PANDEMONIUM
Of de teloorgang van het sprookjesparadijs (deel 20)
A window of opportunity
A window of opportunity is een poëtisch klinkende omschrijving voor iets wat Naomi Klein de shockdoctrine noemde. Dat smaakt alvast heel wat prozaïscher. Nu een groot deel van de wereldbevolking wat verweesd in de touwen hangt, is de tijd rijp om ze knock-out te slaan. Sorry voor de vergelijking, maar ik kon het niet laten. Anders gezegd: nu veel burgers voor hun leven en dat van hun geliefden vrezen, is het tijd om hen een totalitaire controle door de strot te duwen. Dit gebeurt met behulp van thema’s die mensen nauw aan het hart liggen: hun gezondheid en de aarde waarop ze leven. In militaire termen zou je van “shock and awe” kunnen spreken en in plaats van lockdown is de staat van beleg een betere uitdrukking. Over dit thema heeft de Italiaanse filosoof Giorgio Agamben interessante boeken geschreven, vooral over het feit dat deze noodtoestand door de eeuwen heen gebruikt en misbruikt is geworden. Zijn boek over de recente coronamaatregelen als recente illustratie van dit misbruik is zopas verschenen.
Ook John Gray is dezer dagen een toepasselijk filosoof omdat hij zo duidelijk het verschil tussen universele waarden en liberale waarden aanduidt. Nu lijkt het alsof liberalisme synoniem staat voor een ideologie die in de hele wereld moet worden toegepast, maar Gray verduidelijkt dat universele mensenrechten algemeen moeten blijven en in tal van gemeenschappen een eigen vertaling moeten krijgen, zoniet verval je in fundamentalisme. Of om het eenvoudiger te zeggen: elk mens heeft recht op geluk, maar beslist zelf hoe dat geluk moet ingevuld worden. Deze notie is bij de doelstellingen van het WEF volledig verdwenen. In Blue Tiger studio, – opnieuw een prachtig platform voor de kritische mens bij onze noorderburen, deze keer vanuit het verre Groningen –, leggen de flamboyante Rypke Zeilmaker en filosoof/uitgever Tom Zwitser haarfijn welke sociale gevolgen er aan de doelstellingen van dit economische wereldforum verbonden zijn. Hierdoor wordt het duidelijk dat de groene kerk met zijn CO2-dada en duurzame gadgets in tegenstelling tot wat ze beweren de vernietiging van mens en maatschappij nastreven, wellicht zonder dat ze het begrijpen, hoewel…
Laten we eens kijken naar recente gebeurtenissen. De aardverschuivingen in Indonesië die zoals alle natuurrampen steevast aan climate change geweten worden. Wel, ik herinner me nog dat enkele jaren geleden de buurlanden van Indonesië kloegen omdat het afbranden van het regenwoud hun kuststeden in een dikke smog dompelden. Ik herinner me ook het beeld van de unieke regenwouden op Borneo, waar die grappige neusapen wonen, die net als in het Amazonegebied in ijltempo worden gerooid. En vooral het beeld van een chimpanseemoeder, met de baby in de arm zoals een mens zou doen, die door ratelende kettingzagen uit haar habitat werd verjaagd. In haar ogen zag ik dezelfde panische angst als die van de Vietnamese moeder met kinderen die uit haar ondergrondse schuimplaats werd gehaald, waarna de Amerikaanse soldaten er nog eens een granaat in gooiden om zeker te zijn. Ik kan er niet aan doen, hoe lang dit ook geleden is, dat zijn beelden die op mijn netvlies blijven gebrand.
Verder was er de lekkende opslagtank met een ontieglijke hoeveelheid vervuild water die op barsten stond in de VS, niet nucleair vervuild zeiden ze. Wel nucleair vervuild is de nog grotere stroom afvalwater van de Fukushima-ramp die Japan nu weer in de oceaan wil lozen, waarbij hun eigen visbestand en dat van de buren in gevaar kan komen. En dat zijn nog maar enkele voorbeelden van de laatste jaren. Hoor je de groene kerk hierover klagen? Nee, die zitten teveel opgesloten in hun CO2-dogma’s.
