Nu de trein met de groene jongeren weer door de continenten denderde en de vloot privé-jets het luchtruim vulde, moest ik denken aan Michael Crichton. Wat had hij van deze charade gevonden? Velen kennen hem als een schrijver van bestsellers die na verfilming eveneens kaskrakers werden, zoals Jurrasic Park. Hij schreef ook voor de reeks E.R. en de film Westworld, dat recent als serie werd geproduceerd door HBO. Weinigen weten dat hij een Medical Doctor van Harvard was, post-doctoraal fellow biologie en cursussen antropologie gaf in Cambridge en schrijven op MIT. Nog minder weten dat hij naast vele interesses ook veel belangstelling had voor de milieuproblematiek en dat hij daarin een controversieel standpunt innam, zeg maar dat standpunt waarvoor je met de schimpscheut “climate change denier” wordt bedacht.
Zijn voordracht uit 2005 in het American Enterprise Institute te Washington DC is memorabel te noemen. Michael Crichton is een begenadigd spreker, – hij spreekt bijna zo goed als hij schrijft – en zijn humor is intelligent en niet persoonlijk kwetsend. Hij begint zijn exposé met het bedrog van de hockeystick, waarvan achteraf bleek dat het met een computeralgoritme was gemaakt, dat dezelfde figuur produceerde, ongeacht de data die men invoerde. Dit doet me denken aan die Duitse computerman die de PCR-test aanpaste voor gebruik.
Naast de ontkrachting van het reguliere mantra van de milieuhorde, vond hij de integriteit van de wetenschappelijke onderzoekers en labo’s net zo belangrijk. In feite ging het overgrote deel van zijn voordracht hierover. Hij stipte aan dat wetenschap niet meer exploreert en voortdurend in tegenspraak is, maar dat de uitkomst vooraf vastligt en dat de test enkel dient om die te bevestigen. Geraakt men er niet uit, dan verandert men van paradigma. Of van definitie, maar dat is mijn observatie. Wist u trouwens dat niet alleen de definitie van “pandemie” is gewijzigd, maar ook die van “virus” en “vaccin”? Een vaccin moet geen immuniteit meer brengen, maar bescherming. Dit soort gesjoemel had Michael Crichton toen al ontdekt en hij vond dat je best altijd twee labo’s inschakelde, die verschillende visies hebben en in andere regio’s gevestigd zijn. Hoewel hij de opwarming van de aarde niet ontkende, maar die veel gematigder zag, zo’n 0,8% stijging, werd hij toch weggezet als een ontkenner en in de zak van de olie-industrie. In de zak van de groene industrie zitten is dan weer geen probleem.
Een meer drastische opvatting over de klimaatverandering komt van een groep academici zoals de Oostenrijkse Claudia van Werlhof. Zij geven de geo-engineering die door de militairen vanaf midden vorige eeuw wordt toegepast op onze aarde en zijn sferen de schuld van de natuurrampen waarvoor nu CO2 verantwoordelijk wordt gesteld. De grootste bedreiging is niet CO2, een kleur- en reukloos gas dat noodzakelijk is voor het leven op onze planeet, maar wel de verdere afbraak van de ozonlaag. Jawel, waar is dat gat gebleven? De ozonlaag is onze natuurlijke bescherming tegen gevaarlijke straling van de zon en die wordt door militaire operaties zoals de opwarming van de ionosfeer veroorzaakt. De CFK’s in o.a. koelkasten sloegen dat gat in de ozonlaag niet, maar hadden meer te doen met het verlopen van het patent erop, zoals ik vroeger nog had gehoord. Steeds meer wetenschappers, in de VS al zo’n 30.000, zouden deze theorie al onderzoeken en als dit slechts een boude bewering zou zijn, dan moet ik altijd denken aan de afscheidsboodschap van generaal en president Eisenhower, dat we moeten oppassen voor het militair-industrieel complex. Ik zou daar nu het politiek-militair-industrieel complex van willen maken.
Dat werd me dezer dagen zonneklaar toen ik de boodschap van onze premier op de milieuconferentie hoorde. België, dat momenteel ondanks de hoge vaccinatiegraad toch weer rood kleurt voor het Amerikaanse toerisme, had nu met die overstromingen ook zijn eerste klimaatslachtoffers. Dat de intensiteit van de overstromingen niet is toegenomen, dat er ook lang geleden nog veel grotere overstromingen met veel meer doden waren, dat overstromingen vooral in de hand worden gewerkt door een falende infrastructuur en ruimtelijke ordening, dat alles werd niet in overweging genomen. Ik vond het onkies om dergelijke tragedie te recupereren in een speech, vooral tegenover de overlevers en nabestaanden die toch wel kritiek hadden op bepaalde beslissingen van de bevoegde instanties en de gebrekkige of het uitblijven van de hulpverlening. Maar hé, dat werd dan weer tegengesproken door een studie van de universiteit van Luik die rap-rap tot haar conclusies kwam, iets waar het gerecht (zie treinrampen) vaak ettelijke jaren over doen.
