bye bye blue sky

Toen ik vanochtend de blauwe lucht zag, bezaaid met een raster van dikke lijnen, roze van de opgaande zon, zuchtte ik. De lijnen die zeer laag hangen, alsmaar breder worden en dan de ganse dag als een waas voor de zon en de blauwe hemel blijven hangen, zijn niet te vergelijken met het discrete lijntje van een piepklein vliegtuig heel hoog in de lucht, dat als snel oploste en de zuiver blauwe lucht ongeschonden liet, zoals in mijn kindertijd. Ik dacht aan de onuitgegeven documentaire ‘bye bye blue sky’ van Patrick Pasin, waarin ik nog andere mensen leerde kennen die zich hier zorgen over maakten. Zoals zuster Rosalie Bertell, met een waslijst aan academische titels en onderscheidingen, die van de geo-engineering die hier achter schuilt haar levenswerk maakte. Zoals een politicus van bij ons die Peter Vereecke heette. Ik weet niet hoeveel van de weldoende straling van de zon door deze menselijke ingrepen van ons wordt afgenomen. Ik weet ook niet hoeveel schade dit toebrengt aan onze landbouw, de plantengroei en de dierenpopulatie. Want het wordt niet erkend en niet onderzocht. Het wordt achter onze rug om beslist door mensen die denken dat de lucht die we inademen, de aarde waar we wonen, het water dat we om te leven nodig hebben en de ruimte waarvan we deel uitmaken aan hen, maar niet aan ons toebehoort. Ze zijn het ‘collateral damage’ dat de derde industriële revolutie heeft voorgebracht en dat oud-generaal en president Eisenhower het militair-industrieel complex noemde. Als insider waarschuwde hij zijn volk voor de gevaren van dit gedrocht, net voor hij met pensioen ging. Ik denk dat zowel de derde als de komende vierde industriële revolutie de grootste vergissingen zijn die de mensheid kan maken. Ik hoop dat god bestaat en dat hij onze zelfvernietiging kan tegenhouden.