Zo’n ander WEF-stokpaardje is de biodiversiteit. Ook hier tref je dezelfde tunnelvisie aan. Milieu-activisten staren zich blind op exoten die inheems gewas verdringen, vreemde insecten en knaagdieren die de autochtone fauna opvreten en ver van ons bed, dus oncontroleerbaar, ijsberen en witte tijgers die met uitsterven bedreigd zijn. Geen aandacht wordt besteed aan de verdwijnende volkeren die door de grootindustrie uit hun natuurlijke habitat verdreven worden, soms vermoord. In een opnieuw voortreffelijke Arte-reportage zag ik hoe begin twintigste eeuw alleen in Europa al talloze gemeenschappen waren die elk een eigen cultuur, taal, keuken, economische activiteit en typische klederdracht hadden. In het hoge noorden van Nederland heeft dat nog lang stand gehouden, dat herinner ik me zelf nog. Ondertussen zal er al zoveel van die culturen en talen verdwenen zijn dat er van enige diversiteit haast geen sprake meer is. Dit is niet zo erg, vinden de even doctrinaire Europese unionisten, want hierdoor worden oorlogen vermeden. Dan kennen ze hun recente geschiedenis niet. Remember Joegoslavië.De diversiteit van de mens mag dus niet cultureel zijn, maar enkel lichamelijk en liefst zo kunstmatig mogelijk. In het streven naar vrije expressie van de zeden wordt alles wat anders is omarmd en bevorderd. Mannen die zich vrouw voelen en omgekeerd worden met hormoonbehandelingen van jongsaf aan en met plastische chirurgie van geslacht veranderd. Het ironische hiervan is dat ze in plaats van zich vrij te kunnen uiten weer in de val het conventionele man-vrouwpatroon trappen. Want vanaf de geboorte wordt het hele genderverhaal niets meer dan een menselijke constructie. Toen Germaine Greer zei dat mannen nooit vrouw konden zijn omdat ze geen baarmoeder hebben, viel de hele woke-scene over haar heen. Zij had het nochtans over een fysieke realiteit. Maar de mens moet en zal ook zijn lichaam overmeesteren (of mismeesteren), liever dat dan tegen conventies te strijden. Misschien zijn de travesties wel de meest integere voorbeelden van deze trend. Ze blijven zichzelf en lappen de conventies aan hun hooggehakte laarsjes. Misschien worden ze daarom enkel in de varietéwereld geduld. Er zullen nu eenmaal altijd zachtaardige mannen en stoere vrouwen zijn. Er zijn mannen die hun zwangere vrouw in de steek laten omdat ze plots schrik krijgen van de verantwoordelijkheid. Er zijn ook vrouwen die niet zorgend zijn, die hun kinderen verwaarlozen of mishandelen. En vrouwen die hun jong kind en man in de steek laten zoals getoond in de toen ophefmakende film met Dustin Hofmann en Meryl Streep “Kramer vs. Kramer”. Trouwens, wie liever in een jurk loopt, dan in knellende jeans, kan dat als man reeds eeuwen doen zonder aan mannelijkheid in te boeten. In India en de Arabische landen bijvoorbeeld.
De Weffers menen eveneens dat hun gecentraliseerde aanpak de vrede tussen de volkeren zal bevorderen. Opnieuw veronachtzamen ze onze geschiedenis. De grote imperia die ooit de wereld of ten minste een flinke brok ervan beheersten moesten allemaal in het zand bijten. Hun leiders bleven wel belangrijke namen in het collectief geheugen en sommige van hun verwezenlijkingen bleven ook overeind. Vaak waren deze wereldrijken het product van een persoon, met daarrond een kleine kliek van getrouwen. Tijdens de Britse hegemonie was dat Cecil Rhodes & Co, in het daaropvolgende Amerikaanse empire was dat Rockefeller & Co. Daarrond bevindt zich dan een grotere groep volgelingen die indien nodig weer een andere usurpator zullen achternalopen. De centralisatie van macht is gevaarlijk voor de individuele vrijheid van de mens, vooral omdat die enkel kan in stand worden gehouden door een overdreven bureaucratie en bijhorende repressie. Dat zien we nu gebeuren. We spreken nog wel van politici of volksvertegenwoordigers, maar in feite zijn deze mensen ambtenaren geworden van ondemocratische globalistische instellingen. Dat is logisch, want om miljarden mensen te beheersen is men verplicht om gestandaardiseerde methodes te gebruiken, waartoe de ICT-evolutie nu volop de mogelijkheid biedt. In een hilarisch fragment van de komische reeks “Little Britain”, nu alweer geruime tijd geleden, tikt de bediende van een reisbureau enkele toetsen op haar bord in en zegt dan ‘computer says no’. Zo was het toen al en het is steeds erger geworden. Door te vertrouwen op algoritmes, statistieken en computersimulaties wordt het menselijk evalueren van feiten volledig uitgesloten. Je merkt het aan de eindtermen in het onderwijs, die voor scholen geen ruimte meer laten voor eigen inbreng. Je merkt het aan het toekennen van subsidies aan projecten zoals ‘Let’s go urban’ waarbij menselijke evaluatie en controle worden veronachtzaamd. Je merkt het aan de reacties van experts zoals Marc Van Ranst, die in een discussie met Jean-Marie Dedecker niet antwoordt op de grond van de zaak, maar verwijst naar de beslissing van de hogere overheid. De politicus werpt terecht op dat mensen beter op terrasjes van de zon kunnen genieten dan opgesloten te worden in hun appartementje. En de viroloog antwoordt dat het zo beslist is. Vooral in de zorgsector is deze formele bureaucratie zorgwekkend. Zo zullen maatschappelijk werksters in de toekomst niet meer kunnen tussenkomen bij de toekenning van toelagen, waar dat vroeger wel was. Als de computer ‘nee’ zegt kan een arm gezin hier de dupe van worden. Het doet me denken aan wat John Stuart Mill in “On liberty” opwierp dat collectivistische voorzieningen de armen armer maken.
