Het janusgehalte van de groenen
Misschien moeten we het toch nog eens over de klimaatopwarming of – verandering hebben. Nu de cijfers van corona zowat op en neer wiebelen en stilaan slaapverwekkend worden, kunnen we dat andere thema dat na steeds dezelfde verhalen ook saai (geeuw) begon te worden, eventjes opvissen. Waarom gebruikt men in propaganda steeds dezelfde teksten en beelden? Dit is geen reclame voor waspoeders die het voor een low-interest product van naambekendheid moeten hebben. Maar dat terzijde. Het milieu mag dan een beetje zijn ondergesneeuwd onder de vaccinatiecampagnes, maar het is een blijvertje. Zodra we door het virus of het vaccin, dat laat ik in het midden, op de mat liggen zullen de groene, verwijtende vingertjes weer opduiken. Ook opgemerkt dat ze om de vaccinatiecampagne een boost te geven, die andere reclametruc toepassen, die van de kunstmatige schaarste? Plots kunnen die fabrieken niet genoeg “jabs” meer leveren, dus allen naar de vaccinatiecentra want wie te laat komt heeft niets meer. Dat hebben ze met die Mexicaanse griep ook gedaan en daarna hebben ze voor miljoenen vaccins vernietigd. Het komt ook van pas nu die van Astra-Zeneca niet zo koosjer blijkt. Bij ons mag ze toch gegeven worden. Ik vraag me alleen af hoeveel mensen dit risico willen nemen. Alvast succes gewenst. In Nederland is dit vaccin ook twee weken on hold gezet. De verdediging is steeds dezelfde die de farmaindustrie altijd gebruikt: er kan geen direct verband worden aangetoond en er zijn slechts enkele gevallen per zoveel duizenden proefpersonen. Eens te meer is deze zaak een goede lakmoesproef om het democratische gehalte van een natie te evalueren. We kunnen ze eveneens gebruiken voor de milieudwang die in alle landen, van alle gezindten, wordt opgelegd. Er is dezelfde oversimplifiëring wat oorzaken en remedies betreft. Bij corona zijn het respectievelijk een virus en een vaccin. Bij het milieu zijn het CO2 door de mens, lees burger, en niet-fossiele energie. Al het andere dient om verwarring te creëren. Geen of wel mondmasker, wel of niet social distancing, twee keer vaccineren of een keer, wel of geen lockdown, buiten gaan of binnen blijven…
Wat de richtlijnen om de klimaatverandering tegen te gaan, is het al even diffuus. Houtvuurtjes mogen niet omwille van de CO2-uitstoot, maar houtpellets wel. Gas mag in feite niet want het is een fossiele brandstof, maar gascentrales mogen dan weer wel om de kerncentrales, die nota bene geen CO2 uitstoten, te vervangen. Het gas dat ofwel door pijpleidingen in natuurgebied ofwel door zeecontainers zal worden aangevoerd, dat mag ook. De windmolens, lelijke metalen gevaartes die vogels bedreigen en schaduwen over de velden leggen zodat er minder productie is, zijn O.K. Ze liggen wel stil als er teveel energie komt van de zonnepanelen, wat volgens mij ook niet rendabel is. Werkgelegenheid, het stokpaardje van de groenen, is bij de fabricage en installatie van deze monsters ook miniem, zeker in ons Belgenlandje. Ik heb zelf vele nationaliteiten zien passeren: Duitse vrachtwagens, Franse vrachtwagens, Nederlandse bestelwagentjes voor de beveiliging en één Belgische onderneming voor de kraan om de enorme vleugels naar boven te hijsen. In Denemarken liggen de afgebroken wieken en palen te verloederen op de grond. Ontginning van de grondstoffen, productie en transport brengen veel CO2 en vernietiging van het milieu mee. En dan hebben we het nog niet over de windmolens op zee gehad. Heeft iemand al eens een kosten-batenanalyse opgemaakt?
De zonnepanelen zijn misschien nog het meest succesvolle verhaal, voor zover we het niet over de gigantische projecten hebben. Maar die op de daken van Jan Publiek worden steeds meer tegengewerkt omdat ze te gedecentraliseerd zijn en op termijn niet meer door de grote energiebonzen kunnen uitgebaat/buit worden. Mensen zouden immers deels zelfvoorzienend kunnen worden en minder afhankelijk van staat en bedrijf. In dit tijdperk willen we immers zwakke mensen die niet meer voor zichzelf kunnen denken, maar enkel de voorschriften, lees wetten, moeten volgen.
