 in Brussel, dat die vooral over het geweld van de demonstranten zou gaan. Het geweld dat pas uitbrak op het einde en als gebruikelijk het gooien met stenen inhield. Daarbij moest ik weer denken aan de hoopjes stenen die bij de bestorming van het capitool in Washington klaar lagen. Zo werd toch door bepaalde sociale media getoond. Ik zag wel een beeld van die grote watertankwagen die op één eenzame betoger spoot, alsof je met een tuinslang een mug wil weg spuiten. Er werd ook lelijk gedaan over het geweld tegen de politie, hoewel er slechts drie agenten in het ziekenhuis werden opgenomen en veel meer betogers. Ook van de puinhoop die na zo’n geweld achterblijft was de volgende ochtend niet veel meer te vinden. Dat was door de bezemwagentjes van onze hoofdstad al netjes opgeruimd, behalve wat glas, iets wat die borstels niet aankunnen blijkbaar. Uiteraard was iedereen erg verbolgen over het geweld van de burgers, in hun anorakjes en jeans, met hun kindjes en rugzakjes, tegen die arme politiemannen met hun helmen en schilden, hun waterkanon, traangas en pepperspray en hun professionele training om grote massa’s te beheersen.
The boot stamping on a human face… forever.