Technopolie en bureaucratie samen kan een gevaarlijk kruitvat worden. Je ziet nu al dat zich twee oorlogsfronten vormen: Rusland-Oekraïne en Israel-Iran. Tussen haakjes: de spion Kahn waarvan sprake in vorig stukje, verkocht zijn atoomgeheimen ook door aan Iran. In de verdere toekomst wordt ook gespeculeerd over de strijd om de wereldhegemonie tussen de VS en China, waarbij Europa weer netjes in het midden ligt, als buffer tussen de grootmachten. Een twijfelachtige eer die ons koninkrijkje in het verleden meermaals te beurt viel. Nee, beste mensen, de wereld is er sinds corona niet veiliger op geworden, ook niet sinds in de VS een democratisch president op de troon zit. In een haast dystopische doublespeak verkondigt deze man de stabilisatie met Rusland na te streven door diplomatie en even later kondigt hij de uitwijzing van prominente Russen aan. De wortel en de stok. Je zou bijna denken dat zijn voorganger het scenario geschreven heeft.
Het door westerlingen zo geroemde verlichtingsdenken heeft voor de rest van de wereld nare gevolgen gehad. Voortbordurend op de koloniale voortvarendheid van de Europese rijken bleven ze hun cultuur en ideologie als de enig zaligmakende zien en dat was genoeg om die met geweld aan andere culturen op te dringen. We gingen zelfs zover om na de val van de muur te poneren dat de kapitalistische democratie het pleit gewonnen had. Dit werd in boekvorm uitgebracht, een bestseller overigens, door iemand die we het summum van de geïntegreerde inwijkeling zouden kunnen noemen, nl. Francis Fukuyama. Hoe kortzichtig en bevooroordeeld, want hoewel alle mensen een universeel streven naar welzijn koesteren is de wijze om daartoe te komen helemaal niet universeel.
We kunnen zo nog pagina’s lang verdergaan met de lichtzinnigheid en onverantwoordelijkheid waarmee het machtsapparaat andere belangen dan die van hun volkeren verdedigen. Het geeft alleen aan dat ons systeem totaal verrot is. Van de vroegere bedachtzaamheid waarmee heersers beslissingen namen, is niets meer over. Is het omdat een jonge snaak zoals de VS het roer wilde overnamen en zich ten allen koste wilde bewijzen tegenover die ouwe Europese vader? Alles moet groter, hoger, beter, meer… the sky is the limit. Een liter coca-cola de man, een karrewiel van een halve meter pizza, driedubbele broodjes hamburger en dan mensen die niet meer het bed uit kunnen omdat ze driehonderd kilo wegen. Alles moet ook sneller, van de ene boom naar de andere bust op de beurzen, elk jaar meer economische groei, exponentieel bovenop vorige groeicijfers en als dat niet meer houdbaar is, op het randje illegale constructies bedenken die de wereldeconomie verder de dieperik induwen.
Je kunt nog begrip opbrengen voor een jonge natie zoals de VS die alles in het werk moest stellen om de krachten te bundelen tot verenigde staten. Je kunt zelfs het extreme patriotisme in dit licht plaatsen en de neiging om zichzelf te beschermen door iedereen tot dezelfde ideologie te overtuigen. Maar de agressie, passief en actief, waarmee dit nu gebeurt brengt de hele wereld in gevaar. Is het niet genoeg geweest?
Ik droom van een ochtend waarop ik ontwaak met een journaal waarin onze verkozenen des volks aankondigen dat ze alles verkeerd hebben ingeschat. Dat ze dachten ons welzijn te dienen door de voorschriften te volgen, door een conglomeraat van machtige industriëlen opgelegd. Dat ze ook niets anders durfden omdat deze groep alles, van media, banken, wapens, digitale en medische technologie tot voedsel, water en andere noodzakelijke hulpbronnen in handen hadden. Dat er nu nog een window of opportunity is om het tij te keren. Een venster dat nog op een kier staat.
Eva Frans