Wat de mode betreft wordt het milieuverhaal helemaal obsceen. In een recente reportage tijdens een van de thema-avonden op Arte werd het fenomeen Fast Fashion aangepakt. U kent die modehuizen wel, jurkjes voor 15 euro enzo, allemaal gemaakt door slaven in ontwikkelingslanden en nu ook in het Britse Leicester, dat ooit een bloeiende textielindustrie had. In de al jarenlang leegstaande fabriekshallen, in een belabberde toestand dus, worden de migranten nu tewerkgesteld, uitgebuit door eigen landgenoten. Het is weer eens wat anders, haal de derde wereld naar het rijke westen. Het feit dat deze sweatshops concurrentieel kunnen zijn met pakweg China en Bangladesh geeft te denken. Er heerst dan ook een wetteloosheid in dit gebied, werd in de documentaire gezegd, zonder verdere uitleg weliswaar. De wegwerpkleding wordt maar een paar keer gedragen en is dan ook al versleten. Het zijn meestal zakken, aangeprezen door influencers met een body om door een ringetje te halen. Dat verkoopt en dat verdient: zo’n 5000 euro per kledingstuk. De lieve leeghoofdjes die voortdurend op hun smartfoon naar cool spul zoeken bestellen deze kleding dan ook bij de vleet. Vooral nu er nog goedkopere merken zijn, van 5 euro voor een jurk, raken de containers van de spullenhulpen overvol. Zelfs de kleding die makkelijk en gratis retour kan worden gezonden komt de hoop nog vergroten.
Het zou onschuldig zijn mocht het hierbij blijven, maar als we zien naar de materialen die hiervoor worden gebruikt en later massaal gedumpt, dan krijgt het verhaal een sinister kantje. Viscose, de topper, wordt gefabriceerd in landen zoals India, waar de veiligheid van de mens niet zo nauw genomen wordt. Afschuwelijke ziektes, met verlammingen en verminkingen van jonge vrouwen, zijn hiervan het gevolg. Polyester, ook een topper in goedkope mode, zorgt dan weer voor onverteerbare plastic korrels die mens en natuur tot in der eeuwigheid belagen. Zelfs het biokatoen, dat zoveel belooft, is niet altijd echt bio, maar slechts voor een bepaald percentage, nodig om het label te krijgen. Dit katoen wordt vooral geoogst in zeer arme, totalitaire ex-sovjetstaten waar zelfs verpleegsters dit na hun dagtaak als dwangarbeid moeten doen.
Over deze aanslagen op mens en milieu hoor je geen groene activist klagen. De CO2-uitstoot beperken is het enige dogma. Dat vruchtbare landbouwgrond wordt omgezet in onproductieve weiden, of van bestemming veranderd voor de inplanting van industrieterreinen die je overal bij de plattelandsgemeenten ziet opdoemen, dat de weinige bossen die naam waardig en die ons nog resten worden omgehakt voor commerciële uitbating, ook al deze dingen worden door de ecologische warriors genegeerd. Ze zijn tevreden met het aanplanten van nieuwe petieterige en snelgroeiende boompjes die dan na enkele jaren weer klaar staan voor de kaalslag. Ook het aankopen van zuivere lucht in arme landen en dan geld verdienen met speculatie van groene aandelen, vinden ze prima. Ze dagen zelfs hun overheden voor de rechter omdat die niet snel genoeg de CO2-norm zouden halen. De dwangsommen bedragen een miljoen euro per dag, betaalbaar door de burger. Het zou me zelfs niet verwonderen dat ze nog door ons gesubsidieerd worden ook. Dat ze geld halen bij de grote olieproducenten is een vaststaand feit. Ze hebben dus ook de financiële middelen om ons als burger het leven zuur te maken. Wat ik nooit zal vergeten is dat hypocriete filmpje met die kale man die samen met zijn volgelingen danst op het strand terwijl ze het lied van de Italiaanse anarchisten zingen. Tegen zoveel cynisme is weinig te beginnen.
Over de regenwouden die tegen zoveel hectare per dag vernietigd worden (voor wc-papier o.a.), de goud-, zilver-, cobalt- en andere mijnen die zeldzame grondstoffen uit de bodem halen voor de smartfoons, elektrische-autobatterijen en ander hoogtechnologisch spul, het zand voor de bouw van wanstaltige torens en opgespoten eilanden, het massaal opdelven van fosfaten die onmisbaar zijn voor vruchtbare begroeiing van de bodem en dat dan gebruiken voor wasmiddelen en wasverzachters… nee, daarover praten de groenen niet.
Zelfs de recyclage van plastic en aluminium drankverpakkingen blijft bij de milieubeweging buiten schot. Hiermee bevoordelen ze de grote drank- en voedingsconcerns. Die weten immers dat dingen verpakken in wegwerpspullen de verkoop stimuleert en adem geeft aan een gigantische verpakkingsindustrie. Drank in glas brengt minder op, hoewel het de smaak van de bieren en frisdranken beter bewaart en gezonder is voor de consument. Ja, die consument wilt vooral convenience, dat is altijd het argument. Maar zij zijn het die de consument in een bepaalde richting sturen. De wielertoerist zou evengoed zijn drankbusje kunnen vullen met water of fruitsap, in plaats van zijn lege fles of blikje daarna in de berm te keilen. Deze materialen verteren niet en blijven de bodem dus permanent vervuilen. Toen onder druk van de milieubeweging blik en plastic verpakkingen werden aangevallen kreeg de industrie het gedaan dat ze de sortering en ophaling van het wegwerpmateriaal zelf in handen mocht nemen. Er werden speciale bedrijven opgericht, gefinancierd door de betrokken fabrikanten die van dit fenomeen alras een verdienmodel maakten: dus zo min mogelijk kosten (dunne zakken zodat je er vaak twee moet gebruiken en verwerking in lageloonlanden). Enkele projecten die dan met gerecycleerd plastic werkten moesten het imago oppoetsen. Van het milieufront, geen nieuws. Enkel peperdure batterijen, scheermesjes en computerdisketten opleggen in België waren de erfenis van de groene deelname aan de regering toendertijd. Ik vergeet niets.