Maar ach, het kan zijn dat die passage voor de hele wereldgemeenschap weer noodzakelijk was om ons de ernst van het klimaatprobleem duidelijk te maken. Een bevolking angst aanjagen mag, volgens onze topviroloog, als het maar voor de goede zaak is. Patiënten met een hersentumor op weg naar de operatiezaal tegenhouden en naar huis sturen is dan ook geoorloofd, want alles moet standby blijven voor de coronapatiënt. Nu zou het wel kunnen dat dit uitstel voor de patiënt in kwestie een zegen is. In Nederland loopt een conferencier met een hersentumor al jaren fris en gezond rond. Een vriendin van mij waar een gezwel werd geconstateerd, na z’n kosteloos onderzoek waarbij je een potje ontlasting mag opsturen, eveneens. Te zeer ingekapseld om te opereren was het verdict. Zo gaat dat, als het te complex wordt, laat men maar betijen, kwestie van de verzekeringspremie voor medische aansprakelijkheid niet te verhogen. Als het gemakkelijk te opereren is kan het wel… op voorwaarde dat er geen booster van de coronagolf is. Poor little Belgium, zullen de Amerikanen gedacht hebben. Nog maar eens.
Je hebt critici van de gangbare klimaattheorie die heel ver gaan en beweren dat de kringen rond de aarde al volledig veranderd zijn en we allemaal nanodeeltjes meedragen waarmee we vanop afstand kunnen bestuurd worden, of zoiets. Ik denk dat deze fantasieën wel in de hoofden van gekke wetenschappers en risicokapitalisten bestaan, maar of ze werkelijkheid zijn of zullen worden betwijfel ik. Michael Crichton geloofde er ook niet in. Hij stelde de pertinente vraag op het einde van zijn spreekbeurt daar in Washington DC: is de mens in staat om complexe processen te controleren? Hier moeten we spijtig genoeg “nee” op antwoorden, althans tot op heden niet. Ondanks onze veelgeroemde technologische vooruitgang worden we geconfronteerd met natuurrampen en zelfs met de volledige vernietiging van onze leefwereld als we de klimaatfanaten mogen geloven. Ondanks onze innovatieve geneeskunde en prima zorgsysteem krijgen mensen nog steeds dodelijke ziektes, waar geen middel tegen opgewassen lijkt. Ondanks de enorme voedselproductie, waarvan zelfs heel veel wordt verspild, is er nog altijd honger is de wereld. Ondanks het respect voor de mensenrechten en democratie als staatsvorm is er nog altijd oorlog en geweld. Ondanks de vele instituten die wereldwijd economie en financiën reguleren slepen we ons van depressie naar depressie voort. Zo zie je dat we de niet door ons gecreëerde natuur noch de door ons gecreëerde systemen beheersen. We moeten zelfs onze democratische spelregels opzij zetten om de bevolking een pandemie te verkopen, wat uiteindelijk ook faliekant zal uitdraaien. In de documentaire “Tegenwind” van Human, onlangs op NPO2, kan je de lijdensweg volgen van een gemeenschap in de provincie Groningen, die zich verzet tegen de komst van een park windmolens van 200 m hoog. Na een dreigbrief gestuurd aan een ondernemer die meewerkt aan het project worden drie man gearresteerd, met veel vertoon, en kop van jut is een vroegere activist die met zijn gezin in een oude vuurtoren woont. Tijdens het proces blijkt dat het gezelschap in de dorpskroeg werd afgeluisterd door de politie en dat daar stoere taal werd gesproken, wat wel meer gebeurt bij pot en pint, zeker wanneer de gemoederen verhit zijn. Zonder enige vernietiging of hinder te veroorzaken werd de geviseerde man voor zes maand opgesloten. Voor iemand die zichtbaar van de weidse natuur en op zijn boot van het water genoot, was dat de ergste straf. Maar het hele dorp leed er door, want al hun vergaderingen en betogingen hadden niets opgebracht. De mensen hadden wel hun geloof in de politiek en zijn instellingen verloren, iets dat in deze provincie vermoedelijk al op een laag pitje stond, met die gasboringen die huizen deden verzakken.
In “State of fear”, het boek dat Michael Crichton in 2004 uitbracht en die een techno-thriller wordt genoemd, kaart hij het bedrog en de leugens van de milieulobby aan. Ik heb hem zopas tweedehands gekocht. De auteur stierf in 2008 vrij plots aan kanker. Ik had graag zijn mening gehoord over de staat van angst die nu rond corona wordt geschapen. In een andere voordracht, voor The Independant institute, onder het motto “States of fear: science or politics?’, vermeldt hij een aantal gevallen van mensen die van angst sterven. Recent stierven op een muziekfestival 17 mensen, waarvan 11 van een hartstilstand en de rest werd vertrappeld. Zo werkt paniek. Eveneens toont de schrijver op een ludieke wijze o.m. de overdrijvingen en foute inschattingen van de media bij rampen, zoals die van Tsjernobyl, aan. Hij zou er in deze tijden van pest en corona ook een hartig woordje over kunnen meespreken. Verdomd spijtig. Only the good die young.