Dat recyclage zeker geen oplossing is voor het milieu bewijzen bepaalde feiten die druppelsgewijs in het reguliere nieuws opdoken, maar die nu volledig uit het universele geheugen van de media verdwenen zijn. China die een zending plastic containers weigerde omdat ze die niet meer konden gebruiken. Chili die containers plastic terugstuurde omdat er gewone vuilnis en zelfs gevaarlijke stoffen tussen zaten. In kritische documentaires kun je nog de bergen plastic flessen en verpakkingen zien die mensen op brommertjes en fietsen wegbrengen en waarvoor ze zo’n paar dollar per dag voor krijgen. Ze hebben die spullen dan eerst netjes gesorteerd per kleur enz., want anders verdienen ze niets. Ze hebben daar een hele dagtaak aan. Van die bergketens plastic waaien wel eens dingen weg, naar een rivier, naar de zee en het zou me niet verwonderen dat geweigerde containers ook wel eens in onze oceanen worden gekieperd. Daar zorgen ze dan voor een onverwoestbare laag die vissen en vogels doodt en plankton, het onmisbare voedsel voor veel zeebewoners, bedekt en vernietigt. Je zou denken dat dit een van de prioriteiten van de milieubeweging zou zijn. Maar nee, CO2 beperken, dat is de mantra die we tot vervelens toe horen.
Het is diezelfde door de industrie opgedrongen tunnelvisie die de believers van de coronapandemie ten toon spreiden. Onze tien- en elfjarigen worden nu de lente aanbreekt weer verplicht om in de klas mondmaskers te dragen. En dat op basis van testen (die nu weer stijgen, jochei!) waarvan de uitvinder die er een Nobelprijs voor kreeg zelf zei dat je die niet als test om coronabesmetting vast te stellen kon gebruiken. Hij stierf spijtig genoeg enkele maanden voor de hel begon aan een hartstilstand, wat je niet echt een doodsoorzaak kunt noemen. Als je hart stopt ben je natuurlijk dood, maar waarom stopte je hart? Anyways, als je weet dat het aantal astmapatiënten onder kinderen alsmaar toeneemt en dat die al moeilijk kunnen ademhalen omdat hun luchtpijp versmalt, dat ze buikademhaling aanleren wat onder zo’n mondmasker ook geen sinecure is, dan vraag je je toch af waarom men zich alleen maar op de preventie van corona vastpint. De puffers zullen immers meer worden gebruikt, met alle bijwerkingen zoals hese keel, irritatie van luchtwegen en slokdarm enz. tot gevolg. Weet iemand wat er echt aan de hand is? Het lijkt erop alsof we aan de waggel worden gehouden met voortdurend nieuwe richtlijnen, commissies die bijeenkomen, vaccinaties die wel of niet worden aanbevolen, wel of niet op tijd zullen geleverd worden, een beetje vergelijkbaar met de mondmaskers in het begin. Tussen haakjes, is er tegen die leverancier van die giftige maskers al een proces ingespannen? Het lijkt erop alsof de regeringen van de hele wereld wachten op een bepaalde gebeurtenis. Ze moeten precies tijd winnen om iets, iemand, wat…? Want het is zoals mijn huisarts zei: als ze mij de vaccins geven dan heb ik op een paar weken tijd al mijn patiënten gevaccineerd. Dus, waarop wachten ze? Moet er nog een economische of monetaire ramp vermeden worden? Het zou interessant zijn om na te gaan wie zijn aandelen in de zwaarst getroffen sectoren heeft verkocht en herbelegd in de winnaars? Want de beurs heeft rare sprongen gemaakt in de dagen voor het uitroepen van de pandemie door de WHO. Naar verluidt zou de voorzitter ervan zelfs tijdens een speech, gegeven tussen de eerste berichten uit Wuhan en het uitroepen van de pandemie – let op de tijdlijn – openlijk hebben gezegd: the window of opportunity is closing. Toch vreemd allemaal en niemand van onze kritische kwaliteitspers die zoiets onderzoekt. Ondertussen blijf ik twijfelen en denken, denken en zijn. Waarop wachten ze toch?
Gastbijdrage door Eva Frans
